O karampukach i nie tylko.

 

    Na stare lata, męskie upierzenie wędruje w dół głowy – z północy na południe, a migracja jest powszechna u przedstawicieli. Takie spostrzeżenie mógłbym uczynić kiedykolwiek, a uczyniłem dzisiaj. Być może nie pierwszy raz.

    Trotuary centralne zawłaszczyły zabiedzone cieleśnie niewiasty, chudziuteńkimi łapkami trzymające jeszcze chudsze papierosy, drobiąc kroczki na długaśnych nogach, którym także brakowało trzeciego (a może i drugiego) wymiaru. Mały pies czochrał grzbiet na granitowych płytkach, karampuk we wzorzystych rajstopach i krótkich spodenkach biegł(a) do tramwaju.

    Budowlaniec płci nieokreślonej przepasany kołczanem prawilności, żując gumę czeka na wsparcie, by uratować substancję przed upadkiem. W innych (onetowych) czasach znałem jednostkę niechętnie przyznającą się do płci własnej i zajmującej się odtwarzaniem piękna minionych epok, ale w budowlańcu nie rozpoznałem szalonego kota – powiedz, że to nie Ty?

    W ogródku nieczynnej jeszcze knajpy towarzystwo kontynuuje wieczór przy flaszeczce, nie przejmując się rosnącym w siłę dniem. Może czekają kolejnego wieczora, bo w godziwym towarzystwie czas mija niepostrzeżenie? Szczególnie, gdy ma się wsparcie płynnej energii. Nieczesany żywopłot irg przegryzał się po cichu przez plan Miasta, jakby po głowie chodziła mu przeprowadzka. Nie wiem, gdzie żywopłot ma głowę, bo ostrzegłbym śmiałka, że stare Miasto jest doskonałą miejscówką w porównaniu z innymi.

    Wreszcie kolejny autobus i kolejny karampuk całujący z miłością dziewczynę dwukrotnie większą od siebie. Miłośnik, po wnikliwej, choć dyskretnej obserwacji okazał się być nosicielem biustu, więc w autobusie kwitła jednoimienna miłość, nie robiąc sobie nic z otoczenia.

    - Wędlina, to pochodna wędzenia?