Trójwymiarowo.

Z rokitnika zniknęły już ostatnie, pomarańczowe korale, a trawnik „nawożony” konsekwentnie przez całą zimę i wszystkie okoliczne psy, aż dyszy chęcią eksplozji. Nawet stateczne gołębie dały się porwać emocjom i krążą stadnym wirem ponad okolicą, niczym zalążek tornada. Widać słońce je oszołomiło. Sąsiedzi pokrzykują frywolnie na siebie wzajem i na psy własne, lecz zerkają bardzo dyskretnie, czy z okien nie widać, że pod pozorem obowiązku mają kaprys poplotkować przy pospiesznym piwku, bo przecież nikt nie uwierzy, że tak nagle zapałali miłością do marszów długodystansowych na przestrzeni mniejszej niż spacerniak więzienny. Panią sprzątającą to, co wiatr z wronami zdołał wtórnie, śmietnikowo wyhodować w przedświcie na płaszczyźnie podwórza, ściga jakieś radosne „dzień dobry”, które tydzień temu byłoby jeszcze anatemą nieodwołalną, lub rękawicą rzuconą w kurz ubitej ziemi. Na liściach ostrokrzewów słońce bawi się zajączkami jakby to łuska rzeki była i flirtuje z każdą okoliczną szybą wymieniając alfabetem Morse’a poufne informacje zaszyfrowane doskonalej, niż szeptem Enigmy powleczone.

Wiesz? Tam, naprzeciw… nie suszy się już pranie za oknem… Nie wisi sznur rozciągnięty ponad dachem oficyny i mocowany do strupieszałej elewacji wystarczającej, żeby „Bitwę pod Grunwaldem” powiesić, jeśli konsylium kustoszy ustaliłoby estetykę owego wieszania i określiło współrzędne geograficzne oczekiwanego efektu. Lufcik przystroił szklaną szatę broszką dziury cegłą zapewne haftowaną, a nierozgarnięty, zeszłoroczny gołąb, na swoje nieszczęście zrobił krok zbyt mały i spadł pomiędzy szklane ściany. Dzisiaj jest już mumią, ostrzeżeniem dla zbyt ostrożnych, lub tych, którym pustostan pachnie nadzieją na dom bezpieczny. A ja miałem do pustej butelki włożyć bukiet z kolorowej pepperoni przybranej gałązką rozmarynu, żeby oliwą zalać trójwymiarowy obraz i cieszyć zmysły, jednak ten gołąb… w szkle zanurzony… nie mam sumienia budować obrazów. Nie dziś. Chociaż życie umiera każdego dnia - nie dziś...