Masz odwagę? przyjdę do Ciebie.

Jeszcze raz, bo przyznam się, że wcześniej spróbowałem, ale zbyt grzecznie, zbyt układnie i zapewne fałszywie. Knułem, żeby schować się pośród słów i prawdę zakamuflować wystraczająco mocno, że tylko niezwykle subtelne umysły odnaleźć mogły znaczenie… Więc jeszcze raz, prościej, łatwiej i bardziej otwarcie. A jeśli masz potrzebę w sobie, to zgodzę się nawet otworzyć na nagość i bezwstyd, albo perwersję. Jeśli tylko chcesz… Jeśli tylko zrozumieć potrafisz… albo bez zrozumienia poczuć, bo czucie zdecydowanie więcej wartości niesie…

Chleb (jak co dzień) kupiłem i zanim mróz zdążył na nim hieroglif odcisnąć, zanim ekslibris zimowy postawił – przyniosłem do domu. Ciepły. Pachnący. Pokusą mi się stał natychmiast, więc zdejmowałem w pośpiechu buty, jak kochanek w nieoczekiwane spełnienie rzucony, kurtką podłogę ozdobiłem, bo afrodyzjakiem mi się stał zapach parującego wciąż chleba. Zwiastunem święta, niecodzienności, a ja… Łasy jestem na święta bardzo… Uwiódł mnie bez problemu, bez końca, jak uwieść potrafią mnie oczy zanurzone w marzeniach, ruch płynny trącający ideał podejrzeniem, czy aby nie jest o krok za owym poruszeniem, albo skojarzenie ulotne urodą flirtujące z moim świata rozumieniem. Drzwi zamknąłem, żeby misterium nie zakłócił wiatr, drzwiami mi kłapiąc głodnymi i za nosem poszedłem w kuchnię. Bukową deską serwetę na blat stołu położyłem i chleb pośród drewnem podkreślonej rozpusty… Buczyna jest wykwintna zarówno za życia jak i pośmiertnie, więc na celebrę nadaje się niemalże jak cedr i dębina.

Masłem bez najmniejszego wstydu posmarowałem. Grubo. Zachłannie, na palec grubo i bez pamięci, niczym w ekstazie w której nikt więcej uczestniczyć nie może, żeby kiczem nie skalać chwili. Zanim dietetyk najmądrzejszy na świecie zdążył usta tworzyć powiedziałem mu - Nie! Nie zepsujesz mi święta słowami, żadną mądrością powielaną w Twoich księgach dla tych, którzy zaufania do własnych wyborów nie mają. Masłem posmarowałem go po królewsku, żebym śmietany ubitej, gładkiej, kremowej smak w ustach przypomniał sobie, choć znam przecież … znałem przynajmniej, zanim dopadła mnie dorosłość, myślenie, pośpiech i priorytety.

Nie pytaj, czy zjadłem… to bez sensu zupełnie. Ja… byłem zmysłami tylko, bez fizyczności całkiem, wspomnień garścią, za zapamiętanym, które w ustach rozpływało się spełnieniem, niedowierzaniem i opowieściami tak fantastycznymi, że trudno o lepsze… znasz je zapewne. Znasz, chociaż wstydzisz się przyznać, jak ja przyznaję się właśnie. Chleb… Cud, który zdarzyć się prawa nie miał, a przecież każdego dnia trafia się ludziom. Chleb tak powszedni, że staje się niepojętym, bo nie ma zbyt wielu „wiecznych” spraw na ziemi. ON jest. Ideałem, w którym można się utopić. Wystarczy przegonić fizyczność przez płotki czasu, żeby ona za chlebem łkała bezwstydnie całkiem, a nawet, kiedy syta, lecz myślą abstrakcyjną zarażona – doceni.

