Ogrodnik.

Zaśmiałem się raczej szyderczo, bo mnie rozśmieszają takie zawoalowane, niedopowiedziane sugestie. Gnojek miał apetyt zostać cesarzem i jeszcze się wstydził przyznać. Dokąd ten świat zmierza? Patrzyłem na niego starając się w pamięci przypomnieć sobie ilu cesarzy introwertyków pamięta historia. Zanim pogrążyłem się całkiem w galimatiasie własnego rozumu przyszło opamiętanie. Przecież on nie jest taki głupi na jakiego pozuje. Hipokryzja tak wykrzywiła mu oblicze i sumienie, że stały się przeźroczyste i gotowe ubrać się w dowolnie wybraną skórę, jeśli stanowić będą konieczność do osiągnięcia celu. Mnie złowił. Niewiele brakowało, a usłyszałby nie tylko mój rechot, ale i słowa adekwatne do pochopnego śmiechu.

Szczęściem przyszło opamiętanie zanim rozpuściłem język. On miał za sobą sztab ludzi. Nie tylko tych oficjalnych, w mundurkach od Armaniego… Na szczyt nie trafia się przypadkiem. To nie Hollywood, żeby spełniać czyjś amerykański sen. Tu trzeba być największym szerszeniem w gnieździe. I najbardziej jadowitym. Piratem, który złudzeniom pozwala żyć tylko wtedy, gdy są zbieżne z dalekosiężnym planem, a sumienie trzyma zamknięte w sejfie, jako alibi na wypadek, gdyby okazało się, że jednak Bóg istnieje i ma coś do powiedzenia. Będzie jak nowe, bo nieużywane. Strzepnąć tylko kurz historii i lśnić będzie anielsko. Poza tym nauczył się już tej nowomowy, gdzie słowa rozmijają się ze znaczeniem i treści należy szukać tam, gdzie milczenie jest wykrzyknikiem. To umiejętność niezwykle poszukiwana na początkowych szczeblach kariery, żeby nie uświnić czerwonego dywanu wiodącego na szczyt. I ta iluzoryczna głupota… Gdzie ich tego uczą?

Złapał mnie i zacząłem się pocić. Przez myśl przeszły mi szczeble kariery od małomiasteczkowego łachudry, który klął głośniej od innych i kamieniami rzucał z większą pasją, a więzienną celę potraktował jak katedrę naukową, na której doktoryzował się w takim tempie, że tuzy mogły pozazdrościć mu pracowitości. Kiedy wyszedł, już z legendą opozycyjnej przeszłości, potrafił złapać za jaja nawet komara. I żony tych, który mieli nieść jego lektykę pod niebiosa również ścisnął tak, że aż piszczały swoje niespełnione fantazje z nim w roli głównej. Właśnie – ON i ROLA GŁÓWNA. To złożenie pielęgnował w cudzych sercach, jakby uprawiał ogródki warzywne. A chwasty wyrywał wraz z sercem, bo subtelnością wtedy jeszcze nie grzeszył. Tego dopiero miał się nauczyć, kiedy spotkał szerszenie nie dające się połknąć w przedbiegach. Zakulisowe podchody i podgryzania wymagały więcej cierpliwości i mniej oczywistych rozwiązań. Ale kamery nie wszędzie wejść mogły. On zastawał coraz mniej drzwi zamkniętych, a jeśli na podobne trafił, to podkuty but otwierał je ciemną nocą dożywotnio.

A teraz pytał mnie, jak zostać… Nie ! Nie zostać – jak nie przestać być cesarzem. Bo cesarzem już jest! Kolana mi zmiękły, gdy uświadomiłem sobie, że facet mówi poważnie i jego wyblakły wzrok analizuje grę mięśni na mojej twarzy i sprawdza, czy nie ewoluuję w kierunku chwasta, którego należy wyrwać. Popatrzyłem z niepokojem na stojących dwa kroki za nim przedstawicieli marki Roundup ciasno upakowanych w jednoznacznie czarne garnitury w największym możliwym rozmiarze. Ich białe koszule wyglądały niczym chryzantema położona na bazaltowej płycie pamiątkowej, a twarze pełne uśmiechu zrozumienia… Nie chciałem poznawać zakresu tej wyrozumiałości.

