Słów dzisiaj mi nie trzeba.

Tak już jest, że wszelkie oryginały lgną do mnie i przyciągam je jakoś podświadomie, a czasem zupełnie niechcący. Nie mam uzasadnienia. Jak zwykle nie mam, ani nawet podejrzeń nie mam, dlaczego ja właśnie. Może Pratchett wspominając wielokrotnie w swoich książkach, że: „takie rzeczy zdarzają się innym” miał właśnie mnie na myśli? Rozmawiają ze mną wszyscy, którym odmienne stany świadomości przesłaniają rzeczywistość, przemodelowują ją trwale, lub tylko chwilowo, sprowokowane używkami legalnymi, bądź nie.

Już wręcz anegdotycznym staje się drobny pijaczek wsiadający do pociągu tylko po to, żeby pośród miliona wagonów pełnych ludzi we mnie znaleźć słuchacza i snuć swoją upojną (dosłownie) opowieść po stację końcową – nie powiem, nawet próbuje podzielić się dobrami, które schną w oczach. I wiedzą o tym wszyscy, którzy mnie znają i śmieją się ze mnie odrobinę z politowaniem, ciut złośliwie, a ja nawlekam na dratwę nieskończoności kolejną absolutnie niestworzoną historię, niespiesznie głową wyrażając aprobatę dla niepospolitości umysłu, który oszałamia mnie własną inwencją, a może wręcz prawdą tylko jemu znaną?

Im większy oryginał, tym szybciej mnie znajdzie – jak choćby ten pan, który handluje w rynku, kiedy trzeźwość mu na to pozwala, więc nie teraz, bo od tygodnia spożywa ambrozję i nabierając odwagi szykuje się już do drogi, żeby córkę z wnukami odwiedzić i być może sprezentować bransoletę ze srebrnej łyżki na lewym nadgarstku noszoną obecnie, albo flaszkę ambrozji własnej produkcji, o ile uda się ją dowieźć pośród zasadzek stawianych przez jego własne gardło. Albo ten – co sam siebie zdradził i jeszcze własnymi finansami wsparł promocję judaszowej posługi, żeby państwowym cieszyć się wiktem przez lata, albo pani, co damskie towarzystwo uznaje, lecz głaszcze tylko zimne pomniki, którym po samarytańsku wypełnia gipsem ubytki zębem czasu poczynione, czy wandali agresją – i do mnie przyszła, choć płciowo nie rokowałem w ogóle. Ech!

Wiele kolorowych obrazów noszę w głowie i wymienianie byłoby monotonne, a dzisiaj przypomniałem sobie panią, której świat składał się z palety szarości, na dodatek zamkniętej  izolatką w kubaturze trwale. Kiedy ostatni raz wymienialiśmy wieści obchodziła przed monitorem czwartą rocznicę wyparcia ze świadomości drzwi do zewnętrznego świata. Praca zdalna, zakupy internetowo-telefoniczne, kontakty wyłącznie wirtualne i wreszcie lampka szampana ze mną wypita via www…

A chociaż ekstrawagancja wydaje się niezwykła, miała jakieś tajemnicze podstawy, uzasadnienie, z którym (jak zwykle) polemizować łatwo, jednak w czambuł potępić też nie sposób. Brak rodziny, rozczarowanie zewnętrzem, plus lęki rosnące z bezsennością chroniczną – poradziłem sobie z neuronami własnymi i uporządkowałem w pamięci wspomnienie osoby wolnej od towarzystwa niemal idealnie. A przecież ze mną rozmawiała – pobieżnie, ostrożnie, ale rozmawiała. rozchylała się nocami w swojej intymności jak ów domniemany kwiat paproci i płynęły słowa zakurzone i z dawna nieodwiedzane przez nikogo.

Parę lat mi zajęło, żeby trafiło mnie pytanie nieoczekiwanie, o realizację bliskości. Nie myślę o rozpasanych nocach pełnych namiętności, której powtórzenie słowami spłaszcza zdarzenie do poziomu kiczu, sprowadza cud do fizjologii i żadne słowa nie są w stanie uciec od sztampy i powtórzyć za ciałem wielozmysłowość doznań. Nie. Myślę o dotyku, o dłoni na skórze ramienia, kolana, na… wrażeniu, oddechu dotykającym dłoni w pocałunku niechby zdawkowym i oficjalnym do absurdu. Pomyślałem, jak musi być nieszczęśliwą, skoro od lat nie poczuła na skórze innego człowieka – może zapomniała jak smakuje głowa położona na innej piersi, kolanach, jak dłonie potrafią współgrać, żeby się w sobie odnaleźć, jak ciało szuka innego ciała, żeby wpasować się w nie poza granice rozsądku, poza pobieżność, poza rozumienie.

Niechby to było nawet kupione ciało – można kupić dotyk? Ponoć otworzono już lokale do przytulania się i personel potrafiący czule dotknąć potrzebującego. A TY? Pamiętasz fizyczność? Kiedy ostatni raz dotknął CIEBIE ktoś, choćby obcy, ale kiedy – fizycznością potraktował większą, niż przepychanka do tramwajowych drzwi…? Nie odpowiadaj – pomyśl, to wystarczy.