Dziewicze zwiedzanie.

Mój mózg postanowił wyjść na spacer, bo znudziło mu się samotne życie w ciasnocie. Kto to widział utykać ważny organ w tak ograniczonej przestrzeni? Przecież pomarszczył się trwale, aż trudno byłoby go odprasować. Nic dziwnego, że się zdenerwował i zapragnął odmiany. Jakieś powody w każdym bądź razie miał, a nie mi z nim dyskutować, bo i tak wie lepiej. Wylazł i już. Co mu zrobię? Przez oczodoły się jakoś przecisnął, a może przez uszy wypływał, w każdym bądź razie wynurzył się w całej okazałości i chyba dzienne światło go oszołomiło. Wystraszył się i kurczowo trzymał się mojej głowy od zewnątrz, niczym nieudolny alpinista pięknie eksponowanej ściany. Dobrze, że nie narobił w gacie ze strachu, bo miałbym się z pyszna.

Pierwszy raz w życiu poczuł wiatr we włosach… No właśnie! Włosy! Co z nimi? Zerknąłem w szybę wystawową, żeby sprawdzić, czy naturalną czapką siedzą na wierzchu, łaskocząc miliardy neuronów impulsami o małej sile rażenia, ale nie znalazłem. Mózg sam sobie w oczy spojrzał i chyba troszkę się rozluźnił, może nawet uśmiechnął. Patrzył na siebie z wielką życzliwością i o skromności być nie mogło mowy. Podobał się sobie, choć wyglądał, jak zapomniane jabłuszko z rozebranego wiosną kopca. Dopiero wtedy się przyznał, że włosy wysłał do środka, żeby we łbie nie dzwoniło i wiatr nie hulał po pustkowiu, bo to wzbudza niepokój żołądka, a i serce źle znosi takie niespodziewane dźwięki rodem z obcych rzeczywistości.

Te jego zagniecenia wyglądają na nieusuwalne, choć są wilgotne. Troszkę przypominają skórę na palcach, gdy zbyt długo w wodzie postoją. Może on też przesadził z kąpielą i teraz usiłuje na moim czerepie wyschnąć i wyprostować się? Opalić może nawet? Chyba miał myśli samobójcze, bo spacer mu się zamarzył. W tych radioaktywnych, smogiem nasyconych okolicznościach, pośród kurzu, w którym Mendelejew rozpłynąłby się z zachwytu mogąc sprawdzić doświadczalnie skuteczność własnych tablic, względnie uzupełnić jej ubóstwo i nieoczywiste luki zagospodarować. Zupełnie jak dziecko, które w pierwszy dzień wakacji wejść do wody musi, choćby ta lojalnie uprzedzała, że do żadnego użytku nadawać się nie zamierza, tak mózg pchał się na wycieczkę. Do ludzi. Do miasta.

Zabrałem, choć tym stwierdzeniem pochlebiam sobie niezasłużenie, bo blok decyzyjny sterował procesami z wysokości. Jak dżokej wziął mnie między uda i delikatnie uciskając to tu, to tam sterował ku nieznanej przyszłości. Skubany! Miał argumenty. Potrafił pochlebstwem i przekupstwem. Obietnicami. Łasił się i groził. A ja niczym cielę bezwolne szedłem. Sterowanie zewnętrzne – podśmiewywał się z moich wcześniejszych obaw – stało się faktem. Zaproponowałem mu kaptur, żeby incognito zachował, bo go jeszcze ktoś rozpozna, ale wzgardził. Nawet zdrowotne argumenty nie docierały, że na słońcu nienawykłemu grożą rozmaite konsekwencje. Pocił się, ale bez skargi. Cugle ściągał, gdy zamierzał się pogapić i nie czynił tego bezmyślnie. Aureola myśli iskrzyła gęsto. Gdybym posiadał odpowiedni wtyk, mógłbym naładować telefon, albo film odtworzyć. Trochę niebezpieczny zawodnik. Na szczęście do ludzi się nie zbliżał. Zadowalał się perspektywą.

Usiłował wiatr magazynować gdzieś w tych niezgłębionych splotach, ale wiatr był przebiegły i tylko się ślizgał po wierzchu nie dając się spętać jak ja. Wieki doświadczenia sterowały nim mądrze i pozwalały na swobodę. Wiedział o tym i pozwalał sobie na wiele mając taki handicap. Wybałuszał gały ten mój mózg widząc otoczenie, o którym nieudolnie starałem się mu opowiadać tyle lat i szydził z mojego beztalencia. Moim palcem mi pokazywał, faktyczne rzeczy i prawdziwe zdarzenia. Moim okiem przedefiniowywał rzeczywistość, do której przywykłem. