Zbawiciel(ka).

Duszę się. Tonę i zalewa mi usta ta wszechobecna doskonałość. A ja taki nieudany. Niezorganizowany, beznadziejny i prymitywny. Nie umiem nic, wszystko mnie przerasta, a życie śmieje się ze mnie szyderczo patrząc, jak z każdym dniem odstaję bardziej. Jeszcze chwila i mnie zdubluje, zdyskwalifikuje, wręczy czerwoną kartkę i każe zejść – śmiertelnie najlepiej, żebym nie kalał własną osobą owej doskonałości.

Budzę się już z rumieńcem wstydu, a w gardle mam sucho, bo wiem, że inni… no tak – inni w tym czasie zdążyli już… inni są pachnący zapachem za pięć stów albo i więcej, mają krawaty, za cenę których można byłoby ubrać małą armię gdzieś na azjatyckiej prowincji, prowadzą „negocjacje” w „kluczowych sprawach”, a świat wstydzi się, że jest taki malutki przy nich. To pewnie dlatego sprzedażą objęto już działki na wszystkich księżycach Saturna, to dlatego wzrok z elektroniczną bezdusznością sumuje wartość człowieka na podstawie opakowania, w którym był łaskaw świat oszołomić właśnie dziś.

A ja się wstydzę od rana, nogami majtając na skraju łóżka – nagimi nogami, trochę marznącymi. Siedzę i wstydzę się dryfu powolności. Mogłem już Kasjopeję sprzedać, albo zamienić ją na Plejady… Niechby chociaż rozszyfrować tajemnice dialogów sztucznych satelitów tokujących bezustannie. Nic z tego. Siedzę, majtam i wstydzę się bardzo, a pachnę stygnącą nocą, a nie perfumą, której kilogram przekracza pięcioletni PKB Ugandy. Niepokój wzbudza we mnie podłoga, bo nie wiem, czy kiedy nogi na niej postawię nie porazi mnie śmiertelnie, żebym już więcej własną pospolitością jej nie kalał, bo przecież zdecydowanie godniejsze stopy się trafiają podłogom, tylko ja taki niedorobiony, niewydepilowany i z pedikiurem nie mający zbyt wiele wspólnego poza wzajemną niechęcią.

Dow Jones wspina się, albo zdycha, a ja zamiast ekscytacji, zamiast rumieńców i środków antydepresyjnych, ja… nogami majtam, jak tępy jaskiniowiec i nie kupuję, nie sprzedaję, i rąk załamywać nie zamierzam, a przecież… Miedź podrożała na londyńskiej giełdzie… EBC, KGB, CIA, UNESCO, liga hiszpańska i portugalskie nieruchomości. Decyzje, preferencje, wskazania. Chińska ekspansja, rosyjska ruletka, koreańska polityka, brazylijska hiperpłodność karnawałem powodowana rokrocznie. Rak marmurkowy z niemieckich laboratoriów pożerający słodkowodne głębiny. Eksperci i sfery zbliżone do dysydentów, tajne, kuluarowe układy, szachy międzypartyjne, globalna partyzantka podskórna, tylko czyhająca, aż najsłabszy i najbardziej nerwowy się wynurzy… żeby go zagryźć, z dyplomatycznym uśmiechem, wolnym od jakiejkolwiek odpowiedzialności.

A ja nawet się nie zanurzyłem… Nogi nadal mam nad podłogą zimną, zakurzoną, bo całą noc spokoju miała grawitacja, żeby taki kurz sprowadzić do parteru - znaczy przytulić do podłogi. On miękki, wewnętrzny, bo nie otwieram okien, spoza których sadze, kurze, smogi i hałasy drapiące ucho wewnętrzne i sumienie. Nawet erekcji nie mam, co chyba świadczy o mojej społecznie nieuzasadnionej obecności i wystawia mi świadectwo szkodnika, wirusa złośliwego, pasożyta żerującego na organizmie czynnym zawodowo, prywatnie i emocjonalnie.

