A tymczasem... jazz.

Cierpię na chroniczny brak odporności na życie. Pewnie wrodzony – tak sobie myślę obserwując postępujące choroby przodków, ale pewności nie ma. Bo może nabyte toto jest i ja głupi, zamiast się zaszczepić, odkazić, zdezynfekować wewnętrznie, lub zewnętrznie, to noszę w sobie pasożyta. A choroba wysoce śmiertelna, jakby doskonale zaadaptowała się do klimatu i warunków geo-politycznych. Działa o każdej porze doby, roku, w ustroju każdym i demokratyczna jest do obłędu. Bez diagnozy, domysłów i mniemań bezwstydnie dotyka każdego życia i od razu zaczyna się proces rozkładu.

I nikt nie zawiązał koalicji, żeby „metoo” ze zmasowaną nagonką na bezczelną, brutalną zarazę uderzyć jednolitym frontem z całą mocą! Niezwykłe. Patrzę na siebie, jak więdnę w sobie, jak się przebarwiam, gniję, psuję i rozpadam, a jeszcze wczoraj byłem taki poukładany i kompletny. Wtedy jeszcze nie wiedziałem o pasożycie, ani o możliwościach zawarcia przymierza, krucjaty, czy misji ratunkowej. Ale to ja, który przecież żadnym siódmym, ani siedemnastym cudem świata nie jest. I co? Nikt nie zauważył? Czy schował w sobie zauważenie dogadując się jakoś z oprawcą?

Rozglądam się wokół i widzę nieudolne próby naciągania, wstrzykiwania, powiększania, zabarwiania, lub wręcz przeciwnie, ale to tylko protezy. Co z tego, że dwa kilo plastiku wepchnie się tu, czy tam, jak cała reszta sypać się będzie i sapać nieprzyzwoicie z wysiłku. Pigułka w żadnym kolorze nie odwraca procesu, nie zatrzymuje go, tylko złudną chwilę zostawi na pamiątkę w tej pamięci, co już gaśnie, która wykrzywia i prostytuuje wspomnienia, powleka je marzeniami o ideale i pacykowaniem jest tylko próchniejących rusztowań tymczasowością.

Śmiej się ze mnie, że kolejny błędny rycerz się pojawił i trąca dzidą trzęsący się drewniany zabytek, żeby polec w boju nierównym. Śmiej się, ale ty też. I on, i ona – każdego dotyka kornik żarłoczny cierpiący na bezsenność i uporczywość. Każdego robal toczy i zanim skończysz czytać już będzie ciebie mniej. Już bardziej śmierdzisz starym, jełczejącym mięsem, zakonserwowanym niewłaściwie i przechowującym się jeszcze gorzej. Wręcz skandaliczne – ciesz się, że Sanepid jeszcze cię nie dopadł, bo kazałby co najmniej zdezynfekować, jeśli nie zutylizować.

Siedzę cicho, nadziei szukając, albo rozwiązań, ale wokół cisza – wszyscy udają. Każdy jest okropnie zajęty i sporządza kolejne zestawienia nieistotności, produkuje gadżety mające uwagę od sedna odwrócić, albo sprzedaje wirtualne produkty, bo te psują się jakby mniej…

A tymczasem starość kąsa reumatyzmem, dorosłość bólem głowy – to już nie strupek na kolanie, kiedy dziecię pośliźnie się na chodniku – to rozległe złamanie z przemieszczeniami, takie organiczne bierki, gdzie kość osteoporozą nadgryziona zakwita podskórnym snopkiem wykałaczek.

Za późno się zorientowałem. Zbyt wiele dni zeszło na pobieżnościach. Ale może ktoś, gdzieś, mądrzejszy jest i wie. Potrafi. Zna rozwiązanie. Gnijące ciało łez się już dawno pozbyło na powierzchowne nieistotności, więc teraz zostaje zęby zaciskać (póki są, bo one też przecież podgryzane są nieustannie). Próbuję myśli zagłuszać, więc jazz – włączam głośniej niż potrzebuję, żeby ogłuszyć robala, ale tylko uszom odbieram resztkę sprężystości. Rytm nawleka moje nostalgie na druty, jakby ciepłe skarpety z grubej wełny szył.

Ty też? Wiem to doskonale, choć cynizm nie do końca jest moim wyznaniem. Nie słuchaj jazzu, on też jest robaczywy…