Dylematy.

Siedziała na ławce w parku, kryjąc się w cieniu kasztanowców-staruszków. Zadbana, może nawet piękna, zwracająca uwagę nie tylko sylwetką, ale i strojem, który dobrany był z dużym smakiem i ściągał męski wzrok bez względu na wiek przechodnia. Każdy znaleźć potrafił coś, z czym chciał się identyfikować, zerkał onieśmielony licząc na wzajemność, na zainteresowanie, lub chociaż wymianę uśmiechu. I tylko mały chłopczyk podbiegł beztrosko i spocone dłonie położył jej na kolanach subtelnie rajstopami przykrytymi i patrzył w oczy tak długo, aż dostał cukierka, którego natychmiast włożył do buzi i ze szczęściem piskliwym uciekł oglądając się tylko, czy go nie gonią i nie chcą odebrać słodkości. Obok kobiety, na ławce leżał bukiet kwiatów w foliowym opakowaniu. Machinalnie wyjęła jeden z kwiatów resztę pozostawiając w niepamięci i braku zauważenia. Powąchała go raz i kolejny. Popatrzyła na aksamitne cienie chowające się pośród płatków. Zapewne zapachu nie odnalazła, albo taki, który nie wniósł nic nowego w jej teraźniejszość, czy przyszłość. Kwiat. Róża na metrowej łodydze, która świadczyć ma o jakości pąku. Lizała palec, więc chyba w swoim roztargnieniu, w tym zanurzeniu w samą siebie nie uniknęła twardego kolca zakrzywionego niczym szpony lamparta, czy dziób orła.

A ja naprzeciwko siedziałem zanim nadeszła i melancholią niespodzianą dotknięty, albo słońcem rozpieszczony, poddałem się szczegółowej rewizji słonecznej i oślepieniu w oczy bijącemu światłem nad miarę jaskrawym. Milczałem bardzo dorośle i dojrzale nad podziw. Nawet twarzy uczuciami nie starałem się pokryć, tylko wsobnie, wewnętrznie przeżuwałem niedostatki własnych mniemań na temat własny i świata. Teraz już siedziałem i usiłowałem patrzeć, co robi nieznajoma, pośród parku, w środku dnia, kiedy większość spacerowiczów to emeryci i młode mamy z dziećmi, bo reszta świata zagoniona, w pędzie do kapitału pomarzyć tylko mogła, o takiej ławce pościelonej ciepłem słońca i leniwym myślom błądzącym gdzieś poza światem ekonomii.

A pani siedziała na ławce, z jednym kwiatem w dłoni i drugą dłonią w ustach, żeby szpic kolca róży zębami wydłubać i wypluć, zanim naskórkiem zarośnie i zadrą dotkliwą naznaczy kolejne dni. Kiedy już się udało a twarz kobiety nie rozjaśnił nawet cień tryumfu, zaintrygowała mnie na dobre. Nawet nie udawałem już, że czytam, że sjestę odprawiam, albo modły do nieznanych bóstw, tylko zachłannie gapiłem się w jej stronę, na nią. Patrzyłem, jak słońce przedziera się przez kręcone, długie włosy o wiśniowej barwie, a niebieskie oczy w cieniu włosów stają się popielate. Potrafiła zmarszczyć czoło tak, że oprócz poziomych zmarszczek pojawiały się też pionowe, coś, jakby zaproszenie do gry w kółko i krzyżyk. Odeszły ode mnie melancholie, a ich miejsce zajęła najpierw frywolność i domniemania rozpustne, a potem…

Potem, to było już o wiele trudniej, bo w jej oczach świat wydawał się bezdenną studnią, w której głębinie z każdym metrem kolory traciły swoje znaczenie, a studnia trwała i rosła w dno siebie. Najłatwiej powiedzieć, że dramatyzuję, że ubarwiam, albo wymyślam bzdury, żeby uczuciowym jednostkom zrobić krzywdę, ale zwiędła na tej ławce tak, że gdyby teraz podbiegł ów chłopczyk, to wyjąłby z buzi cukierek i sam, własnowolnie oddałby jej, żeby ją pocieszyć… nie było chłopczyka… nikogo nie było… tylko ja…

