Piękno.

 

Kobieta o mięsistych wargach przeżuwała smętne myśli i życzenia nieżyczliwe, krzywiąc się, by skutecznie zgasić własną urodę. Nieco młodsza, miała twarz o wiele bardziej rozmowną. Tłumaczyła coś towarzyszowi i odniosłem wrażenie, że przemawia doń jeśli nie całym ciałem, to przynajmniej całą twarzą. Pierwszy godzień odnotowania siniaczek zawitał na damskiej (niezbyt zaskakująco, można wręcz powiedzieć, że był to trywialny przypadek) łydce. Pięknie wykaligrafowana duża litera J jakiej nie powstydziłby się żaden książkowy inicjał.

 

Kwitną właśnie czeremchy, więc wszystko co wyżej, to jedynie mało istotny wtręt, do czegoś większego. Wracałem sobie nie do końca beztrosko autobusem, jakich w Mieście wiele. Siedząc anonimowo w tłumie spieszącym bardziej na kolację niż obiad, gapiłem się to tu, to tam. Jak zwykle. Starałem się nie wisieć przesadnie wzrokiem, ani na pięknych wzgórkach łonowych wypiętych pod podgumowanymi dżinsami pełnymi dziur, ani na pobladłe, pozimowe pępki, przyozdobione wymyślną biżuterią. Znienacka zostałem trafiony przez parkę siedzącą przede mną. No właśnie. Zafascynowany patrzyłem na sylwetki niewątpliwe młode i piękne, jednak zajęło mi sporo czasu zanim zrozumiałem przyczynę zachwytu. Oni byli prawdziwi! Oboje! Żadnej biżuterii kaleczącej ciała, żadnych makijaży, balejaży, tatuaży i nawet paznokcie i rzęsy mieli własne! Dziewczyna ufnie wtulała się w ramię chłopca, on delikatnie pieścił jej włosy. Nagle mocniej przytulili się do siebie, jakby czekało ich dłuższe rozstanie, po czym każde z nich bardzo oszczędnie ucałowało oba policzki drugiego. Dziewczyna dyskretnie namaściła chłopca malutkim krzyżykiem, który namalowała mu kciukiem na czole nim wysiadł, podczas gdy ona jechała dalej już sama. Scena była tak subtelna w rozwrzeszczanym, wulgarnym świecie, że mnie oszołomiło na długo. Każdemu życzyłbym podobnej delikatności i piękna. Ech! Romantyk ze mnie.