Nieco spóźniony przekaz.

 

    Niechlujny gość flegmą znaczył szlak, żeby niezawodnie poruszać się wracając. Senne niewiasty o pucołowatych twarzach nosiły na nich tylko wymalowane uczucia. Wybujała nastolatka z wdziękiem buldożera przedzierała się ku wyjściu molestując torbą pasażerów z boską arogancją, najwyraźniej świadoma, że świat kocha egocentryków wyrastających ponad szarą masę egzystencjalną.

    Pora deszczowa w pełni. Ptaki poprzeziębiane rechoczą w mrokach zakamarków, światła samochodów smagają ciemność sztyletami świateł, jesion w nocy stracił głowę i umaścił kożuchem schnących (w deszczu?) liści betonowy chodnik. Odkarmione chłopię, ścięte po wojskowemu wyglądało jak ołówek piszący na pluszowo. Nie wiem, czy jest już taki kolor, ale jeśli nie, to powinien się postarać – niech spotka ono chłopię, to kolorek sam się rozpozna.

    Na zewnątrz młode kobiety w czapkach i szalikach, a jednak wciąż reklamujące własne cztery litery obudowane czymś koszmarnie cienkim i ogrzewającym ciało bez fanatyzmu. Jedno takie dziewczę w czerni stało sobie kilka kroków od motłochu w podstawowej pozycji szermierczej, chyba, że ćwiczyło gawota solo w podcieniu przystankowej wiaty. Obcy nie mieli odwagi podejść, bo pozycja wyglądała nieomal zabójczo. Na miejskim deptaku pani z włosami misternie upiętymi za pomocą pędzli spotkała Zorrę – niewiastę w kapeluszu o licach skrytych w głębokim cieniu ronda. Koń zapewne został gdzie na postoju dla taryf, albo na parkingu pobliskiej galerii handlowej.