- Dobrze - westchnąłem – Dobrze jest rzucić okiem na historię i poszukać inspiracji w strategiach sprawdzonych. Ewentualnie wygładzić kanty, jeżeli jeszcze ktokolwiek mógłby tym kantom przyglądać się na tyle bezkarnie, żeby mieć szansę skutecznie wykorzystać niedoskonałość. Reżimy (nie bójmy się tego słowa, przecież nie jesteśmy na majówce z niedzielnej szkółki dla samotnych rodziców…) zaczynały od szturmu na status quo i dławiły obżarty i skostniały system władzy zastępując go brutalnym i krwiożerczym początkowo terrorem. Przejmowały ośrodek władzy i narzucały satelitom nowy ład stawiając opinię publiczną przed faktem cicho spływającym krwią po rynsztokach. Polityka krwią się brzydzi i w słowa jest bogata – krzyczy „hańba”!, krzyczy „niegodziwość”! Ale do stołu siada, bo tak usilnie stara się nie widzieć, a świat trwać musi nadal, więc ład z ładem dogadać się muszą. Jeść każdy chce, a wojna jest rozwiązaniem okazjonalnym i większość brzuchomówców ze świata polityki woli zgniłe kompromisy. A reżim głodny rośnie na zgniliźnie lepiej niż dynie na kompoście. Reżim uwielbia zgniliznę…

Chyba zaciekawiłem, bo wzrok przestał pulsować jawnym podejrzeniem i przeszedł w tonację chwilowej akceptacji. Skinięciem głowy pozwolił, żeby na stole zadomowiły się jakieś produkty spożywcze, głównie w płynie, a jeden z roundup’owców okazał się całkiem zgrabnym kamerdynerem. Przechyliliśmy naczynia zgodnym ruchem zabijając jakiś miliard szarych komórek z wdziękiem godnym Machiavellego. Aluzja niemal poprawiła mi humor – właśnie miałem stać się doradcą reżimu, żeby unicestwić lokalną społeczność. A przynajmniej ubezwłasnowolnić na chwałę najwyższego. Najwyższy łaskawie zażądał powtórki, po której przez chwilę pastwiliśmy się nad zwłokami jakiegoś zająca… chyba… Pożeranie świata fascynuje mnie nieodmiennie i choć biorę w nim udział, to nie potrafię pozostać obojętnym. Dostrzegam symptomy samounicestwienia – ludzi jest za dużo, jedzenia za mało i fanaberie dotyczące selektywnego pochłaniania kojarzą mi się z ascezą i samobójstwem. Najwyższy nie miał skrupułów i nie musiał nawet udawać, że jest dobrze wychowany. Mógł sobie pozwolić na bezpośredniość, więc trzymał w ręku kość, zachłannie wgryzając się w mięśnie uda. Gepard też tak szarpie uda, kiedy już nasyci się wątrobą… I tą kością gestykulował, żebym kontynuował.

- Kiedy uda się zneutralizować ośrodki władzy, praktycznie natychmiast należy skierować wzrok na ośrodki propagandy, żeby móc zmienić ton dyskusji z dramatycznego, na pochwalny. We wczesnych krokach reżim wprowadza rządy twardej ręki. Policja i wojsko stają się brutalnie skuteczni i podejrzliwi bardziej niż sam Lucyfer. Na stosach płonie wszystko, co wykaże się zbyt mizernym entuzjazmem wraz z całym otoczeniem, aż cała reszta nie uklęknie w pokorze i lęku wypełniającym bieliznę bez względu na wiek i płeć. W następnym ruchu pacyfikuje się inteligencję. Można ich skoszarować, indoktrynować, a opornych z bólem serca poświęcić w żarnach koniecznych przemian. Litość, niestety, mogłaby okazać się zgubna.

Spłowiałe oczy zaczęły świecić blaskiem. Czyżbym trafił? Dotarł z historycznym przekazem do reżimowych idei? Pokot inteligencji złożony na ołtarzu ambicji jednostki? Kiwał głową, jakby zgadzał się ze mną, ale przecież wiedziałem, że nie tu tkwi sedno sprawy – Dla niego byłem gadającą głową, którą bez skrupułów poświęci przy pierwszej wątpliwości. Stać go było na takie poświęcenie. Teraz kiwał głową do własnych myśli i sobie gratulował przenikliwości. Ja tylko potwierdziłem, że jego aspiracje mają pierwowzory, o których historia zapomnieć nie potrafi. Tylko, że tamci popełnili błędy, a ten chce być mądrzejszy. Bardziej bezwzględny i mniej wyrafinowany. Ewolucja skazała go na doskonałość niedostępną martwym tyranom. Świat idzie naprzód, a ludzka fantazja przekracza wszelkie granice.

- Umiejętności miękkie… Historia jest przekonana, że głupcami rządzić łatwiej, bo gotowa nawet nie zauważyć manipulacji. Niewolnik nie jest specjalnie wydajny, ale jeśli nie cierpi się na brak siły roboczej, to niewolnictwo kształtuje rzeczywistość w prostym, sprawdzonym schemacie – miska ryżu w zamian za pracę i bat, żeby lepiej doprawić ryż. Bez przypraw posiłki jedzą tylko zwierzęta. Współczesna niewola ekonomiczna jest już faktem i miliardy niewolników nawet nie podejrzewają, że na twardej smyczy odsetek i praw rozmaitych napędzają machinę postępu, która ich zmieli na anonimową miazgę. Bez względu na skutki – reżimom zwykle nie zależy na intelektualnym potencjale, który gotów zerwać się z uwięzi i zacząć zadawać coraz odważniejsze pytania. Bo to zaraza, gotowa rozprzestrzenić się w niekontrolowany sposób i wtedy… W dżungli pojawi się nowy drapieżnik, a nasza rozmowa… powtórzy się w innym wydaniu… Albo wkroczą sąsiedzi i założą szubieniczny kaganiec najwyższemu, gdy tylko uznają, że polityczne korzyści leżą po stronie rewolucji.

