Nim zmierzch pożre kształty.

Pan na bose stopy włożył adidasy tak błękitne, że niebo poszarzało z zazdrości. Spod zimowego płaszczyka smętnie wystawały mu krótkie spodenki, a wiatr wydziwiał szarpiąc je niebyt mocno, żeby nie doprowadzić do innych czynności na tle. Tłem akurat była piekarnia i aromat chleba najwyraźniej ogrzewał mu podwozie. Nadwozie zajęte było w tym czasie czynnościami wzajemnie się wykluczającymi. Pan usiłował całować kobietę i coś jej wytłumaczyć. Wydaje mi się, że kobieta wolałaby, żeby mniej gadał. Odważna. Nie boi się, że febry dostanie. Chociaż z drugiej strony – lepsza domniemana febra, niż gwarantowany niedosyt pieszczot. Nawet mi przez myśl nie przeszło przeszkadzać, choć i tego pewnie nie zauważyliby. Poszedłem, żeby zmierzyć się z własnymi myślami. Chyba z własnymi. Bo minąłem zamyśloną panią podpierającą głowę dłonią, jakby miała być jej statywem. Pani zrezygnowała z własnych brwi na rzecz grawerowanych. Były tak doskonale czarne, jak ciała wspominane w podręcznikach fizyki dla szkół podstawowych. Miałem wrażenie, że rysunek przedarł się w głąb czaszki i stanowi dodatkowe otwory do wnętrza jej umysłu. Niezgłębione studnie, mroczne tak, że bałem się dłużej przyglądać, żeby mnie nie wessało. Może to były czarne dziury z prywatną, wielce zachłanną grawitacją? A może na dnie tych studni czaiły się i kłębiły myśli tak powikłane, tak czarne i bezkresne, że tylko czekały, żeby ukąsić nieświadomość mającą czelność zbliżyć się wystarczająco do zmasowanego ataku? Nie pozwoliłem się sprowokować i zdeptałem ciekawość własną z szacunku dla zdrowia psychicznego. Nie jestem przekonany, czy posiadam zapasowe. Nawet jeśli, to od dawna nieużywane i mógłby był kłopot z rozruchem. Zima to zły czas na eksperymenty z zasilaniem.