Samozagłada.

- Muszę żyć… - powiedział to jakoś tak smutno, jakby to był nadludzki wysiłek, z którego trzeba się wyspowiadać.

Chciałem zapytać, dowiedzieć się i sprecyzować tę niedokończoną myśl, ale chyba sam poznał, że nie wystarczą mi dwa słowa, bo po krótkiej przerwie kontynuował:

- Wiesz? Mój Bóg jeszcze się nie urodził. Muszę żyć, żeby miał go kto przywitać, żeby miał wyznawcę choć jednego. Czasami zamykam oczy, a ilekroć je otworzę – stwarzam świat. Od nowa, żeby wyeliminować wady poprzedniego i własne w nim niepowodzenia. Każdy z moich światów jest tak nieznośnie niedojrzały. Nie pozwalam im na skostnienie, tylko wyrzucam precz, kiedy tylko się zużyją. Czyli za każdym razem, kiedy przymknę powieki. Nawet nie zdążę się zirytować na bieżący, albo nim nacieszyć do woli, a już jego miejsce zajmuje kolejny. Dzisiaj, to się nawet mrugnąć boję, żeby nie przegapić, bo wymyśliłem sobie świat, do którego powoli przywykam. W takim świecie mógłbym bezpiecznie zasnąć pod murem kościelnym, a litościwy anioł przykryłby mnie ciepłym oddechem i wsadził w kieszeń dychę, żebym miał za co zjeść rano śniadanie, albo się upić i zapomnieć powody, dla których wstawałem. A wstaję bardzo wcześnie, bo wyspałem się już tak bardzo, że chciałbym, aby choć jeden ze światów potrwał do białego rana dnia kolejnego. Bo były światy, do których żaden Bóg nie zechciałby zawitać, a i dni takie, kiedy musiałem uśpić ze dwie galaktyki co bardziej nieudanych światów. Wyspany jestem jak niedźwiedź po zimie.

Podrapałem się po głowie, nie wiedząc, co mu odpowiedzieć. Mój talent architektoniczny groził katastrofą budowlaną nawet w przypadku karmnika dla kolibrów, a co dopiero takiej wielkiej koncepcji, jak planeta. Dobrze, że siedzieliśmy gdzieś pod kostropatym murem kościelnym i nawet bezdomne psy nas omijały, bo wykazywałem pierwsze objawy procesu krystalizacji organizmu, a nikt nie lubi, jak mu przed nosem wyrośnie przeszkoda zakamieniała jak ja. Leżałem pod tym płotem jak głaz narzutowy – głaz, to co prawda za duże słowo jak dla mojej nikczemnej postury, jednak „głazik narzutowy”, „szlam polodowcowy”, albo „tłuczeń akwariowy” brzmią kompletnie niepoważnie, jak na tak istotne zjawisko. Tymczasem mój napęczniały od niedostatku i przedwcześnie posiwiały towarzysz kontynuował gawędę, nie zauważając absolutnie, że usztywnił mi mięśnie i zniewolił miejscowo. Słuch wciąż działał i przyjmował wibracje bez niechęci, pozostawiając całą przestrzeń do dyspozycji fal dźwiękowych emitowanych siedzącym leniwie obok ciałem.

- Wczoraj bodajże już myślałem, że czas zawołać Boga, żeby przyszedł w gości, dopóki mój świat nie zgnije na wzór jabłuszka spadłego z drzewa, bo taka ziemia bez łączności z odżywczym pniem, z korzeniami zanurzonymi w rezerwuar ambrozji niewielkie ma szanse przetrwania. Nikt nie karmi, nie pieści, tylko zmusza do obrotów, jak plastikowego bączka pomalowanego w tęczę ku radości ludzkich piskląt. Samym deszczem ciężko wyżyć. Wiatr też nie utuczy drzewa genealogicznego i stanie się przyczynkiem martwej gałęzi, porzuconej ścieżki ewolucji. Taaa… Wydawał się już całkiem dobry tamen świat. Jeden z najbardziej udanych, jakie mi do głowy przyszły. Już palce do gęby pchałem, żeby gwizdnąć na swojego Boga, żeby wyszedł na podwórko, żeby głowę wychylił z okna i powiedział, że będzie za chwilę, tylko rosół skończy jeść, bo mama będzie krzyczeć, jak zostawi pełny talerz, no i weźmie ze sobą „gałę”, to może pogramy chwilę zanim dziewczęta przyjdą grać w gumę i będziemy je ciągali za mysie ogonki, a one będą piszczały i ganiały nas po całym podwórku pośród śmiechu… Miałem gwizdać, kiedy przyszło trochę takich… No… Wiesz… Burdy robić, Kląć i deptać wszystko i wszystkich. To i zamknąłem oczy i skasowałem. Szkoda trochę, bo chyba rosołu nie dokończył i może być głodny teraz…

Słuchałem z szeroko otwartymi oczami i buzią, uszy miałem rozciągnięte jak żagle na wietrze i nastawione kierunkowo, żeby nie uronić ani słówka, chyba cały stałem się membraną chwytającą dźwięki, reflektorem czaszy antenowej, zbiornikiem na dźwięki. Chłonąłem i ciekawość mnie podgryzała niedyskretnie. Musiał być blisko celu, skoro chciał gwizdać, a teraz ledwie wzdycha. Zapomniał? Przecież mógł ten stary ulepszyć. Wziąć pincetę i usunąć te robaczywe jednostki, zupełnie tak samo jak kobiety usuwają włoski z brwi, gdy rosną w niepożądaną stronę i psują kształt niesfornego, czarnego rybika nad okiem. Dlaczego zrezygnował? Nie podążył ścieżką dalej? Problemy przecież rozwiązuje się etapami, małymi kroczkami, a nie rezygnuje się tylko dlatego, że ostatni szczebel drabiny za wysoko i trudno dosięgnąć, gdy pominie się pierwsze…

Chyba nawet za głośno myślałem, bo wytrąciłem gawędziarza z letargu i patrzył na mnie wyblakłymi oczami, jakby niedawno usiłował z nich kolor wypłakać, co o mały włos byłoby się udało. Kusiło mnie, korciło, żeby zasypać go pytaniami, a robal ciekawości drążył we mnie tunele szeroko i głęboko. W końcu nie zdzierżyłem. Popatrzyłem mu w oczy i zapytałem, jak umiałem najgrzeczniej:

- Wymyślić świat nie jest łatwo. A żeby jeszcze działał, to już chyba trzeba intelektu bez granic. A ten? Ten tutejszy, to co? Taki zły jest? Skoro udało się ich tak wiele stworzyć, to masz porównanie. Każdy ma jakieś mankamenty, więc może ten jest taki, jak ma być? Może lepszego się po prostu stworzyć już nie da, bo to jabłuszko i ten robak, to jakaś para komplementarna. Jak dzień i noc. Że niby dobro ze złem musi się w jednej toni przeglądać, aby świat oblekł się barwami i mógł się toczyć aż do własnego kresu. Siedzimy sobie pod płotem, a ty mi opowiadasz o światach, które w tobie dojrzały i powstały i trwały od początku do końca, aż je zgasiłeś drgnięciem powieki… Jak Bóg… Może… Może to ty jesteś swoim Bogiem i niepotrzebnie czekasz na siebie? Chcesz? Postawię ci rosół. Tu obok karmią za parę groszy… Pójdziesz ze mną?

- Ech… Mądrala się znalazł… Pewnie komuś zaraz wypaplasz, a na to się zgodzić nie chcę - sapnął cichutko i nogi zaczął podkulać, a łeb mu poleciał na bok w pokrzywy – dobrej nocy…