Donikąd.

Śmiał się ze mnie, kiedy usiłowałem okiełznać wiatr. Osiodłać go i wraz z nim ruszyć w drogę tam, gdzie nie ma dróg żadnych. Śmiał się tak szczerze, że aż mu ciekły łzy po twarzy spłowiałej i pobrużdżonej od używania. I głową kręcił, że takiego laika spotkać mu przyszło. Po brzuchu się klepał, waląc weń jak w bęben, żeby ogłosić światu, że żółtodziób nadciąga. Strzeż się świecie, bo sam nie wie, jakie jeszcze głupoty popełni.

Wiatr też się śmiał i lekceważąco trącał plecak pełen konieczności. Plecak tak ciężki, że ledwie dawałem radę go dźwignąć. Musiałem okulbaczyć wiatr, bo sam mogłem tylko stać koło bagażu i sił na nic więcej nie miałem. Kto widział bez konia ruszać na bezdroża? Nie godzi się wcale. Piechur nie poradzi. Cyganie, traperzy, artyści z gościńców – wszyscy taborem, albo chociaż konno. Bo droga konia lubi z wzajemnością. Nawet, gdy droga jest tylko ścieżką zbłąkaną pośród marzeń. Nie miałem konia. Miałem tylko wiatr, który śmiał się ze mnie i loczki mi kręcił nad uszami, jak dziewczynce.

A kiedy starzec już naśmiał się za wszystkie czasy wytrzepał z plecaka wszystko. Wprost w trawę bezdroża. Krążył wokół jak sęp czekający aż padlina ostatecznie zamknie oczy, żeby nie ryzykować urazu. A potem bez słowa podzielił zawartość na trzy części. Nie sądziłem, że ma na tyle sił, żeby wywrócić do góry nogami wypchany plecak, a jemu nawet brew nie zadrżała, kiedy patroszył sakwy z zawartości. Drapał się po głowie przez chwilę, a później kazał czekać.

Spakował całe jedzenie do plecaka i poszedł z nim gdzieś, a kiedy wrócił miał bochen chleba i połeć słoniny. Oliwę miał i dwa kilo soli. Położył w trawę co przyniósł i spakował drugą hałdę. Odchodząc gwizdał beztrosko i gwizdem dał znać, że już wrócił. Przyniósł patelnię wielką, żelazną, starszą chyba od świata, bo całkiem czarną. I brezent poplamiony rzucił mi pod nogi. Pewnie kradziony. A z trzeciej kupki wybrał coś, w co przebrać się miałem, a resztę znów zapakował do szamoczącego się od wiatru plecaka. Dzień dojrzał, gdy wrócił po raz trzeci, a plecak zdawał się wcale go nie przytłaczać. Bo pusty był niemal zupełnie tylko garnek zużyty bardzo. Wcisnął mi w rękę ustną harmonijkę, jakby mi świat cały ofiarował, a sam pakował do plecaka to, co zostało na ziemi. Nie pytałem, gdzie są przedmioty, które zabrał, bo pewnie i tak nie odzyskałbym ich.

Dopiero kiedy wrzucił wszystko w plecak zerknął na mnie spod oka. Patrzyłem dość smętnie, bo dieta odchudziła bagaż znakomicie. Popadłem w ubóstwo materialne i jeszcze nie umiałem się tym zmartwić. Zarzucił mi na plecy, żebym poczuł różnicę i ręce wbił w kieszenie. Chyba był z siebie zadowolony, bo ruszył bez pośpiechu, a wiatr biegał koło niego, jak wesoły piesek, wypełniony szczęściem, że może bawić się z kimś, kto szanuje jego potrzeby. Z takim plecakiem, to mogłem ramionami wzruszyć, co uczyniłem bezzwłocznie i poszedłem za nim. I ręce w kieszenie wsadziłem, żeby nie odstawać.

Szliśmy wolno, wiatr nas wyprzedzał, sprawdzał, czy droga wolna i wracał, żeby pochwalić się. Jak dzieciak na spacerze z rodzicami. Potarmosił jakieś chwasty, rozsypał paprociom nasiona, poszeleścił drzewami, ale nigdzie dłużej nie zabawił. Podsuwał nam pod nosy letnie aromaty, żywicę sosen, kurz z jakiejś niewidocznej wciąż ścieżynki, zapach dziko rosnących owoców i wrotyczy. Pole pszenicy uczył jak naśladować morze i nauczycielem był wyśmienitym. Albo pszenica była pojętnym uczniem. Słońce tężało już rumieńcem nad horyzontem, kiedy zatrzymaliśmy się.

Znaczy – on się zatrzymał, czym zaskoczył nawet wiatr, bo pognał naprzód i później nie umiał nas odnaleźć, gdy tak staliśmy. A on wczołgał się pod jakieś kłujące tarniny i pakował coś do kapelusza. Kiedy wstał w garści trzymając kapelusz pochwalił się zdobyczą. Nakrapiane jaja leżały w kapeluszu niczym w gnieździe. Potem, to rwał jeszcze jakieś rośliny rosnące przy drodze, nim zmierzch je otulił ciepłym mrokiem. Całe naręcze pachnących ziół wepchnął mi do plecaka, żebym je niósł w noc. Wreszcie stanęliśmy gdzieś pod drzewami stygnącymi po dniu spiekoty.

Znalazł ze trzy polne kamienie, jakie lubią leżeć na dnie strumieni i ułożył je staranie, a pod drzewem po omacku wyzbierał okruchy gałązek uschłych na wiór. Suche trawy, korę, cały ten szum, który drewnem nie jest, lecz rozpala się chętnie, gdy tylko suchy liść przeniesie iskrę ognia na nie. A kiedy wesołe żółto-pomarańczowe ogniki tańczyły tryskając iskrami, żeby ubogacić niebo nad nami dołożył grubszy patyk, wyjął z plecaka patelnię i plaster słoniny stopił. Wbił jajka i solą oprószył. Chleb łamał nad patelnią, żeby nie uronić ani okruszka i tym chlebem jedliśmy pachnącą ziołami jajecznicę. Kiedy skończyliśmy, wytarł patelnię najpierw skórką chleba, później skórką słoniny. Ręce wsunął pod głowę i liczył gwiazdy. Ja też… próbowałem… Sen przyszedł, nim się spostrzegłem. Wiatr kucnął przy ogniu i zamiast gwiazd iskierki liczył w popiele. I on zasnął szybko. Tylko drzewa snuły opowieści leniwe, bo ich świat inną miarą czas zlicza.