Klęska krętacza.

Chciałem okłamać świat, że mi nie zależy, ale pomyślałem sobie, że nie ma powodu kłamać, bo przecież absolutnie nikt nie zapytał… Nawet ja nie zapytałem siebie, więc po co kłamać? Obudziłem w sobie zbyt wiele wątpliwości i być może trzeba mi teraz pokłamać bez sensu, jakbym grał w jakąś nieistniejącą grę dziecięcą w: „złap-oszusta-czym-prędzej!”?

Czy to aż takie proste? Możliwe to jest? Bo przecież, gdyby nie pytał nikt… kłamstwo stałoby się ekstrawagancją bogatych i głupotą biednych. Stare prawdy nie dadzą się zakurzyć. Powite w umysłach dawno zapomnianych myśli kwitną w ludowych powiedzeniach, w języku dzisiaj już niezrozumiałym, bo dzisiaj słów więcej jest niż ludzi, a ludzi jest za dużo.

I każdy ma nadzieję, że to nie on jest nadmiarowym osobnikiem, tylko ten spod czternastki co śmieci przez okno wyrzuca, kiedy zmierzch zatrze ślad wstydu na policzkach, albo ta pani u rzeźnika w kolejce, co pluła na wszystkich wściekając się, że wędzonka jest zbyt mizerna do miseczki 120D i chce boczek ADEKWATNY!!! Tylko świnia nie wiedziała o tym zanim została zamordowana. I rzeźnik też…

A gdyby tak… przy urodzeniu… zaraz po pępowinie odciętej – języki odcinać? Czy świat stałby się bardziej szczery? Czy też nauczylibyśmy się kłamać kolorem skóry, tatuażem, pierścionkiem zapiętym tam, gdzie zapiąć się nie da nawet pinezki… Może kłamać dałoby się kolorem skarpet, albo przynajmniej mimiką? Bo jak to tak – żyć w świecie prostym i jednoznacznym? To tak można? Myśli we mnie dojrzewają, stają się bezgranicznie odważne i bezprecedensowe.

Opamiętanie przychodzi, kiedy przypomnę sobie smak wygrzanego słońcem pomidora – bez języka stałby się trociną… nie radością, a obowiązkiem mniej, lub bardziej uzasadnionym.

Jaki ja głupi jestem… - za poprawianie ciała się biorę… a tak trudno mi znaleźć przykład doskonałości która się przymierzyć ma odwagę do tego cudu. Język obciąć – idiota – naprawiać świat, psując ideał. To tylko ludziom się może w głowie pomieścić…