Konstatacja.

Pani z powodów tylko jej znanych otuliła prawą nerkę torebką, której zabrakło dla nerki lewej. Może nie było jej stać na torebkę adekwatną do kubatury? A może jest anatomiczną ignorantką? Pojęcia nie mam, lecz to i tak wyłącznie dygresja dla zatwardziałych obserwatorów, bo pozostali skupiali się raczej na geometrycznych wyczynach bioder tej pani. Sinusoida mogła pozazdrościć jej owych kręgów zataczanych biodrami z przesunięciem w czasie i przestrzeni. I czas i przestrzeń dość dyskretnymi były, ale wzrok przechodniów nie zawsze dorastał do nich. Pośladki przypieczone głodnym wzrokiem wdzięcznie podrygiwały pośród westchnień pełnych nadziei, wytyczając szlaki sezonowych wędrówek. Mijam narybek człekokształtnego cyborga. Niedorosła, wychudzona elektronika miała wszczepione kable zasilające w to miejsce, gdzie ludzie mają uszy i pobierała dane zewnętrzne. Zapewne satysfakcjonujące, bo podrażnione fragmenty mózgu odpowiedzialne za błogostan rozlały się rozluźnieniem pewnych partii mięśni twarzowych, w nagrodę obnażając pierworodne zęby-mleczaki, a w oczach zatliły się światła ekonomicznie nie uzasadnione. Cyborg musiał być najnowszej generacji, bo stać go było na interakcję i wykonał transfer zwrotny ponownie nagrodzony łechtaniem zakończeń nerwowych zwiotczających mięśnie twarzowe, a ja wolałem nie narażać na dalsze doświadczenia własnej ignorancji i ominąłem cyborga bezzwłocznie. Co dziwniejsze, w czas potem niedługi udało mi się przepłoszyć kuropatwę, którą spotkać w rewirach patrolowanych przeze mnie jest znacznie trudniej, niż cyborga. Nie… Nie narzekam. Stwierdzam fakty.