czwartek, 15 lutego 2018

Dylematy.


Siedziała na ławce w parku, kryjąc się w cieniu kasztanowców-staruszków. Zadbana, może nawet piękna, zwracająca uwagę nie tylko sylwetką, ale i strojem, który dobrany był z dużym smakiem i ściągał męski wzrok bez względu na wiek przechodnia. Każdy znaleźć potrafił coś, z czym chciał się identyfikować, zerkał onieśmielony licząc na wzajemność, na zainteresowanie, lub chociaż wymianę uśmiechu. I tylko mały chłopczyk podbiegł beztrosko i spocone dłonie położył jej na kolanach subtelnie rajstopami przykrytymi i patrzył w oczy tak długo, aż dostał cukierka, którego natychmiast włożył do buzi i ze szczęściem piskliwym uciekł oglądając się tylko, czy go nie gonią i nie chcą odebrać słodkości. Obok kobiety, na ławce leżał bukiet kwiatów w foliowym opakowaniu. Machinalnie wyjęła jeden z kwiatów resztę pozostawiając w niepamięci i braku zauważenia. Powąchała go raz i kolejny. Popatrzyła na aksamitne cienie chowające się pośród płatków. Zapewne zapachu nie odnalazła, albo taki, który nie wniósł nic nowego w jej teraźniejszość, czy przyszłość. Kwiat. Róża na metrowej łodydze, która świadczyć ma o jakości pąku. Lizała palec, więc chyba w swoim roztargnieniu, w tym zanurzeniu w samą siebie nie uniknęła twardego kolca zakrzywionego niczym szpony lamparta, czy dziób orła.

A ja naprzeciwko siedziałem zanim nadeszła i melancholią niespodzianą dotknięty, albo słońcem rozpieszczony, poddałem się szczegółowej rewizji słonecznej i oślepieniu w oczy bijącemu światłem nad miarę jaskrawym. Milczałem bardzo dorośle i dojrzale nad podziw. Nawet twarzy uczuciami nie starałem się pokryć, tylko wsobnie, wewnętrznie przeżuwałem niedostatki własnych mniemań na temat własny i świata. Teraz już siedziałem i usiłowałem patrzeć, co robi nieznajoma, pośród parku, w środku dnia, kiedy większość spacerowiczów to emeryci i młode mamy z dziećmi, bo reszta świata zagoniona, w pędzie do kapitału pomarzyć tylko mogła, o takiej ławce pościelonej ciepłem słońca i leniwym myślom błądzącym gdzieś poza światem ekonomii.

A pani siedziała na ławce, z jednym kwiatem w dłoni i drugą dłonią w ustach, żeby szpic kolca róży zębami wydłubać i wypluć, zanim naskórkiem zarośnie i zadrą dotkliwą naznaczy kolejne dni. Kiedy już się udało a twarz kobiety nie rozjaśnił nawet cień tryumfu, zaintrygowała mnie na dobre. Nawet nie udawałem już, że czytam, że sjestę odprawiam, albo modły do nieznanych bóstw, tylko zachłannie gapiłem się w jej stronę, na nią. Patrzyłem, jak słońce przedziera się przez kręcone, długie włosy o wiśniowej barwie, a niebieskie oczy w cieniu włosów stają się popielate. Potrafiła zmarszczyć czoło tak, że oprócz poziomych zmarszczek pojawiały się też pionowe, coś, jakby zaproszenie do gry w kółko i krzyżyk. Odeszły ode mnie melancholie, a ich miejsce zajęła najpierw frywolność i domniemania rozpustne, a potem…

Potem, to było już o wiele trudniej, bo w jej oczach świat wydawał się bezdenną studnią, w której głębinie z każdym metrem kolory traciły swoje znaczenie, a studnia trwała i rosła w dno siebie. Najłatwiej powiedzieć, że dramatyzuję, że ubarwiam, albo wymyślam bzdury, żeby uczuciowym jednostkom zrobić krzywdę, ale zwiędła na tej ławce tak, że gdyby teraz podbiegł ów chłopczyk, to wyjąłby z buzi cukierek i sam, własnowolnie oddałby jej, żeby ją pocieszyć… nie było chłopczyka… nikogo nie było… tylko ja…

