Nieidealnie zapewne.

Świat jeszcze śpi, a ja już wącham własne palce, bo wciąż się łudzę, że zaplątał się na nich zapach twoich włosów. Wstaję, chociaż nie muszę, szukam na ciele cienia twojej bliskości – tej, zapisanej wczorajszym dniem, albo nocą, która tydzień temu zdarzyć się mogłaby, gdyby…

Może nie dojrzałem wystarczająco, może tępy jestem, upośledzony i zakotwiczony pośród czasów przeszłych. Może dopiero jutro zdarzyć się powinno to, co mogło się zdarzyć wczoraj, albo pięćset lat temu nawet. Kto wie, czy nawet się nie zdarzyło, lecz nasza pamięć (moje pragnienie wspólnoty już dzisiaj każe mi mówić „nasza”, chociaż, to tylko ja i moje chcenie CIEBIE wyrażają się zapewne zbyt buńczucznie) nad miarę krótką jest i nie sięga epizodów minionych.

Próbowałem nie mówić, milczeć męsko, godnie i dostojnie, lecz ty… I tak widziałaś we mnie więcej i tylko twojej delikatności zawdzięczam, że nie upokorzyłaś mnie swoją domyślnością pośród ludzi, bo mógłbym tego nie udźwignąć i obrazić się na własną pobieżność, czyniąc ciebie winnym mojego zakłopotania. I uciec, jak ostatni głupiec ucieka od tego co mu przeznaczone, bo nie dorósł do prawdy i faktów.

Ty… nie zrobiłaś tego. Wiedziałaś od początku, że zanim dorosnę, musi minąć trochę więcej niż detaliczny czas. Musi minąć duma, pycha i pochopność. Domniemanie i bylejakość. Że to JA muszę rozminąć się, lub pożegnać z aksjomatami i stereotypami, z nie moim mniemaniem. A ja dziękuję ci za delikatność i zrozumienie, bo wiem, że nie jest łatwo, że sam zapewne nie udźwignąłbym takiej presji i skalał ją pośpiechem, domniemaniem, czy nawet nadinterpretacją, po której krwawiłabyś dożywotnio już beze mnie. Dziękuję, że nie podarłaś mi sumienia, co wtedy było takie łatwe, że cierpliwością zawstydzać potrafisz pomniki z brązu w parkach miejskich uwięzione i egipską architekturę trwającą pomimo piaskowych burz na folderach reklamowych agencji turystycznych uwiecznione.

Uczę się nas, i ciebie się uczę, a własne ciało bezwstydnie mnie zdradza, chociaż nie widzisz tego, kiedy noc popełniam samotną, gdy ono wciąż szuka miejsca, w którym przytulić do ciebie się pragnie i wcale mnie nie pyta o zdanie, wolę, chęci, czy zrozumienie. Nie – ono dojrzało egoistycznym pożądaniem tak bezwzględnym, że potrafi spoliczkować mnie z szyderstwem, albo wulgaryzmem w ustach splecionym powiedzieć - przestań się okłamywać, przestań udawać, miny stroić, pozy grecką estetyką promowane w sztuczności nieudolnej pantomimy przyjmować, czy też w alkoholu topić prawdę w malignie domniemań pijanych. Dorośnij do odwagi w sobie i wykrztuś to chociaż, jeśli nie potrafisz powiedzieć tego pełną piersią.

A ty mi mówisz, że jeszcze nigdy, że nikt, że nie wiesz wcale… I ja mam wierzyć, że jestem pierwszym na świecie, który zdobył się na nagość w słowach i powiedział wreszcie – jesteś ważna, najważniejsza, decydująca, niczym zwycięska szala na wadze Temidy, którą bezimienny motyl przechylił, a sędzina obłąkana, ślepa, bezradna i nieświadoma feruje wyroki owadem spaczone – jesteś moją Temidą i motylem naraz. Widnokręgiem, poza którym już tylko koniec świata i mojżeszowa, zimno- ślepa, kamienna tablica.

Głupiec? Ten z boku, czy tamta to mówi? W moim świecie są już nieistotną drobiną, tłem, echem wypaczonym, dla którego nie znajdę w sobie dość cierpliwości, by poznać chociaż pobieżnie. Niech mówią, a karawana…

Nikt ci nie powiedział, że ważna jesteś? Trudno mi w to uwierzyć, ale jeśli tak, to ja spróbuję, bo wreszcie znajduję odwagę w sobie, żeby powiedzieć głośno. Męskim głosem, trochę speszonym i niepewnym, bo to wydaje się tak odległe od męskiej chrypy, genetycznie wszczepionych kantów sumienia, podejrzenia zamkniętego w czynach i słowach, że pośród samców zakończyłoby się zapewne wojną trzydziestoletnią, lub przynajmniej ognistą złośliwością i kuksańcami. Albo podejrzeniem o niepoczytalność, bo tak najłatwiej deprecjonować wartości zbyt egzotyczne, zbyt odległe od sztampy.

Jesteś, a to już samo w sobie niemożliwością jest pierwszą - dla mnie (cud kategorycznie nieprzewidywalny), wzajemnością (co kładzie na kolana wszechświat cały), i tak blisko w rozległości świata – (i nawet, gdybym był Sherlockiem Holmesem, musiałbym tutaj uznać obecność istot wyższego rzędu, albo słuszność wiary w Karmę i Genesis, bo jest to niemożliwość wyższego rzędu nawet dla rachunku prawdopodobieństwa). Jesteś, co nie miało prawa najmniejszego, najbardziej zaściankowego się zdarzyć w tym bezkresie wszechświata i chaosie niepojętym. Bezczelna uzurpacja. Ale przecież ja… Widzę cię – każdego dnia, i chociaż widzę, jak śmiejesz się serdecznie i niezłośliwie, to widzę cię każdego dnia, który nie nadszedł jeszcze. Widzę, że być możesz, że jesteś przesłoną, która kolor oddaje i potrafi wydobyć ze mnie to, czym od zwierzęcia się różnię.

Nieświadomie być może, ale stwarzasz mnie człowiekiem. Pozwalasz zapomnieć o tym, co nieuniknione jak podatki i… co mam zrobić, kiedy nawet to potrafię zignorować? Nie potrafię nawet w wyobraźni udawać. Więc…

„Za smutek mój, a pani wdzięk…

Ofiarowałem pani pęk… czerwonych melancholii

Pani mi mówi: cóż…

To tylko bukiet zwykłych róż…

Że są brzydkie, że czerwone, i że mają kolce…

Cóż ci więc dam…”

- jesteś dla mnie wszystkim, czego nie przewidział nawet Bóg - on zaledwie potrafi... wybaczać post factum, z góry mu znanym przewinom. Ty... jesteś wcześniej..., kiedy rzeczy się dziać mają, zanim dotknie je historia - nawet ta - niepochlebna. Być może ignorantem jestem, ale Bóg mógłby się od ciebie uczyć... gdyby tylko zechciał... gdyby miał w sobie twoją odwagę...

gdyby odważył się być… KOBIETĄ…

… wytłumacz mi, dlaczego tego nie robi.. powiedz mi proszę…