Atmosfera.

Powietrze dzisiaj wyraziste. Dotkliwe i znaczące. Potrafi przypomnieć mi o moich kształtach i przypilnować, żebym nie zgubił na spacerze ani jednej zmarszczki. Nawet kształt płuc potrafi mi trójwymiarowo namalować, gdy się zapomnę i zaciągnę zbyt głębokim wdechem, pozwalając mu spenetrować własne wnętrze. A potem zostawia mnie ze świadomością kształtu, bo już z naprzeciwka idzie starsza pani, która ciekawszym jest obiektem niż ja. Bo ona w kapelusiku przedwojennym, ze słowem drobnym na ustach nieświadomych być może, zapomniana przez bliskich, albo też ich nie posiadająca… już…

Powietrze wślizguje się za mną do piekarni, gdzie znów wybiera kobiecość - pulchną, uśmiechniętą i budzącą sympatię, owinięta własną akceptacją i aromatem pieczywa, że aż w nosie zakręciła się obietnica śniadania. Wronę podejrzewałem o instynkty samobójcze, bo siedziała najwyżej jak można i gapiła się w klepisko beznamiętnie, siwym żabotem pochylając się na fali, co uginała gałązkę wierzbową znoszącą pokornie obciążenie wroną i nie pękającą wcale. Jakieś psy bez rodowodu wykrzykują obelgi wzajemne, jednak chociaż bez błękitnej krwi, to i bez ognia – widać to tylko przyjazne kuksańce były. Może autopromocja, że się żyje i dramatu nie ma? Tylko siedzieć na tym betonie przykro, czekając, aż można będzie usiąść przed kolejnym sklepem i znów zawyć niecierpliwość, że zapachy się skończyły i chodźmy-już-stąd-gdziekolwiek. Samochody mrugają na siebie światłami, a właściciele wyskrobują widzialność na przednich szybach. Ja wyskrobuję słońce z oczu, bo dzisiaj uwodzi mnie tak bezwstydnie, jak jeszcze wczoraj nie miało odwagi.