Przy kawie.

Chmury płyną dziś do innego nieba - czyżby ono nocą się przeprowadziło? Nie zauważyłem, kiedy zaczęły zawracać, ale brzuszki sobie poobcierały przy hamowaniu i do tej pory pierze im się wysypuje z puchowych kurtek. Starsza pani drepcze małe kroczki, ubrana mniej starannie niż kundelek biegnący tuż obok. Na smyczy, chociaż ona zbędna, bo psina na krok nie odsunie się od staruszki. A pani ma na sobie sukienkę w kwiaty – żółtą, półprzeźroczystą, falującą pod wpływem wiatru i kroków steranych nóg w grubych rajtuzach. Dziurawe dżinsy przepływają tuż obok świecąc bielą rzepek kolanowych. Drobne, młodziutkie cierpienie, z czerwonym od płaczu noskiem goni mamę żeby łzy wytrzeć, ale wolałoby łzy ścierać słodyczą cukierka, bo to bardzo skuteczna metoda suszenia łez małoletnich. Sprzątaczka wydrapuje z trawnika resztki liści i plastikowe śmieci, bo o trawie mowy przecież nie ma, a dosadniej wolę nie mówić, co tak naprawdę wydrapuje – może i lepiej że teraz, kiedy zmarznięte grzechocze w wiadrze niczym kości do gry w kubeczku. Ktoś już idzie, ktoś jeszcze wraca, czyściciele kontynuują patrolowanie śmietników, a gołębie zajmują się niewzruszenie tym, czym gołębie się zajmują kiedy nie śpią i nikt ich nie płoszy.