Na chłodno już.

Młoda pani zawiązała włosy na supeł – musi byś strasznie zapominalska, albo roztargniona, żeby aż tak zaznaczać sprawy ważne. Słońce lizało łydki pani ciągnącej na kółkach walizkę. Siniaczek nie był jakoś specjalnie oryginalny. Przypominał bilon, ale był tak zaśniedziały, że musiałbym dość mocno się nachylić, żeby odczytać nominał, czy walutę. Pani turkotała radośnie walizeczką po granitowych kostkach i niosła na wierzchu drobną monetę pomimo chłodu porannego, aż minęła pomnik Chopina. Wstyd się przyznać, ale kiedy to zrobiła, to zupełnie o niej zapomniałem, bo Chopin zaśniedział dokładnie tak samo, jak te grosiki na łydce. Stał sobie i marzł. Śniedział ze stoickim spokojem. I dopiero dzisiaj pomyślałem, że bramkarz wywalił go z knajpy. Jazzowej. Albo nie umie grać do kotleta, albo estetyka jazzowa mu nie służy i ciągnie go do wieczności. Dostał wilczy bilet i teraz marznie ze skwaszoną miną słuchając ragtime i kolekcjonując psie autografy. Tylko japońscy turyści od czasu do czasu próbują go przytulić, i protekcjonalnie klepią po plecach lub głowie. Kloszardzi powożą zaprzęgami z wózków kradzionych w marketach. Kulig. Jesienny kulig po granitowych autostradach deptaków. Świat dzieje się na moich oczach i stwarza od nowa każdego dnia, kiedy słońce łaskawie rozsunie kotary nocy. Oby jak najdłużej mu się chciało.