Biegnąc do ludzi.

 

Do Miasta mi się zachciało. Do ludzi. I nawet się udało. Warto było zobaczyć kloszarda z podbitym okiem i panią wypukłą jedynie tam gdzie tego od niej wymagają modne social media. W sklepie z bibelotami dziewczyna z japońskiej mangi układa na regałach bibeloty. Na centralnym deptaku – czerwony teletubiś ze słuchawkami założonymi bardziej na kaptur jak na uszy zajęty był bez reszty elektronicznym cudeńkiem trzymanym w dłoni. W księgarni pan o białych włosach łaskoczących go po łopatkach ze skupieniem poszukiwał białych kruków. Tłoku nie było więc rozkoszował się cichym bezkrólewiem. Pani o skórze wzorowanej na gorzkiej czekoladzie uznała klimat za zimowy więc ubrała się adekwatnie choć pulchne bobaski płci (wkrótce) męskiej potrafią dreptać po świecie w krótkich spodenkach, a (przyszłe) panie chełpią się pępkami, jakby to było dzieło ich własnych rączek wyposażonych w szpony godne orła, bądź sępa.

 

Podziwiałem świeżą fryzurę dostojnej wierzby wystrzyżonej tak, by pod jej koroną schronił się kamienny Kopernik o przewrotnej historii lokalnej. Patrzyłem jak rajskie jabłonie kuszą owocem i bez słów namawiają do grzechu – ciężko się oprzeć, kiedy okolica nieszczególnie przypomina rajski ogród. Remonty? Mają się doskonale. Kurz i hałas w rozproszeniu biegają bezwstydnie po Mieście i nawet wiatr za nimi nadążyć nie potrafi. Za to do miejskiej komunikacji wsiada się z ciekawości – dokąd dziś uda się dojechać?