Proza (ponoć czasami poetycka).

 

    Jesienna mgła spadła na Miasto dusząc dźwięki. Osiedlowe ptaki korzystając z tej osłony naśmiewały się z porykujących żałośnie pociągów zagubionych gdzieś hen w resztkach podmiejskich kniei. Pani objuczona cielesnym dostatkiem upakowanym w różowe, krótkie spodenki spieszyła do domu niosąc ciepłe bułeczki dla śpiącej jeszcze dziatwy.

    Bezwidocze (trochę Leśmianem zaciąga) skraplało się na ostrych sztyletach źdźbeł i roztapiało na szybach sypialni umazanych epickimi snami. Gość o dłoniach strojnych w kamieniste bransolety kompletował nowinki towarzyskie tłoczące się na monitorze telefonu, a czoło marszczył tak dalece, że chyba ostatnia ze zmarszczek sięgnęła między łopatki. Za oknem mignął mi chudy facet z bródką, który na udzie wytatuował sobie podwiązkę. Chyba nie chciałem wiedzieć po co.

    Niepokoi mnie przesłanie firmy ochroniarskiej, która na swojego patrona-imiennika wybrała ronina. Jeśli mnie pamięć nie myli, był to samuraj, który utracił pana, często z powodu własnej nieudolności obronnej. Szczęśliwie od dociekań odwiódł mnie tyczkowaty jegomość biegnący w zwolnionym tempie. Nie miał najmniejszych szans dogonić kobiety niosącej w białych dżinsach własne szyneczki z niepowtarzalnym wdziękiem. A nawet gdyby, to czapka z daszkiem i telefon nie pozwoliłyby mu dostrzec urody, chyba, że nadepnąłby ją beztrosko.

    Winobluszcz cierpliwie wspina się do nieba po kościelnym murze, a na energetycznej skrzynce nieopodal ślady hucznej biesiady. Puszki, butelki, opakowania po zakąskach i przekąskach nie mieściły się na zaimprowizowanym stole i zaścielały pół chodnika, lecz sprzątaczka pilnie wydłubywała miotłą niedopałki parę kroków dalej. Kloszardzica już spakowała przenośny hostel do trzech toreb i oczekiwała na towarzystwo w piwnym ogródeczku letnim nieopodal Rzeki. Znów dopadają mnie myśli frywolne i dumam nad przewrotnością gramatyczną. Męskoosobowy żołądź rośnie sobie na dębie, gdy żeńska jego forma zdobi męskiego(!) członka. Trudno – język starszy ode mnie (hurra) i nie ma co kaprysić, ale dziwić się można.