Pogróżka, albo ostrzeżenie.

 

Idę. Podobno bezruch cofa, a ruch napędza postęp. Wprawdzie jeden z oszronionych trenerów mawiał że „lepiej mądrze stać, niż głupio biegać” jednak dotyczyło to jednostek wybitnych, starannie wyselekcjonowanych spośród plebsu, mnie nie zahaczając nawet cieniem. Zresztą, o bieganiu mowy nie ma absolutnie. Dreptać – to jest moja specjalność. Krótkodystansowy Korzeniowski bez presji na wynik poniżej dwóch godzin. Chodząc staram się nie wyglądać jak głodny wilk, bo nigdy nie wiadomo, czy człek nie trafi na Czerwonego Kapturka, albo coś jeszcze bardziej toksycznego. Bezpieczniej zaskorupić się, opancerzyć, niczym skumbrie w tomacie. Żeby słońce raczyło otumanić plankton – byłoby łatwiej. Trudno. Idę w pochmurny tłum.