Wysyp zimowy.

Udaję. Od kilku dni nawet udaję. Że nie widzę na chodnikach porzuconych skarpet. Bo to wydaje mi się nieprawdopodobne. Gdyby jednak ktoś zmusił mnie, to zakładam buty, czapkę na głowę i chodźmy! Pokażę, bo leżą tam wmarznięte w chodniki – najpierw te bladoniebieskie, zerkające na tory kolejowe jakby rodzina za chwilę przyjechać miała, albo te bordowe nieopodal budowy przy krawężniku, dotknięte niecierpliwością pewnie damską i obawą, że przepije łobuz jeden wypłatę, a tu miesiąc długi jak miesiąc i rachunki wyższe od Alp, a dzieciom apetytu znowu przybyło, bo rosną. Pójdźmy, gdzie pojedyncza czarna stoickim spokojem zaraża zakamarek zadaszonego narożnika – wygląda, jakby na towarzystwo czekała – trudno się dziwić – widocznie i skarpeta potrzebuje kogoś do pary. Widziałem ich więcej, ale nie chcę mnożyć i w monotonię popadać. Wklęsłe w granitowe chodniki, skraje trawników zdobiące, rodzą we mnie pytania z nieoczywistą odpowiedzią. I znów wracam do domu dotknięty widzeniem, pytaniem wobec tego tekstylnego rozpasania, gdy smutkiem mnie dotyka samotny, plastikowy klapek męski na jezdni – tuła się tam od tygodnia i przejść na drugą stronę nie potrafi, a może krawężnik dla niego za wysoki? Kto wie, jaką opowieść nosi w sobie.