Szczurzy król cd4.

- Dzisiaj idziesz sam – usłyszałem z tym samym co wczoraj kuksańcem, a za oknem jak wczoraj – dzień dopiero usiłował malować świat kolorami…

- Ale dlaczego sam? Czemu nie razem?

- Bo ja dzisiaj mam ostry dyżur – jak to w szpitalu, dzisiaj opiekuję się całym miastem szczurów. W środy schodzi się tutaj całe miasto – lepiej, żebyś sam tu nie przesiadywał, bo owszem, osobniki chore, ale nie tak, jak ludzie. Zupełnie inaczej. Widziałeś kiedyś szczura, który pamięta młodość Napoleona? Albo takiego, który z Cagliostrem rozmawiał, czy z panem da’Vinci? One są stare, ale starością dębów, buków, i tych najmłodszych z gór – nie zrozumiesz tak od razu – w mieście żyją szczury, które przyszły tu, zanim pierwsza palisada zamknęła się okowami przed niedźwiedziami i Hetytami wzdłuż brzegów rzeki. Tysiąc lat z okładem… Z pamięcią takich wieków, że cesarstwo rzymskie wydaje się przy tym opowieścią ze żłobka. Wiesz jak trudno w to uwierzyć, a jednocześnie jak przyjemnie posłuchać wiekowych (wiekuistych nawet) opowieści? Wczoraj zrobiłeś coś wielkiego dla dzisiaj, jutra i dla mnie. Ja… nie mógłbym wejść do więcej jak trzech aptek w mieście, ty byłeś w ponad stu… cztery miesiące mojego wysiłku zrobiłeś w jeden dzień. A dzisiaj mam kolejną prośbę, tylko proszę - nie rób tego na piechotę, weź transport, weź taksówkę bagażową, zatrudnij znajomych, skorumpuj kogokolwiek – szczury zapłacą… przywieź jedzenia… nie dla dwóch, nie dla dwóch tysięcy, ale dla dwóch milionów… Dasz radę? Spróbuj – bardzo cię proszę jeszcze raz. Jeden i ostatni być może, a jutro… jutro dam ci to, co pozwoli ci przeżyć, może nawet dzisiaj wieczorem się uda, jeśli zostanie ci sił odrobinę więcej niż wczoraj. Ale teraz idź już proszę – jeśli chcesz towarzystwa, to mogę zapytać wczorajszego kompana, czy poświęci ten dzień dla ciebie…

Niesamowite dla mnie było, że Kapelusz prosi mnie o cokolwiek. Ktoś, kto darował mi życie gdy cały świat miał mnie… tak po prawdzie, to w przewodzie pokarmowym mnie miał i to na samym końcu, a on zastukał laseczką parę razy, po dwakroć gwizdnął i zamiast być teraz milionem czarnych bobków po wszystkich piwnicach miasta - żyję, a ów zbawca prosi mnie, żebym mu zakupy zrobił i basen pełen dolarów pod (tfuj!) nos podtyka… Nie! Mam swój honor i godność, rozumiem, co dla tego szczura może znaczyć spotkanie z Matuzalemami jego rodu. Pójdę sam, nikogo mi nie potrzeba… rano… Za to kiedy dowiozę zakupy, każda dłoń, pazur i ogon będzie niezbędny tak bardzo, że razem z Kapeluszem będziemy żebrali o wsparcie.

Wziąłem forsę z dolarowego basenu i to baaaardzo grubo. Dzisiaj już się nie wstydziłem, bo wiedziałem, co mam osiągnąć, czego spodziewa się kapelusz i te wszystkie wąsy, mokre nosy i ogony. Temat prościutki, albo prostacki – kupić żarcie dla wszystkich na długo. Tak??? A kto próbował kupić milion obiadów pomnożonych przez rok? Szlag mnie trafia i trochę strach. Wolałbym tego mokronosa zabrać ze sobą, bo on „kuma” i „klei tematy” – tak młodzieżowcy gadają, ale trochę racji w tym jest no i ma w razie czego wsparcie niewidzialnej armii, a ja tylko cegłę dolarów śmierdzących grzybkami po latach spędzonych w lochach…

