Kompozycje.

 

Bladziuteńka pani wyglądała jak ktoś, kto zapomniał okularów i trochę się tego wstydzi. Bordowa kobieta przeciera na rowerze szlak dla czarnej. Nie nadąża za nimi młodzian pryszczaty i zasapany – najwyraźniej zapomniał jak się użytkuje pojazd, albo nie zrozumiał instrukcji. Chyba, że to z wrażenia. Na mój widok(?!) starszy Azjata w czapeczce zmienił kierunek ruchu, zawracając w miejscu i uciekł w popłochu. A przecież nie wyglądam groźnie. Chyba.

 

Dwie niewiasty z walizami na kółkach stanęły na popas i raczyły się papieroskiem podpartym krotochwilną ploteczką.

 

Szczupła pani w sandałkach stawiała kroki tak, że każdy palec dotykał podłoża w innym czasie. Zupełnie, jakby była pianistką i powtarzała wciąż ten sam rytm. Bolero kroczącej – to zacny tytuł dla tej kompozycji. Szczególnie, że bioderka grały partię waltorni trzymając melodię w ryzach, żeby nie zbiegła na manowce wariacji.