Przemijanie.

- Optymizm ze mnie bije, zupełnie jak z listopada w szczytowej formie. Pogrzebałem ideały. Całkiem sporo ich było i w większości były już martwe, ale niektóre musiały chwilę marznąć na katafalku, aby zdechnąć do szczętu. Piję i zamierzam pić tak długo, aż mnie stąd wyrzucą, albo znajdę pomysł na siebie jutro, gdyby zrządzeniem losu jakiekolwiek jutro być miało. Pomysł, który pozwoli być trzeźwym, albo chociaż w miarę wiarygodnie udawać podobny stan przez chwilę wystarczająco długą na dialog. Wymyśliłem sobie, że „zawsze” obejmuje to, co życiorysem potrafię ogarnąć, a cokolwiek mniej, to peryferia, zaścianki, w których kotłują się demony i po ciemku lepiej tam nie wchodzić.

- Wymyśliłem sobie przeszłość naciągniętą do granic możliwości, wypełnioną wartościami, ideami i marzeniami, które po kolei pękały, albo odfruwały ode mnie jak gołębie, kiedy chleba w dłoni zabraknie. A ja chleba od dawna nie miałem już i tylko wiarą własną i życzliwością trzymałem je przy sobie, chociaż słyszałem, że w brzuszkach kipi już głód, który zetrze każdą szlachetność ze słabych istot. Stałem z pustą ręką pośród ulatniających się złudzeń i nie przyszedł nikt, żeby wesprzeć, żeby chociaż zaprosić na spacer, gdzieś aleją parkową, pod kasztanowcami, czy platanami i skląć w otchłań nocy myśli i wypluć wszystkie wątpliwości. Żeby pozwolić sobie na pobieżność, lub malowanie nowych znaczeń na tych moich płowiejących fanaberiach.

- Wystarczała chwila, żebym zapomniał tak bardzo, aż sumienie miałbym już przeźroczyste, a cienie konturów wczorajszych ideałów zdały się zagnieceniem, niedoprasowaniem, ułudą. A na wierzchu grubym pędzlem i barwą żywszą od krwi malować mógłbym nowe obrazy, freski, ikony. Marzenia obrazoburcze i odważniejsze od poprzednich, chociaż nawet te mniejsze spełnić się nie umiały. Albo to ja ich spełnić nie mogłem, z powodów niezrozumiałych dla mnie. Może nie zasłużyłem, może miałem odpokutować kilka poprzednich wcieleń i w ramach krucjaty dostałem to życie. Nie prosząc się i nie nalegając. A teraz – okłam mnie! Okłam, że dam radę, że to słuszne i że mi pisane. Powiedz głośno, że to nie kolejna mrzonka, że to kres o dnie twardym i wstydu szczyt jednocześnie, że bariera, granica, której nikt już nie przekroczy, bo nie istnieje więcej niż wszystko i mniej niż nic. Że jestem w punkcie, z którego słowo "gorzej" wyparowało, bo nie ma gdzie wsiąknąć i rosnąć.

- Na palce się wspinam, z kolan spadają strupy teraźniejszej pielgrzymki, chyba znowu śnię, znowu straciłem świadomość, w czasie, gdy zalążek nadziei usiłuje dać mi wolę do przetrwania kolejnego cyklu pomiędzy nieświadomością snu, a nieświadomością życia pozbawionego sensu. Próbuję utopić granicę czymś, co nawet zepsuć się nie potrafi. Napełniam się przeźroczystością i zazdroszczę jej tak bardzo, że potrafi nie dość, że trwać, to jeszcze barwą się cieszyć, światło rozszczepiać i na politurze malować kleksy pragnień, spełnień i pożądliwości. Ale już. Dobrze. Widzę, że nie rozumiesz, że ten wstęp przydługi skłania cię do ucieczki bardziej niż trwania w obliczu bełkotu. Powiem, chociaż cię nie znam. Ukradłem człowieka… czy można większej bezczelności się spodziewać? Nie jakiś kamyczek szklisty, czy prostokąt obrazka plakatówką na lnianej osnowie maźniętego – człowieka ukradłem dla siebie samego. A on… upomniał się o siebie…

