Podejrzane domysły.

 

Starszy pan prowadził dwa małe pieski. Jeden szedł luzem, a drugi na smyczy i w kagańcu. Pewnie był jadowity albo okropnie nagrzeszył i odbywał pokutę. Kto wie. niektórzy na kolanach łażą aż do Częstochowy.

 

Kolażówka jechała w maseczce – najwyraźniej tlen jej szkodził na płuca, albo ćwiczyła interwały wysiłkowe na dużym długu tlenowym, bo przecie pandemię odwołali i tylko u lekarzy wciąż obowiązują maski, chyba jako memento minionej głupoty. Rosła kobieta szła z butlą wody na zaś, a kroki stawiała tak, jakby strząsała ze stóp krople wody, czy błota. A przecież bruki były tak suche, że nawet ślimaki zrezygnowały z pieszych wycieczek w poprzek trotuarów.

 

Jaszczurka w stresie potrafi zrzucić ogon – ja widziałem zrzucony obcas. Męski. Znoszony do cna. Na torowisku. Najwyraźniej tramwaj nadjechał znikąd i śmiertelnie nastraszył nosiciela nim zniknął jak kamfora. Potem pani wciskająca ręce głęboko w kieszenie skórzanej ramoneski uśmiechała się tak jakoś, jakby za życia ją wzięto do nieba. Pewnie dna kieszeni miała dziurawe i dyskretnie łaskotała się po boczkach.