Gdybania i nadinterpretacje.

 

Na dzień dobry spotykam panią o wargach z wyższej ligi niż reszta ciała. Może jej spuchły od ploteczek? Przez okno dostrzegam szamoczącego się na przystanku gościa o powakacyjnej karnacji. Widać było, że tapla się w pieklenie niezdecydowania i ostatecznie zostaje na przystanku. W środku nastolatka, która zapewne więcej zapłaciła za to, czego bluzeczka nie miała, niż za to, co zostało obok metki z ceną. Ale to nie z powodu krachu finansowego była smutna.

 

Chwasty starają się wyrosnąć ponad żywopłoty. Nieopodal dworca, na ruchliwym skrzyżowaniu usadowił się okaz usiłujący dorównać wzrostem barszczowi Sosnkowskiego – wydaje się, że pochodzi z tej samej rodziny, więc kto go wie.

 

Kolejny przystanek i kolejny pan – zaaferowany konwersacją telefoniczną, wolną ręką masował rozporek, nie zważając na stojące wokół osoby, w tym niepełnoletnie. Na innym – kobieta w bieli, z niewzruszonym spokojem komponowała makijaż, posiłkując się miniaturowym lusterkiem. Obok przebiegał wysportowany samiec w pełnym rozkwicie i osprzętowany wprost z reklamy biegów przełajowych. W imię czego biega się z plecakiem? Czyżby to trening odruchów ucieczkowych na wypadek kataklizmu i potopu obcych (jakie czasy, taki potop)?

 

Nad Rzeką pochyla się kwitnący jaśmin – mając czasu co niemiara – zlicza pogłowie rzecznych ryb. W marszu podziwiam zbliżająca się młodą panią idącą skomplikowanym zygzakiem. Wpatrzona w monitor zapewne nie wie nawet, że idzie krokiem bosmana po nocy w portowej tawernie. Pachnie toffi, więc natychmiast robi się słodko i atmosfera skleja zęby.

 

Wampiry chyba jednak istnieją. Dowodem mutant w BMW kompletnie pozbawiony krwi na odsłoniętych połaciach wytresowanego sterydami ciała. Jego towarzyszka, którą trudno byłoby nazwać wiotką, bladością mogłaby zawstydzić kartkę papieru, gdyby ktoś pamiętał, jak wygląda papier.