“Navigare necesse est, vivere non est necesse.”

Marsz w jakiś sposób uzasadnia mnie, więc nie żałuję sobie i spaceruję, jeśli tylko znajdę chociaż cień braku przeciwwskazań. Dowolnie słabe uzasadnienie wydaje się nie dość że wystarczające, to po kilku krokach nabiera mocy i staje się już koniecznością. Wystarczy zlekceważyć zegarek, a kalendarz odepchnąć poza ostrość widzenia (co z każdym dniem jest coraz łatwiejsze i przyprawia mnie o lekki niepokój). A kiedy już uda się z obrzydzeniem popatrzeć na skamlanie ignorowanego czasu i te spocone, anonimowe pośpiechy donikąd gnające pomimo mnie, to ciąg dalszy odbywa się już bezzgrzytowo i pozwala rozkoszować się detalem ulotnym, albo mgnieniem uczuć ledwie zaznaczonych na twarzach o rysach rzeźbionych charakterem i tym, co minione.

Przechodziłem obok, bo ja na ogół przechodzę obok, jednak nie obojętnie, a subtelnie i dyskretnie. Bo nie lubię pchać się w cudze życiorysy bez uzasadnienia, czy potrzeby. Aż tak wysokiego mniemania nie mam na własny temat. Pachniały pączki na bieżąco smażone tuż za szybą, z sąsiadującej restauracji uciekał aromat jeszcze nie podanych posiłków wraz z gośćmi zbyt biednymi na degustację, co poznali dopiero po pobieżnych zaledwie studiach menu. Przechodziłem i czasu miałem w bród, albo wcale, bo jakoś przestało mnie to interesować wobec powietrza pomalowanego słońcem – takiego zimnego, ale na wskroś swojskiego, które otwiera skórze pory i udrażnia zatoki.

A kiedy tak przechodziłem, zobaczyłem starszą panią siedzącą na wędkarskim stołeczku na skraju krawężnika, w podcieniu paru pięter kamienic górujących nad tym ocienionym chodnikiem, nad arkadą którą zmierzałem wzdłuż całkiem niespiesznie i mogłem pozwolić sobie na dygresje, aluzje i domniemania. A pani uśmiechnęła się cieplej, niż lutowe słońce, a pod jej nogami stała plastikowa miseczka wodą zmarzniętą wypełniona w połowie, w ćwierci wypełniona białymi bukiecikami, a w pozostałej ćwiartce wiatr tylko smęcił i usiłował wraz z mrozem osłabłym namalować bezbarwne witraże.

Bukieciki były malutkimi bardzo, ale większymi, niż można byłoby spodziewać się po fiołkach, czy stokrotkach, jeżeli ktokolwiek jest aż tak roztargniony, żeby podobnych kwiatów spodziewać się mógł w lutym. Opakowane w liście bluszczu przebiśniegi marzły w obojętności pospiesznie mijającej starszą panią, a ja wziąłem jeden, bo pomyślałem sobie, że właśnie dziś spotkam kogoś, komu warto będzie taki bukiecik ofiarować na szczęście. Na wszelki wypadek, albo bezmyślnie – niech mój banknot staruszce obiadem się stanie, receptą w aptece wykupioną, czy czekoladą dla wnuczki. Poszedłem, z garstką przebiśniegów, których wilgoć zdążyła wydrążyć dendryty korytarzy pod mankietem kurtki, do łokcia się zbliżając bezwstydnie i skórę liżąc niepokojem. Niosłem kwiaty delikatne, nienachalne, ledwie zauważalne – ot – z łąki koniczyna pospolita tak bardzo, że trzeba znaleźć taką delikatność, która doceni. Subtelność, która nie jest zmanierowana i zauważy urodę, przesłanie, że chociaż luty, to jednak wiosna, kiedy kwiat przeniesie się z moich dłoni w jej… szukałem szamanki. Pani o włosach wiatrem uczesanych i stopach, które trawa pieścić uwielbia, kiedy tylko soczysta zielenią się okryje.