Wstałem i podszedłem do niej, jak podchodzi się do rozpaczy bezkresnej. Oczywiście, że miałem obawy, bo w tym stanie mogłaby podrapać pazurami stwórcę i matkę własną. Paznokcie miała wyostrzone na współczesną modłę i wzmocnione pancernym lakierem, który sam w sobie mógł krzywdę tkankom miękkim zrobić, że o oczach nawet nie wspomnę. Oliwkę z martini mogłaby wyjąć takim paznokciem nadziewając ją na ów rapier i zaledwie czubkiem opuszka zmienić smak drinka. Szedłem te kilkanaście kroków zaledwie, a każdy krok ciężki był tak bardzo, że ledwie nogi nad ziemię unieść mogłem i tylko pretekstu szukałem, żeby przestać, żeby odwrócić wzrok, z ulgą powiedzieć „przepraszam” i minąć ją i zapomnieć. Zapomnieć nie tylko wzrokiem, ale sumieniem. Ale nie. Ona siedziała nieruchomo i widzieć mnie nie mogła, bo płatki zaczęła obrywać z tego kwiatka nieszczęsnego, który miał pecha wpaść jej w ręce i niczym młodzieńczą wróżbą płatki spadały bezmyślnie na ziemię – kocha, lubi szanuje… Róża milczała w swoim bólu utopiona kompletnie, pani w beznadziei piękną dłonią odsyłała w niebyt kolejny płatek, a róża wciąż nagością nie chciała się odkryć i kolejne płatki aksamitne surfowały w stronę ziemi.

Usiadłem obok bez słowa, bo wrażenie miałem takie, że słowem mógłbym rozstrzelać atmosferę, choćby było najbardziej na świecie niewinne. A co dopiero taką kruchą delikatność. Siedziała trzymając trupa różanego w dłoni, a płatki pod stopami kaleczyły krwią ciemną, krzepnącą bordowo-czarnym ciepłem biały żwir alejki. Milczałem i nawet wiatr omijał nas, żeby nie zakłócić misterium, a pani, kiedy już płatków zabrakło rozbierała różę z kolców, z liści, z życia.

- Przyjechałam tu na kawę i piję ją już dwa lata. Piję kawę w obcym mieście i jestem obca. Nie swoja, nie tutejsza, niczyja. Bo mi się zdawało… znowu... Bo myślałam – podobno…

Milczeliśmy dalej, a słońce niewzruszone szukało czegoś w jej włosach, a mi na karku malowało niemożliwości – jej palce na mojej szyi mi słońce namalowało, aż w gardle mi zaschło, bo przecież nie liczyłem nawet na ułamek tego. Słońce wie lepiej – pocieszałem się. Skoro uwodzi, to poczekajmy. Siedzieliśmy obok siebie dość ciasno, bo te róże pozostałe miały pnie niebosiężne, a ławka – jak to ławka – dla dwojga, dla mamy z dzieckiem, dla bezdomnego z suchą bułką, albo winem najtańszym z możliwych. A tu, te róże rozpychały się jakby cudem świata były, egocentryczne, zadufane i czekające wyroku. Pani wzięła w dłoń kolejną, gdy z poprzedniej kikut został nagi i bezmyślnie rwała płatki we wzroku mając nicość niemalże doskonałą. Rwała płatki i mówiła nie do mnie, lecz przed siebie, jakby do tych płatków, które w otchłań ulatywały układając się gęstniejącym dywanem pod jej nogi w buty na wysokim obcasie odziane.

- Nigdy nie będę u siebie tutaj. Bo noszę w sobie inne miasto i tu… gościem być mogę tylko. Dwa lata? A może wystarczy. Nie wiem, co robić mam, bo zostać tu z … albo wracać bez… Słowa i kwiaty. Fakty i marzenia. Siłować się? Udawać? Są rzeczy, których nauczyć się nie da, są uczucia, do których trudno się przekonać, a zmusić wręcz nie da. Duszę się tu. Nie śpię, nie jem. Nie żyję, lecz wegetuję. Ale nie sama. Są chwile, kiedy (AR)Temida przechyla szale i tylko alkohol potrafi zrównoważyć chwilowe, ziemskie mniemania. Gdy szklanka rozbija się o ścianę wczoraj pomalowaną, a ja... nie wiem i zgadnąć się nie podejmuję, więc trwam i to trwanie jest najbardziej paskudne z wszystkich moich działań. Bo nie działam, a trwam, niczym styropian spławika czekający na impuls wiedziony haczykiem. Żyję czekaniem na decyzję, której sama podjąć się nie podejmę. Z braku sił, z braku odwagi, z braku... Z samych braków.

        A później popatrzyła na mnie, jakbym dopiero jej się objawił i zapytała, od kiedy jestem. Jak wiele słyszałem i co zrozumiałem. Nie było łatwo opowiadać, ale po to chyba się pojawiłem, więc starałem się głosem stonowanym wyjaśnić własną obecność obok niej i jej róż tak bezwzględnie torturowanych w bezwidzeniu. Opowiedziałem minione, w którym byłem wystarczająco blisko, a ona zasępiła się jeszcze bardziej i kolejny kwiat wzięła w rękę.

- Idź już proszę. Idź, bo nie wiem, czy powiedzieć dziękuję, czy przepraszam. Ale dobrze, że byłeś. I dobrze byłoby, gdyby to było tylko wspomnienie.