Pobudka.

Konklawe znów niejednomyślne i czarny dym snuje się nad kamienicami, malując na srebrnym globie hipotetyczne kontynenty. Wiatr z roztargnieniem poszarpał je chwilę i pobiegł gdzieś, gdzie nie wiem. Na oknie kot klnie (jakie wdzięczne zdanie do ćwiczenia dykcji…), że nie potrafi go otworzyć, bo za nim wróble śmieją mu się w nos bezczelnie całkiem, a on znosić musi upokorzenia. Stalowy gong z osiem metrów długi podrażniony młotkiem nieoczekiwanie zadźwięczał i poniósł się drżeniem pod śpiące, okoliczne powieki. I tylko żuraw stoi smętnie na jednej nodze, unosząc to, co dla mięśni pojedynczych zbyt ciężkie. Psy witają się wzajem, a właściciele ledwie głową skiną, bo sen w nich jeszcze mieszka i żal nocnego ciepła utracić na kogoś, kto i tak pojawi się każdego następnego dzisiaj, dopóki zwierzątku sił wystarczy.