Atak bieli.

 

Niskopienna, acz rozłożysta dama w biel odziana stawiała stopy ostrożnie, jakby miała za małe buciki. Dziewczęta o makijażu stylizowanym na dalekowschodni w kremowych kieckach i djembe pod pachą z nastoletnią nonszalancją komentowały sieciowe wyczyny kolegi, choć deszcz wklejał ich młode piersi w materiał. Białe sukienki są już wszędzie – nawet w komplecie z czarnymi oficerkami. I trwa moda na obcisłe trykoty do miejskich spacerów. Prócz indywidualistów/tek natykam się na czteroosobowy zespół juniorek w pomarańczowo-czarnych barwach. Roześmiany, zapewne fetujący jakieś okazałe zwycięstwo w nieznanej mi dyscyplinie. Nie wiem, czy oprócz brydża istnieje jakaś gra zespołowa dla czwórek. Czyżby wioślarstwo?

 

W autobusie pani o sympatycznej buzi wypełniła sobą białą koszulę pełną haftowanych siną nicią róż i uśmiechała się do szyby wystarczająco intensywnie, żeby ją uduchowić. Przejeżdżająca obok kobieta obudowana luksusowym autem podciągnęła sukienkę tak wysoko, jak nie pozwoliłaby sobie w publicznym miejscu i pieściła uszy stojąc w korku. Deszcz tymczasem zlizywał z co odważniejszych ciał pot i kurz, a ewentualnym łzom pozwalał ukryć się w gęstwinie kropel. Na budowlanym płocie z blachy falistej dostrzegam kolejny kulfoniasty napis LUSTRO – znaczy w Mieście grasuje graficiarz potrafiący aż jedno słowo wygrawerować na powierzchniach pionowych, za to czyni rzecz uporczywie i niezmordowanie ozdabia wciąż nowe lokalizacje.