Poszedłem, a w głowie knucie, bo znajomym wolałem nie mówić, że poszedłem pańszczyznę w szczurzym rodzie odprawiać, więc samotnie na targ, gdzie warzywami handlują i wypatrzyłem takiego rolnika, co się wyraźnie nudził, a brukiew, marchew i cebula pęczniały od wilgoci i krzepły z chłodu. Ziemniaki, buraki – miał pełen przekrój – ze znudzonym negocjacje łatwe – on do domu chce jechać i grosz przywieźć, a zielone banknoty mu pachną nie grzybkami, tylko leniwą niedzielą, z pilotem w ręku i piwkiem wprost ze skrzynki ściągniętym, bo na lodówkę czasu zabrakło. Kupiłem chłopa wraz z wozem i warzywami, ale zanim pojechaliśmy poszedłem jeszcze w kamasze masarza napluć. Wziąłem słoninę surową i boczek wędzony – jak leciało – pół wozu-chłodni. O chłód martwić się nie musiałem – zima blisko, a przeciągi grasowały w kanałach takie, że klękajcie narody. Dopchaliśmy do pełna wóz, trzasnęliśmy drzwiami i chłop nawet się nie dziwił, żebym się przypadkiem nie rozmyślił, tylko brudnymi palcami poślinił banknoty i trzy razy sprawdził, czy zielona farba mu rąk nie pokalała. Rozśmieszył mnie gdy wąchać zaczął, czy śmierdzą, ale zdaje się, że lawendą mu pachniały, albo chętną na figle kobietą.

Mrok już się skradał, kiedyśmy w pobliże fosy nadjechali, ruch powoli zmierzał ku zanikowi, a ci nieliczni jadący swoje problemy roztrząsali w zamkniętych  kabinach i spokojnie rozpakowaliśmy skrzynki na parkingu po byłym szpitalu. Chłop nie wnikał, w dłonie popluł, skrzynki wypakował i zniknął szczęśliwy, że zdążył uciec nim rozmyśliłem się, a on żonę, dziadków i dzieciaki uszczęśliwi teraz zielonym banknotem zamiast zielonej kapusty i święta najbliższe biedą krzyczeć już nie będą. Pewnie przepłaciłem, ale sam nie chciałem nosić tych ton warzyw. A kiedy tylko pojechał poszedłem pod okno przy fosie i gwizdać zacząłem, żeby się ktoś wychylił. Wąsy i mokry nos bardziej poczułem niż zobaczyłem, ale chwilę później usłyszałem chrypkę Kapelusza:

- To ty? Już jesteś? A gdzie jedzenie?

- Stoi na parkingu, ale sam nie doniosę – trzeba tłumu rąk i mięśni – wyszedł wprost oknem i razem poszliśmy na parking… Nie sądziłem, że taki shar pei potrafi płakać, ale się rozpłakał na widok tych skrzyń, skrzynek i worków. A kiedy zobaczył, czy poczuł wędzony boczek – kwilić zaczął zupełnie jak dziecko, które raz do roku widzi kubańskie, niedojrzałe pomarańcze i szynkę, której ruska armia przez ten jeden dzień w roku nie dostała, żeby w sąsiednim kraju nie wybuchła kolejna rewolucja.

- Zostaw…, zostaw to proszę i idź odpocząć, nie sądziłem, że mam słabe serce, ale widok tego transportu wzbudził we mnie każdą słabość, której nie podejrzewałem. Za te dwa dni i to co zrobiłeś, trzeci ci daruję na moją odpowiedzialność. Dziękuję ci w imieniu własnym i tych maluchów…

- O nie! Nic z tego! – nie sądziłem, że stać mnie na taką odmowę, a przecież grała we mnie krew gorąca i ledwie z emocji na nogach prostych stałem – miałeś mnie jutro uczyć, miałeś pokazać, a teraz chcesz się wykpić? Nic z tego. Sam chciałeś, a ja ci tego nie odpuszczę – jesteś mi winien jutro, tak samo jak ja tobie.

No i obraziłem się dokumentnie, odwróciłem się do kapelusza odwłokiem i poszedłem skrajem fosy do okna i wskoczyłem do środka nie bacząc na żadne Matuzalemy, na uśmieszki i warczenia, tylko wskoczyłem do łóżka bez kolacji i bez życzeń dobrej nocy. Zanim ciśnienie ze mnie zeszło, a oczy się zaczęły zamykać dostrzegłem coś, jakby czarną dziurę kosmiczną – wilgotny czubek ostrego nosa ze skrzydłami wąsów.

- Dobrze, że tu jesteś – mruknąłem w półświadomości i poszedłem spać