Kwiat dla zimowej pani.

Wszędobylskie ostrzeżenia przeciwzimowe w lutym wydają się odrobinę upokarzające, bo niby spodziewać się miałem truskawek na łące, czy zgoła ananasów na drzewach? Skoro jednak larum grają zewsząd, że apokalipsa i temperatury po niebieskiej stronie termometru, to poszedłem zobaczyć, czy świat sobie poradzi. Nie, żebym mógł mu pomóc, bo chuchro ze mnie i mizerota, ale zaspokoić ciekawość poszedłem, jako ta gawiedź sensacji spragniona. Poszedłem i wróciłem, czyli - można. Staruszek, co laseczką zaznacza długość kolejnych kroków miał na łydkach ochraniacze z filcu chałupniczą metodą wykonane, bo walonek w sklepach nie uświadczysz, nawet na jarmarcznych straganach chwalących się wschodnim rodowodem (ech! Z filcu teraz robi się torebeczki dla dziewczynek haftowane w jakieś lukrowane bajki). Czarne rajstopy grzeją chyba doskonalej, bo wystarczy je przykryć (czarną!!!) spódniczką mini – nie znalazłem w sobie odwagi zaproponować starszemu panu zmiany garderoby. On widział więcej, przeżył, więc impertynencją własną nie zaburzałem widocznego wysiłku w powrotnej drodze do domu. Pani o dwóch kulach wyprzedziła go bez problemu i tylko się oglądała – chyba czekała, żeby jej oko puścił, albo jakąś pikantną uwagą na temat jej rączości podzielił się ze światem. Dwóch „Indian” z Indii szło wymieniając się wrażeniami na temat aktualnej pogody w języku mi absolutnie nieznanym. Jeden miał kunsztownie zapleciony turban w kolorze spłowiałej wiśni, chroniący go od uszczypliwości zewnętrza, lecz drugi wiśniową farbą włosy tylko pomazał, resztę skracając do długości zarostu, więc klął zapewne ów tubylczy luty tak nieprzychylny. W paśniku, mimo wczesnej pory snuli się już konsumenci pomiędzy zapachami powielanymi w nieskończoność każdego następnego dzisiaj. Na harmonijce jeszcze nie grał pan zaniedbany życiowo, róże nie zamarzały kolejnemu, który ma w sobie jeszcze energię na reklamowanie asortymentu. Gołębie aż osiwiały knując w jaki sposób wzbogacić własną kulistość i skłonić ją do zmierzania w kierunku ideału. Na skraju chodników zalęgły się żółte lodowce wyhodowane wilgotnością przenoszoną zbyt długo w psich nerkach i teraz rosną poprzeczną zmarzliną, chciwie wyciągając krzepnące dendryty do asfaltowych, osiwiałych jezdni. Bo tam słońce i samochody potrafią je rozgrzać, wyrwać z niebytu obojętności i fajerwerkiem euforii unieść do nieba – zupełnie tak, jak karton mleka, który pod koła trafił, żeby gejzerem lodów mlecznych eksplodować – bezcukrowym zupełnie niestety. Patrzyłem, jak umierał sztywniejąc i zdał mi się bukietem mlecznych róż, na kłujących igłami lodu łodygach – bez przybrania, bez królowej, porzucony bezpańsko i wzbudzający melancholię. Bo kwiaty powinny znaleźć swoją królową – każde bez wyjątku. Bezpańskie umieranie kwiatów jest takie smutne… jak luty bez mrozu…