- Sąsiedzi? – warknął z niesmakiem, dopiero teraz się odzywając, a moje oczy rosły coraz bardziej. Nie sądziłem, że potrafię je tak szeroko rozewrzeć. We łbie zakiełkowało podejrzenie, które potwierdzał mętny i beznamiętny wzrok. On nie chciał krajem rządzić. On chciał wszystko. WSZYSTKO. Skinął głową, że czas na następną dolewkę. Nie wiem, co szumiało we mnie bardziej. Alkohol tak wyrafinowany i egzotyczny, czy rozmiar aspiracji reżimu. Pastwiłem się nad czymś żyjącym jeszcze wczoraj w Pacyfiku, ale ręce mi się trzęsły… Reżim oczekiwał na ciąg dalszy i wulgarnie mlaskał smak przyszłości, a ja…

Wbiłem wzrok w talerz, gdzie wiło się coś, usiłowało uciec, choć było martwe. Zazgrzytał widelec na porcelanie i poczułem namacalny wzrok roundup’owców. Prawie widziałem na czole tarczę strzelniczą, jakby mi ją wygrawerował zdolny tatuażysta. Mięso w ustach puchło podobnie do burt kutrów rybackich zgorzelą słonowodną i rybim mięsem złożonym na słonecznym ołtarzu. Smakowało przy tym, jakbym własny język usiłował zjeść. Ohyda! Reżim zabijał się właśnie hawańskim cygarem, a ja pozorowałem wielki głód, żeby nie podnosić wzroku ponad talerz. On ma aspiracje… I możliwości ma. Personel. Czysty samorodek. Talent zrodzony z bólu ziemi leżącej odłogiem, bo jedynie gównem ją użyźniał, a i to dawno. Teraz rozpościera skrzydła i marzy mu się objąć nimi ziemię. Gotów to zrobić. Bezwładność systemu jest tak wielka, że zanim zareaguje on ją pożre… To coś na talerzu trzęsło się zupełnie tak samo, jak moje serce… Czy martwe też się tak boi jak ja?

Podniosłem wzrok czując jak krew zagłusza widzenie. Podniosłem wzrok, a logika konserwatywnie została na talerzu, tuż obok trzęsących się, białych, gumowatych fragmentów czegoś… Nikt mi nie przedstawiał takiego organizmu i po raz pierwszy spotkaliśmy się nad talerzem… Z widelca smętnie zwisał jakiś nadziany kawałek, a ja już nie miałem ochoty na bladość. Chciałem krwi! Zaraził mnie? Czy wystraszył do utraty instynktów? Byłem sztywny tak bardzo, że każdy ruch skrzypiał nieomal fizycznie. Uniosłem widelec i nóż patrząc reżimowi w oczy…

A potem płynnym ruchem wbiłem w gardło… I nóż i widelec ze zwisającym szczątkiem martwicy oceanicznej… Patrzył na mnie z takim zdziwieniem, jakby nie nauczył się historii. Pewnie tak było – ma nieuk za swoje… Dogorywał i martwe oczy nabierały dosłowności. Roundup młodszy szarpnął się szukając pod pachą wrzodu, ale starszy Roundup powstrzymał go stalowym uściskiem… A potem poprowadził młodszego… Za mnie… Zamknąłem oczy. Dwóch mutantów stoi za mną i za chwilę urwą mi głowę… Popatrzyłem na widelec. Ciało oceaniczne przyprawione ciepłą krwią reżimu wyglądało o niebo lepiej. Ugryzłem… Smaczne… Wreszcie smaczne… Satysfakcjonujące… jak ostatnia wieczerza. Zjadłem całą porcję Maczając we krwi każdy kawałek oceanicznych zwłok. Roundup milczał. Miałem głowę całą i mogłem oddychać. Nikt nie przestrzelił mi marynarki. Wiem, bo sprawdziłem. Obmacałem się starannie i nie znalazłem śladów inwazji. A przecież oni nie są subtelni. Oni są dosadni. Dosłowni. Obejrzałem się z niepokojem.

Dwa kroki za mną… Niewzruszenie, jak doryckie kolumny, trwało dwóch ruondup’owców i monitorowali teren z obnażonymi kłami… Teraz… Jestem reżimem. Upasionym na poprzednim. Wręcz dosłownie… Zamoczyłem palec w jego talerzu i krwią namaściłem czoła ochrony. Wierni są… Niewzruszeni. I moi… Aż do śmierci. Mojej, lub ich…