Wstałem i podszedłem do niej, jak podchodzi się do rozpaczy bezkresnej. Oczywiście, że miałem obawy, bo w tym stanie mogłaby podrapać pazurami stwórcę i matkę własną. Paznokcie miała wyostrzone na współczesną modłę i wzmocnione pancernym lakierem, który sam w sobie mógł krzywdę tkankom miękkim zrobić, że o oczach nawet nie wspomnę. Oliwkę z martini mogłaby wyjąć takim paznokciem nadziewając ją na ów rapier i zaledwie czubkiem opuszka zmienić smak drinka. Szedłem te kilkanaście kroków zaledwie, a każdy krok ciężki był tak bardzo, że ledwie nogi nad ziemię unieść mogłem i tylko pretekstu szukałem, żeby przestać, żeby odwrócić wzrok, z ulgą powiedzieć „przepraszam” i minąć ją i zapomnieć. Zapomnieć nie tylko wzrokiem, ale sumieniem. Ale nie. Ona siedziała nieruchomo i widzieć mnie nie mogła, bo płatki zaczęła obrywać z tego kwiatka nieszczęsnego, który miał pecha wpaść jej w ręce i niczym młodzieńczą wróżbą płatki spadały bezmyślnie na ziemię – kocha, lubi szanuje… Róża milczała w swoim bólu utopiona kompletnie, pani w beznadziei piękną dłonią odsyłała w niebyt kolejny płatek, a róża wciąż nagością nie chciała się odkryć i kolejne płatki aksamitne surfowały w stronę ziemi.

Usiadłem obok bez słowa, bo wrażenie miałem takie, że słowem mógłbym rozstrzelać atmosferę, choćby było najbardziej na świecie niewinne. A co dopiero taką kruchą delikatność. Siedziała trzymając trupa różanego w dłoni, a płatki pod stopami kaleczyły krwią ciemną, krzepnącą bordowo-czarnym ciepłem biały żwir alejki. Milczałem i nawet wiatr omijał nas, żeby nie zakłócić misterium, a pani, kiedy już płatków zabrakło rozbierała różę z kolców, z liści, z życia.

- Przyjechałam tu na kawę i piję ją już dwa lata. Piję kawę w obcym mieście i jestem obca. Nie swoja, nie tutejsza, niczyja. Bo mi się zdawało… znowu... Bo myślałam – podobno…

Milczeliśmy dalej, a słońce niewzruszone szukało czegoś w jej włosach, a mi na karku malowało niemożliwości – jej palce na mojej szyi mi słońce namalowało, aż w gardle mi zaschło, bo przecież nie liczyłem nawet na ułamek tego. Słońce wie lepiej – pocieszałem się. Skoro uwodzi, to poczekajmy. Siedzieliśmy obok siebie dość ciasno, bo te róże pozostałe miały pnie niebosiężne, a ławka – jak to ławka – dla dwojga, dla mamy z dzieckiem, dla bezdomnego z suchą bułką, albo winem najtańszym z możliwych. A tu, te róże rozpychały się jakby cudem świata były, egocentryczne, zadufane i czekające wyroku. Pani wzięła w dłoń kolejną, gdy z poprzedniej kikut został nagi i bezmyślnie rwała płatki we wzroku mając nicość niemalże doskonałą. Rwała płatki i mówiła nie do mnie, lecz przed siebie, jakby do tych płatków, które w otchłań ulatywały układając się gęstniejącym dywanem pod jej nogi w buty na wysokim obcasie odziane.

- Nigdy nie będę u siebie tutaj. Bo noszę w sobie inne miasto i tu… gościem być mogę tylko. Dwa lata? A może wystarczy. Nie wiem, co robić mam, bo zostać tu z … albo wracać bez… Słowa i kwiaty. Fakty i marzenia. Siłować się? Udawać? Są rzeczy, których nauczyć się nie da, są uczucia, do których trudno się przekonać, a zmusić wręcz nie da. Duszę się tu. Nie śpię, nie jem. Nie żyję, lecz wegetuję. Ale nie sama. Są chwile, kiedy (AR)Temida przechyla szale i tylko alkohol potrafi zrównoważyć chwilowe, ziemskie mniemania. Gdy szklanka rozbija się o ścianę wczoraj pomalowaną, a ja... nie wiem i zgadnąć się nie podejmuję, więc trwam i to trwanie jest najbardziej paskudne z wszystkich moich działań. Bo nie działam, a trwam, niczym styropian spławika czekający na impuls wiedziony haczykiem. Żyję czekaniem na decyzję, której sama podjąć się nie podejmę. Z braku sił, z braku odwagi, z braku... Z samych braków.

        A później popatrzyła na mnie, jakbym dopiero jej się objawił i zapytała, od kiedy jestem. Jak wiele słyszałem i co zrozumiałem. Nie było łatwo opowiadać, ale po to chyba się pojawiłem, więc starałem się głosem stonowanym wyjaśnić własną obecność obok niej i jej róż tak bezwzględnie torturowanych w bezwidzeniu. Opowiedziałem minione, w którym byłem wystarczająco blisko, a ona zasępiła się jeszcze bardziej i kolejny kwiat wzięła w rękę.

