Podstępny prezent.

Ludzkość należy podejrzewać o wszelkie bezeceństwa, ale powiem szczerze – z czasem, to już przesadziła zupełnie. Po co to komu było? W imię czego zapoczątkowały autodestrukcyjne działania stłoczone w pociągu ekspresowym zmierzającym ze stacji depresja do samounicestwienia? Żył sobie taki jeden z drugą szczęśliwie, albo może nieco mniej, jednak nie deprawował siebie, ani sąsiadów własną doskonałością związaną cyklem życia. Świat się toczył, wirował, albo trwał niepokalanie, a wszechświat zaglądał mu w bebechy z politowaniem i nawet plunąć nie chciał na mizerotę z braku powodów wystarczających dla jakiegokolwiek działania. Na powierzchni, jako te drapieżne owce trwało sobie rosnące bez umiaru stado wiecznie głodnych, seksualnie nienasyconych stworzeń z aspiracjami do zawładnięcia wszystkim, co w zasięgu wzroku, choć głód nawet wtedy potrafił zakrzyknąć: „Mało! Chcę więcej!” Trzeba się przyznać bezwstydnie, że w żarciu jesteśmy mistrzami świata. Potrafimy wykazać się inicjatywą nawet tam, gdzie widok wywołuje bunt żołądka od samego patrzenia, a węch potrafi sprostytuować aromaty, przesuwając je na piedestał wyrafinowanego smaku, choć powinny spaść z końca skali oznaczonej jako „nienośny, uporczywy smród”.

Wracając do czasu. Samo odkrycie choć szkodliwe, dopóki jeszcze pozostawało wiedzą tajemną dostępną szamanom, kapłanom niezrozumiałych obrzędów i kultem otoczonym zachwytem i lękiem nie przeszkadzało światu działać, choć schyłek rajskiego ideału zaczynał prześwitywać spod kusej sukienki i pożądaniem zarażał lepiej od każdej zarazy, moru czy plagi wymyślonej przez/dla starożytnych Egipcjan. Parę wiecznych zegarów, czy kalendarzy wciąż czeka na ostateczne rozszyfrowanie ich mechanizmu działania, ale przecież otoczone są już skupieniem mędrców i bacznym okiem podejrzliwej policji, bo (jak powszechnie wiadomo) przedmioty kultu mają wartość niewymierną, którą łatwo przeliczyć indywidualnie na waluty wymienialne wyrażone liczbowo w cenach umownych, gdzie umawiające się indywidua pozbawione są moralnych oporów dla specyficznych gustów i sposobu nabywania prawa własności.

Już wtedy słońce zostało zatrudnione do pomiarów czasu, zamiast do ogrzewania i nadawania kształtu i barw otoczeniu. Do dzisiaj niektórym nacjom brakuje piegów, albo witaminy D związanej ze skąpym nasłonecznieniem, bo słońce ilekroć widzi wbity w ziemię patyk zaczyna karnie cykać i namaszczanie wiernych światłem mu nie w głowie. Metronom w swej nużącej monotonii jest prostym urządzeniem i pozwala na lenistwo zmysłów, gdy uwypuklanie różnic kolorystycznych, to zajęcie aspirujące do sztuki tajemnej z pogranicza magii, wymagające wielowiekowego doświadczenia i kultywowania smaku artystycznego niedostępnego laikom. Trudno się słońcu dziwić, że chce poleniuchować widząc możliwość drzemki w banalnym tańcu z prostolinijnym cieniem.

A chwilę zaledwie później dołączyły kółka zębate, drgające kryształy i temu podobne czary. Spacyfikowały życiową przestrzeń po samo dno. Mrugnięcie okiem potrafiły rozłożyć na czynniki i określić etapy, fazy, cykle, momenty szczególne i sam nie wiem co jeszcze. Niesamowite było to, że czas i siebie w karby wziąć potrafił i oprócz rozdrabniania się i popadania w obłęd miniaturyzacji potrafił zamach przeprowadzić na nieskończoność wszechświata i jemu narzucić własną miarę. Mierzył swe siły dość odważnie, straceńczo może nawet, ale światło kalendarzem również obciążył i kazał mu gnać na krańce poznania, albo i dalej, żeby policzyć jak długo biec będzie. Zgroza! Przecież przy tej prędkości każde zderzenie musi być śmiertelne i kleks cienia powinien wręcz mieć postać odzwierciedlającą zgon prawowitego właściciela oddając w barokowym rozbuchaniu jego naturę, a światło uporczywie trzyma się wersji, aby jednak pośmiertnie przybrać kształt oprawcy, choćby był najpodlejszym.

Makabryczne, podstępne działania czasu robią z niego tyrana od którego ciężko się uwolnić i wciąż nowe istoty rodzą się w kajdanach, a na pierwsze świadome święta zostają obarczone prezentem-wyrokiem… Terminarz, kalendarz, zegar… Brr… Podłość ludzka granic nie zna i wychodzi z założenia, że skoro sama tkwi w okowach, to warto do tej szalupy zaprosić nieświadomych. Żeby w większym stadzie jęczeć jarzmo niewoli. Już czternasta… I rok się kończy… Pochylmy garby i ukłońmy się minionemu. Błogosławmy nadchodzącemu, który jeszcze skrupulatniej schwyta nas za gardła. Cyk… Cyk… I pamiętaj człowieku – terminarz, kalendarz, zegar – dla niewolnika czasu musi się znaleźć, Niechby najuboższy, choć oszczędzać nie warto jak mawia historia. Był taki czas, gdy tyrani ubrali swoich niewolników w jeans. Barwione w błękity płótno żaglowe podwójnym ściegiem zszyte, żeby dłużej wytrwało… I trwa do dziś, a niewolnicy chwalą się metką z nazwiskiem właściciela plantacji.