- Człowieka ukradłem, a on jest mi powolny do granic które za każdym razem przesuwałem i cieszyłem się, kiedy po raz kolejny udało się dojść krok poza poznane, poza możliwe, poza wyobrażalne. A człowiek patrzył na mnie ufnie tak i powtarzał szeptem: „nie wierzę, nie wierzę, że tak można, że wolno, że stać się mogło…” A ja nienasycony, spragniony i głupio ciekawy pytałem samego siebie lekce sobie ważąc człowieka, co jeszcze mogę, jak daleko posunę się i jakiej prowokacji, akcji, ingerencji w człowieka dokonam, żeby on wciąż ufnie śpiewal tę samą mantrę, że nie spodziewał się, aby fizyczność znieść mogła coś podobnego. Jego fizyczność mojej agresji poddana, a przecież mój ów człowiek był i deklarował akceptację bez cienia zastrzeżeń. Jak ostatnia szumowina korzystałem z tej zgody na mnie w nim zapisanej głębiej, niż ja sięgnąć w siebie umiałem. A człowiek patrzył na mnie wzrokiem, w którym zmysły malowały całą paletę pozytywności i chęci, woli, zgody, a nawet potrzeby, żebym znów. Jak Judasz, który zdarzyć się musiał, żeby się słowa wypełniły, tak ja się człowiekowi zdarzyłem każdą możliwą niegodziwością, a on… Kocha mnie bezgranicznie…

- Odgryź własnemu psu ucho, kopnij chorego pierworodnego, wygoń ciężarną ukochaną po papierosy w nocnej koszuli pośrodku zimy, kiedy cię ząb zaćmi… nie zrozumiesz, jeśli nie potrafisz choć tyle… a ja umiem więcej. Mocniej, dotkliwiej i ślady własnej obecności zostawiam na dłużej. A dzisiaj piję. Bo dzisiaj zrozumiałem, że pozwoli mi na więcej jeszcze, gdy owo więcej, to już właśnie jest wszystko. I zrozumiałem, że w swojej ciekawości, w swoim mniemaniu gotów byłbym sprawdzić, czy ręka nie zadrży przed krokiem z którego wytłumaczyć się nie da, a odwrócić tym bardziej. Widziałem twarz człowieka, który wiedział i mimo wszystko nie protestował, nie krzyczał, nie skamlał o litość, bo oczy miał wypełnione miłością bezrozumną, instynktowną i doskonałą. Ja nie. Moja doskonałość stała się doskonałością defektu upośledzenia, negatywem człowieka dojrzała, żeby status quo zachować w przyrodzie i pozwolić jej spełniać się pomimo dobra żyjącego pośród niej.

- Natura dobra nie jest. I zła nie jest, bo w naturze słów nie ma, wrażeń i mojżeszowych tablic. Ona po prostu jest i to wszystko na co ją stać – szczerość pustego brzucha. Ona trwa i każdym jadowym zębem zaczepi się życia i każdą słabość pożre bezkompromisowo, bez reszty. Nie pozwoli zgnić słabemu, zanim nie strawią go wielokrotne żołądki które skrupułami w zębach tylko dłubać potrafią, zeżrą do mierzwy ostatecznej, do humusu, do bezimiennej historii. Piję. Piję, żeby nie stać się naturą, żeby pozostać po tej stronie granicy, która nie wie jeszcze jak smakuje surowa wątroba człowieka, jak smakuje życie wyssane z krwią wprost z tętnic, jak śmierdzi sytość i głód, jak życie wygrywa czynem krwawym z każda ideą.

- Zabijam zwierzę w sobie jak tylko potrafię, a nie potrafię wcale, bo nim jestem po czubek włosa, po pazur złamany. Człowiek czeka… Wiem, gdzie czeka na mnie i mogę go namierzyć, zamówić niemal, jak zamawia się danie w wykwintnej restauracji na porcelanie, której chińscy cesarze nie śmieli używać… Przyjdzie dobrowolnie do mojego głodu, do mojej pożądliwości i nienasycenia. Wiem, że przyjdzie i wiem, że nie odmówię sobie życia, posiłku, niczego. Piję. Na razie piję, żeby rozcieńczyć mój apetyt, albo poskromić go ostatecznie.

- Zobacz! Szybko! Nie oglądaj się proszę, zrób to dyskretnie… widzisz? Ten tam… Za tobą… Oblizuje się… Boże! Oblizuje się i patrzy na nas… nie w menu! Nie w talerze stojące na stołach i parujące brokułami z żółtym serem zapiekanymi, nie kurkami na polędwiczkach pachnącymi… przyjrzyj się – on wącha mój żołądek, moje uda moją krew… nalej mi jeszcze, bo spokoju mi już dożywotnio zabraknie – może choć trochę zobojętnię się. Gdybyś spotkał mojego człowieka, to mu powiedz, że więcej się nie zobaczymy, że przyszedłbym, gdybym mógł – po jego wątrobę…