I teraz już utonąłem w spacerze całkiem, bo przecież bukiecik miałem i czas nieistotny i chęć, żeby miastem w poprzek, albo dowolnie… Szukałem i patrzyłem, czy pojawi się wreszcie na horyzoncie ta, której przebiśniegi maluteńkie, zupełnie-orchidei-nie-przypominające spodobać się mogą, która doceni ich naiwną, białą nagość - tak odległą od zamszowej, mrocznej purpury róż bogatszych w domysły od każdego z kwiatów na świecie. Miałem cel, co zasadniczo nie zdarza się na spacerze wcale, lecz cel tak nieuchwytny, że być może niemożliwy do odnalezienia.

Możesz uważać, że kłamię, że znowu mi się zdawało, ale w końcu zobaczyłem. Nogi poniosły mnie w architekturę sprzed niemal dwóch wieków, a przecież wciąż użytkowaną intensywnie. Pociągi przywoziły zmęczone, egzotyczne marzenia, unosząc tutejsze, niespełnione jeszcze w szeroki świat. Wyszedłem na peron, po którym wiatr gwizdał każdemu pochopne obietnice, których jak zwykle dotrzymać nie będzie w stanie, bo wiatr nie jest partnerem skrupulatnym, pamiętliwym i statecznym. To urwipołeć, gorąca głowa, cygan bezdomny i kundel bez ziemi. Obieca i zostawi z otwartymi ustami, nawet nie ze złej woli, tylko z tej pobieżności gonitwą wszystkich dni wypełniony. Albo szepnie wspomnienie aktora, który właśnie tu, na tym peronie ostatnią w życiu niedyskrecję samobójczo popełnił.

Stałem, a wiatr wąchał jeszcze moje przebiśniegi i wyrwać mi je chciał z dłoni, chociaż mu niepotrzebne wcale. A ja schowałem się za tablicą reklamową, bo na peronie stało objawienie… stała ona… Zerknąłem na tablicę – pociąg na wschód za dziesięć minut miał się pojawić na peronie, więc albo teraz, albo wcale, bo przecież nie stoi tam dla idei czekając aż podejdę, tylko wsiądzie, gdy tylko drzwi zaproszą.

Patrzyłem na buzię młodziutką, okrągłą, uśmiechniętą, kiwającą dwoma pomponami wełnianej czapki i na dziecinną niecierpliwość podskakującą w niej radośnie, a mama uśmiechnięta równie szeroko kiwała nawzajem pojedynczym pomponikiem, jakby chciała stać się jednością, zbiorową radością i przytuleniem. Ile lat mieć mogła? Dzieckiem była całkiem jeszcze, choć może już pierwsza kobiecość zaczęła jej twarz malować charakterem, lecz nie zabrała dołeczka w brodzie, nie zabrała gwiazd w oczach, ani tej dziecinnej radości, którą można całym ciałem wyrażać tak intensywnie, że zaraża się otoczenie, które wobec tej radości staje się bezbronne i w niepewnym uśmiechu wtóruje nie potrafiąc zdobyć się na nic mniej. Co wrażliwsi próbują taką radość przytulić, żeby ją sobie wytatuować na ciele i do domu zabrać po wsze czasy, ale to mrzonka. Jak z opalenizną – na zapas się po prostu nie da i tylko codzienność i bliskość takiej radości dać może efekt.

Podszedłem zachwycony i bez słowa wręczyłem niewinność w bluszczu liście zawiniętą drugiej niewinności w matczyną miłość ubraną i poszedłem wciąż bez słowa, zbiegając po schodach lekko – lżej niż zrobiłbym to jeszcze kwadrans wcześniej. Gdy stukałem po schodach własne zadowolenie, a schody oddawały mi dość beznamiętne tak-tak-tak usłyszałem gdzieś spoza pleców pytanie głosem zdumionym po kres niepojęcia, jeszcze nie nawykłym, że kwiaty są naturalnym uzupełnieniem kobiecej urody, choćby były najuboższe z możliwych:

- mamo…? dlaczego…? - nie usłyszałem odpowiedzi, ale schody już z większym uczuciem uśmiechały się do mnie ceramicznymi kaflami tupiąc tak-tak-tak…