Brzytwa Ockhama.

A dzisiaj, to chciałbym pomilczeć z tobą na jakiś intrygujący temat. Jesteś tam? Jesteś... Słyszę, jak wciągasz powietrze – zaskoczyłem ciebie? Nie spodziewałaś się, że się odezwę do ciebie bezpośrednio tak, chciałaś żebym nadal udawał, że nie wiem nic o twojej obecności, a ty, nieśmiało bardzo… Wiesz? Nie musisz dla mnie się stroić, ani wyszukanego makijażu nakładać jeśli chcesz porozmawiać. Nie to się liczy, jaką kreacją chcesz mnie oszukać, uwieść, lub na manowce sprowadzić. Makijaż? Jest po prostu niesmaczny, a może wręcz rakotwórczy. W nosie mam twój pesel, paszport i kartę kredytową!

Imię za to postaram się zapamiętać, jeśli zechcesz mieć jakieś imię, choć przecież – możesz mieć każde, jakie tylko zapragniesz. Tu możesz. Być swoim własnym wzorem, ideałem niedościgłym, albo mrzonką uplecioną na mniej, lub bardziej nielegalnych używkach. Możesz płeć własną ukształtować, albo demiurgiem zostać nawet, czy kaprysem, wykrzyczanym w jednym tupnięciu nogą dowolnie przystrojoną, że nie i że absolutnie, bo teraz… no właśnie – porozmawiajmy o teraz. O tym, co niemożliwe, ale konieczne. Potrzebne, przydatne, wymagane, ech… ten słownik zawiera zbyt wiele czasowników, a każdy wydaje się niezbędny do czasu, gdy mu się dokładniej przyjrzeć. One wszystkie krążą wokół: chcę-nie chcę, i doprecyzowują pierwotny egoizm jakimś detalem z zaścianka. Takim ubogim krewnym, którego się toleruje, bo jednak krew coś znaczy, ale liga już nie ta i opakowanie ciut odstające.

Dumam ust nie otwierając i sam siebie pytam, czy w ogóle musisz istnieć. Może nie? Można być fantasmagorią siebie? Własnym mirażem? Tu, gdzie nikt i nic nie jest w stanie przeszkodzić, a zaprzeczenie staje się kaprysem, albo skargą niedocenionego, oszukanego, zignorowanego… Stukam w monitor, który szklanym już od dawna nie jest i nie potrafi zadźwięczeć dzwonkiem żywym, tylko ugina się pośród spłoszonych pikseli miejscową febrą. Jesteś tam? Dlaczego jesteś? Dlaczego tu? Przecież są bardziej kolorowe miejsca, są słowa odważniejsze, bezwstydne zupełnie, albo przesycone obietnicami.

A ty? Mniejsza o ciebie – a ja? Jestem? Może to jakiś anonimowy, zbiorowy byt, który zalągł się pasożytem w sieciowych nieskończonościach i udaje, że ma ciało, że pragnienia i uczucia nie są mu obce. Nie ufam ci, tak jak ty sceptycznie do mnie podchodzisz – są słowa, są linijki czarnych hieroglifów podobne do wędrujących po pniu drzewa mrówek i nic więcej.

Jesteś tam? Zechcesz ze mną pomilczeć? Wybierz temat – milczeć umiem lepiej niż mówić i każde tabu możesz naruszyć bezkarnie milcząc. Chcesz? Opowiemy sobie siebie nawzajem… Jeśli tylko znajdziesz odwagę… i jesteś chociaż trochę prawdą…