Męskie sprawki.

 

Kwitnący szczaw, mdlejące mydlnice, i dyskretnie perforowany dziurawiec rozsiadły się po wątłych skrawkach zieleni wtłoczonej między pasy ruchu. Zmieściły się nawet kępy chrzanu. Chudy okularnik ozdobiony zewnętrznie damską torebką, pierścionkami i bransoletami bez mrugnięcia okiem dopadł autobusu i zwiedzał wnętrze kołysząc się niczym trzcina poddana tchnieniu wiatru. Pan w czapeczce wędrował wypatrując czegoś w skoszonych trawnikach. Grzybów? Ubrany był adekwatnie do profesjonalnych zbiorów.

 

Więcej odkarmiona wersja mnie czekała na światłach ubrana (jak ja) w miejskie barwy sugerując nienachalnie patriotyzm lokalny. Kobiety o sporych piersiach patrzyły z zazdrością na te skromniej uposażone i vice versa, a temperatura tylko wzmagała wzajemne uczucia. Czasami. Uśmiechnięta brunetka nad kostką nosiła krwawy ślad powyżej kostki. Czyżby od kajdan? To tłumaczyłoby radość z wolności.

 

Pod kościelnym murem zdychał zarażony gruźlicą wiekowy biegacz, lecz zanim doszedłem do niego, złapał drugi oddech pognał gdzieś raczej rączo w interesującym mnie kierunku, przecierając szlak. Na przystanku wiotkie dziewczę trwało przytroczone grawitacyjnie do podłoża za pośrednictwem adidasów masywnych tak, jakby to były buty balastowe do głębokiego nurkowania.

 

Krew na bruku nosiła piętno zdarzeń dramatycznych. To pewnie sprawka naszych nowych braci, którym udało się zwiać z frontowej transzei, a wolę walki realizują wieczorami na miejskich bulwarach, pastwiąc się nad zaskoczonymi tubylcami. Ale o tym cichosza, bo świat ma dziś inne barwy i narrację - spolaryzował się jakoś tak, że grzech o tym wspominać.