- Idź już proszę. Idź, bo nie wiem, czy powiedzieć dziękuję, czy przepraszam. Ale dobrze, że byłeś. I dobrze byłoby, gdyby to było tylko wspomnienie.

25 komentarzy:

  1. Czasami bywamy mimowolnymi świadkami cudzych myśli, nawet gdy nie chcemy takiego bagażu, ale temu obok jest wtedy lżej...

    OdpowiedzUsuń
  2. Odpowiedzi
    1. urwać płatki, to jak włosy z głowy rwać w rozpaczy

      Usuń
    2. Tylko że włosy rzecz nabyta - odrastają.

      Usuń
    3. Jeśli babka była w rozpaczy, mogła sobie rwać owłosienie. Po co było maltretować różę?

      Usuń
    4. (Polemizuję z bohaterką, nie z Tobą).

      Usuń
    5. widzisz... a ja rozumiem. dzieje się coś dramatycznego co pożera rozum. kwiat niewinny, ale staje się ofiarą przypadkową równie dobrze mógł być to notes z numerami telefonów, albo zeszyt z notatkami z wykładów. mógł być wręcz portfel i zdjęcia masakrowane nieświadomie. Kiedy w głowie grubo od trudnych myśli ręce nie wytrzymują ciśnienia i robią coś, czego potem się wstydzą, albo żałują. zupełnie, jakby niezależnymi bytami były. skąd wiesz, od kogo kwiaty i czy nie autor był powodem zachowania?

      Usuń
    6. To niczego nie zmienia. Mogła włosy, mogła portfel, notes, albo zdjęcia. Róży szkoda. Co ona winna, że z niewłaściwych rąk przyszła?

      Usuń
    7. a pozostałym elementom winę potrafisz przypisać? tylko nie płatkom? kartki notesu noszą piętno grzechu pierworodnego? zdumiewające...

      Usuń
  3. Mistrz niedopowiedzeń, ładny obrazek kobiety z różami do obrywania płatków.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. bo historie lubią mieć ciągi dalsze, więc niedobrze jest pozamykać wątki na głucho.
      może sama sobie wyszepczesz takie zakończenie, na jakie akurat masz ochotę?

      Usuń
    2. Mnie już wychodzą tylko prozaiczne zakończenia, a na takie nie mam ochoty.

      Usuń
    3. to zostaje wzdychać - zamierzam trwać w nieoznaczoności

      Usuń
  4. Witaj, Oko.

    Jakoś nam się z tymi różami zgrało:)

    A dylematycznie:

    "Ani ty, ani ja
    nie byliśmy gotowi
    aby się spotkać.
    Ty… przecież wiesz…
    Idź dalej swoją drogą."
    ("Spotkanie" F.G. Lorca)

    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. niech Ci się trafi dobry czas na spotkanie z człowiekiem.

      Usuń
    2. ...a raczej dobry człowiek do spotkania.

      Usuń
    3. Mam wrażenie, Oko, że Lorce po ostatnim (w 1936 roku) spotkaniu z "ludźmi" jest już naprawdę wszystko jedno:(

      Frau Be

      Dobry człowiek do spotkania z czasem:)?
      A poważnie - zawsze, gdy słyszę epitet "dobry człowiek", przypominam sobie słowa jednej z kuzynek: "To był dobry człowiek... Ale nie dla mnie.":)

      Pozdrawiam:)

      Usuń
    4. to smutne Leno - że można aż tak uciec od człowieczeństwa - może Lorca miał jakiś dołek psychiczny?

      Usuń
    5. Miał "nieodpowiednie" poglądy polityczne i preferencje i za któreś z powyższych został wywleczony z domu, w którym się ukrywał i zamordowany...

      Pozdrawiam:)

      Usuń
    6. tak to jest z niedouczonym. dzięki za objawienie.

      Usuń
  5. A czy w realu masz na wyłączność, taką Panią z różami? Życzę abyś miał. Ukłony

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. trudne pytanie...
      spotkanie z rozpaczą i beznadzieją to doznanie, które nie tak łatwo z siebie strzepnąć.
      ale zdarzało się, że pani gotowa była nie tylko płatki kwiatom bez świadomości zabrać.
      są takie osoby, które mają odwagę ze mną rozmawiać, nawet, kiedy temat jest z pogranicza intymności.
      Na wyłączność człowieka? to mi się z niewolnictwem kojarzy - nie chcę ani pół.

      Usuń