Przed śniadaniem.

Pani w piekarni mnie rozbawia usiłując na gorąco osiągnąć zdrobnienie od słowa „chlebuś”, co nie jest łatwe nawet dla zaawansowanego teoretyka lingwisty, słowo- i cudo-twórcy. Pies czekający na bułki zdążył się postarzeć i zrezygnowany czeka z wywieszonym jęzorem. Dobrze, że chociaż much nie ma, bo marzną im skrzydełka więc trzymają się słonecznej strony ulicy. Beton geometrycznie spękany w kwadratowe nieskończoności powiela je uparcie i trudno ich nie podeptać idąc. Drzewa kładą na wiatr łódeczki liści i masowo wysyłają w świat epitafia. Na pogrzeb lata przyszły już szczury, gawrony i kawki, a sroki skrzeczą złowieszczo: Przyjdzie też zima!. Rokitnik założył już pomarańczowe korale i kolczyki i wisiory bransolety i co jeszcze mógł, choć chwilowo ptaki go ignorują, to już wie, że przyjdzie zima, a z jej końcem biżuteria cieszyć się będzie niezmiernym powodzeniem. Trudno sroce nie wierzyć.