Nie chcę się wyrażać, gdzie mam owe wartości, kiedy tak siedzę i majtam nogami ponad tą podłogą, której staram się unikać nawet wzrokiem. Wysikałbym się, ale to wymaga paru kroków do łazienki… Nie wiem, czy aż tyle energii mam w sobie, czy tyle wsparcia dla mojej nieskromnej chwilowo kubatury świat potrafi wyegzekwować. Nawet nie – bo sikać się nie uczyłem, a muszę. Poddaję się i nogami ostrożnie zadeptuję podłogową noc drepcząc pionierskim szlakiem do łazienki.

Podłoga syknęła, ja też – niedobrze… Ja wolałbym nie poczuć chłodu. Ona też wolałaby odpoczywać ode mnie. Wolałaby pewnie, żebym zajął się ekspansją w światy odległe, importem owoców, albo eksportem technologii… Wiem – na początek baranica, żeby koło łóżka łaskotała w nogi o poranku i kusiła rusałki, gdyby niepojętym zrządzeniem losu miały okazję własnoocznie zauważyć oną przy moim łóżku… Może nawet pozwoliłyby jej poznać aromat własnych pośladków i posłuchać śpiewu natury w czasie, gdy bieliznę wąchałaby podłoga, aby później poplotkować ze mną w temacie egzotycznych smaków niewysławialnych i dopiero co poznanych?

Martwi mnie ta moja podłoga, bo aspiracje ma mocarstwowe, zamiast leżeć i nie skrzypieć. A mi się sikać chce tylko i bez niej nie poradzę sobie zbyt elegancko. Resztka cywilizacji we mnie usiłuje przekonać mnie, że sikanie na własne łóżko nie jest polecane przez poradniki z zakresu savoir vivre… A poza tym… przyjdzie noc… kiedyś się zdarzy być może…. Przyjdzie i zastanie łóżko mokre, zimne i przesączone amoniakiem, który za sole trzeźwiące robi, więc sen mi odbierze bezapelacyjnie – ten przyszły… Więc nie… Więc nogi na podłogę i potulnie wędruję. Do tam, gdzie amoniak jest spodziewany i pośród zasieków powędruje do swojej przyszłości, skrupulatnie pilnowany domyślną szczelnością rurociągu i chemicznymi wilczurami.

Zrezygnowany, pokonany własną myślą, zbyt ubogą, abym świat mógł zaintrygować i w świetle fleszy się ustawić na choćby drobnym postumencie poszedłem, bo z fizjologią walka jeden tylko ma finał i tylko jednego zwycięzcę odbierającego laurowy wieniec. Nie ja nim jestem – od razu dopowiem niedomyślnym i niedouczonym. Znów wstyd, bo do zawodów stanąłem chociaż wygrać nie mam prawa. Nawet kłamać o zwycięstwie jest trudno, bo umysły pogrążone w wyliczaniu esencjonalności wymiany i geopolitycznych aspektach zmieniających chwiejną równowagę ekonomiczną, plus barter, plus zakulisowe, plus embargo i konsekwencja, a może nawet wspólne selfie na FB? Ech – stopień komplikacji rośnie i do tego ci Anglicy – większych pyszałków świat chyba nie widział. Zaścianek spoza Europy, usiłujący Europie kształty narzucać!

Nawet sikanie zarumieniło się od złości i rumieńce z policzków próbuje spławić siecią wod-kan. Skąd pomysł, żeby naród tak wątły stanowić miał o świata rozumieniu? O dialogu? Skąd pomysł, żeby ustawić na czele coś równie absurdalnego i zaściankowego? Plebejskiego i wielkiemu światu narzuconemu chyba tylko głodem większym niż miał Hammurabi, niż Aleksander, Napoleon, czy Tuhan-Bej? Niż współcześni tyrani? Dlaczego?

