Znów o niczym.

 

    Różowy koń na biegunach nadziany na metalowe ogrodzenie eroduje niespiesznie tuż obok dworca kolejowego. Płowieje i kurzy się patrząc na odjeżdżających i powracających. Mijam starowinkę zakonnicę, która pobudza mnie do myślenia, czy istnieją habity letnie w wersji mini i zimowe podbite futerkiem. Myślenie, to oczywiste nadużycie, bo co ja mogę myśleć. Najwyżej imputować i tworzyć wizje światów dalekich od realnych. A jednak, pod wpływem obrazoburczych myśli zarumieniły się wstydliwie irgi. Kaczki beznamiętnie wgryzały się w połacie rzęsy wodnej, wędkarz marynuje sny wpatrzony w nurt przyozdobiony wątłym spławikiem. Kolarze dopieszczają kształt mięśni niewymownych, a na deptaku zadaje szyku pani w sukni składającej się zasadniczo z rozcięć.

    Niemiec udający Niemkę wiódł Niemkę udającą nie-wiem-co na most, pod którym Rzeka kipiała, nim podzieliła się na trzy odrębne nurty, by opłynąć wszystkie bez wyjątku wyspy. Ale, to wiadomo – omne trinum… Przed magistratem, leżąc z wyraźną wprawą na ławeczkach opalali torsy biedni, zestresowani Kozacy, dosypiając, względnie sącząc piwko, pod gospodarskim, opiekuńczym spojrzeniem Włodarzy.