Będę perfidią, będę szamanem, albo wyrzutem sumienia , ale ci powiem. Tak! Opowiem! Opowiem o chlebie, który być może właśnie wyrzucasz do śmieci, bo minęły godziny, bo już nie pachnie jak ten mój przed którym klęczę i ślinię się jak zwierzę w rui, lecz tym, co już dojrzałością drapie podniebienie…

Opowiem ci twoje wspomnienia, które tłamsisz w sobie. Bo taki czas też był, kiedy po chleb stało się w kolejkach, pośród aromatu zimą niesionego na trzy kwartały ulic, a kolejka tak długa, że ten wypiek tyko zapachem być mógł, a nie spełnieniem. Pamiętam kroki w miejscu mielone, aż śnieg się stopił, bo jeszcze godzina-dwie stania, żeby kolejny wypiek i być może już za najbliższym podejściem uda się w lnianym worku zabrać do domu trzy bochenki, żeby weekend cały i śniadanie na poniedziałek. I wracało się z tym chlebem po trzykroć droższym od państwowej mamałygi, a psy bezpańskie ciągnęły za siatką lnianą, parującą, gorącą i do dzisiaj nie wiem, czy bardziej ugrzać się chciały, czy najeść. Ja też… nie wiedziałem, co bardziej, które zmysły potrzebują tego chleba.

Pajdy krojone na gorąco zanim buty z nóg zdjęte, już w przedpokoju raj zwiastowały, cięte grubo, bo cienko nie szło kroić, a nóż kipiał i silił się na chłód, żeby nie rozpłynąć się niczym masło. A masła na palec grubo… i soli szczypta pospiesznie pośród palców cedzona nad kromką… łzy od cebuli i pożądania, albo od czosnku płacz po kres płuc, ach… od smalcu na boczku topionym z przyprawami zawrót głowy niosącymi bardziej chyba niż inne używki pośród ziół nielegalnych… Chleb - wręcz z niczym, kiedy lustro skórki pękało pod zębami i spadało pod nogi, które z ustami w rozkoszy połączone nie były w stanie na miejscu  usiedzieć, bo ślina gnała w podróż za tym chlebem, a gardło darte niezmiękczoną skórką krwawiło  - nie… łapczywość nie zauważała takich drobnych niedogodności.

Pod stopami chrzęściło to, co w trakcie pożerania (o kulturze i zachowaniu nie wspominajmy, żeby nie oszukiwać) pod nogi spadło. Kłam, udawaj, czar własny na mnie  przetestuj – a ja ci powiem  - CHLEB. Prawdziwy, niespieszny, pachnący – jeśli choć trochę go przypominasz – jestem twój… Kupisz mnie, czy tego chcesz, czy nie bardzo. Ale… zanim mnie zaprosisz do siebie – powiem. Powiem, żeby nie wyjść na tłustą szuję. Ja wiem, bo pamiętam, bo zmysły karmię wszystkie, kimkolwiek jesteś – jest we mnie takie miejsce, w którym dłubać ci nie pozwolę, a ono jest decydujące - zanim. Jeśli masz odwagę, jeśli mnie zaprosisz – ja przyjdę…

Przyjdę do ciebie i o kromkę chleba z masłem poproszę. O jedną, malutką kromkę chleba, którą chyba każdy ma zazwyczaj w domu. A potem…możesz mi wierzyć, lub nie – w każdym domu chleb smakuje inaczej, w każdym masło jest inne, choćby w tym samym sklepie kupione… Może jestem śmieszny, naiwny, czy głupi – nie zmienię tego – twój chleb w moich ustach powie mi więcej, niż twoje słowa. Masz odwagę? Nie chcę jaskółczych gniazd w beszamelu, nie chcę wołowiny za półtora tysiąca od jednego plasterka – chleba z masłem mi trzeba doprawionego uczuciem i twoim rozumieniem misterium. Zamknę oczy i pozwolę ci na wszystko. I zjem twój chleb i twoje jego rozumienie – pierwszy raz zjem na pewno. Jeśli tylko masz odwagę podać mi go na dłoni – talerz? Jaki talerz? Po co? Nie rozmawiam z porcelaną, nie mam zwyczaju – rozmawiam z Tobą – podaj mi ów chleb na dłoni, niech tobą pachnie. Przypraw go swoim aromatem i aromatem twojego domu. Może będzie nam po drodze…?

Śmiej się i kpij – przypomnij sobie jedno tylko – chleb w naturze zjedzony. Każdy tam był, każdy pamięta, jak smakuje chleb zjedzony pośród drzew, łąk, z widokiem na wielką, lub całkiem malutką wodę… On… domu nie ma… ale wnosi nadzieję, niesie w sobie zwiastun każdej baśni, którą można wymyślić.

Daj mi kromkę chleba, skibkę masłem namaszczoną, czy smalcem – wiesz lepiej ode mnie, jakim chlebem twój dom pachnie – może pachnie nami? Być może wcale nie…