Motam się we własnej małości, w małostkowości i być może zawiści. Motam się w bezmyślności i nieudolnościach własnych, na które chyba wpływu nie miałem, bo poczęty zostałem bez pytania, bez jednej, najbardziej prozaicznej alternatywy – dostałem klapsa i słowa zimne, niedofinansowane, zmęczone – ŻYJ! I nie drzyj mordy, bo jeść ma ci dać kto inny. Albo nie!

Zapłakałem już wtedy – po raz pierwszy jawnie. I beznadziejnie, bo kiedy już żyć miałem, to ani śladu instrukcji. Nawet celu nikt skutecznie nie pokazał. Łażę i nie wiem dokąd, stoję i nie wiem po co, robię i zapewne głupio, skoro nie domyślam się nawet, co osiągnąć należy – jak gra bez reguł i bez powtórzeń. Jestem. Do niczego, ale jestem i marnie trawię światu czas własną niekompetencją, którą inni… No właśnie!

Jak oni się jej pozbyli? Na kurs poszli dofinansowany ze środków unijnych? Matka miała bardziej tłuste mleko? Ojciec w genach boską inteligencję przekazał? Nauczyciel namaścił cyrografem wszetecznym? Albo tatuażem wypalił azymut wiedzy tajemnej? Zbyt wiele wilgoci się we mnie zebrało, żebym ustał spokojnie, bo nogi zmęczone nocą (dlaczego???), bo wzrok zapada się we mnie, a ramię ściany sięga, żeby się oprzeć i czoło na nim rozgrzane już wesprzeć.

Zmęczony nocą, tępy, nierozumny… przegrany, zanim zacząłem, zanim wszedłem na ring, na „ścieżkę kariery” - sikam, wylewając skisłe, snem zarażone żale w otchłań mojej ignorancji, która próbuje rozstrzelać mój umysł serią kropli tak szybkostrzelną, że niemal ogniem ciągłym tłukąc się pod czaszką, gdy woda spotyka wodę – tę ciężką od sumienia nasiąkniętego winą przez noc niedokończoną i powolną wszelkiemu złu. Każdej niedoskonałości… Woda, która ze mnie wykręcona została splotem mięśni nieznanych mi tak perfekcyjnie… Jakbym był mistrzem świata ignorantów. Mistrzem pobieżności. Ale ona wie swoje i płynąć musi. MUSI!. Bo wie, dokąd zmierza – na samo dno piekieł, bo inaczej nie potrafi…

Wilgoć zostawia mnie, zostawia moje dylematy, osadza na mnie schnące błoto własnej, ubrudzonej życiem obecności i idealną spływa. Brud nie – on zostaje na powierzchni liszajem, szumem, smrodem i kłopotem. Zostaje ze mną; zostajemy wespół nasyceni wzajem – Ja-nim, ON-mną – śmierdzimy na każdym stopniu świadomości. Dwoje nieudaczników, odprysków, piany kryjącej majestat.

Wreszcie wilgoć się skończyła. Ona tak, ale ignorancja nie… Smutna konstatacja i zimne nogi na kaflach, które już wcześniej z podsufitowym kurzem flirtować poczęły. Czuję się dramatycznie źle, głupio i pochopnie. Znowu wygłosiłem komunikat, który nawet szyderstwem się nie odbił od ściany, lecz umarł w nieskończoności. Nie wiem, co robić mam, nie wiem, czy warto w ogóle podjąć wysiłek. Parę kroków do łóżka, z którego jedną, nieudaną myśl wcześniej wyszedłem. Parę kroków zaledwie…

A wtedy przyszłaś TY. Przyszłaś powiedzieć mi, że słońce wciąż świeci. Nie zapomnę Ci tego nigdy… chyba… obym znowu nie uzurpował sobie zbyt wiele względem niedoskonałości mojego istnienia. Dziękuję. Bose stopy plaskają wilgocią o zakurzone kafle, a z zewnątrz spogląda na mnie dzień. To tak można???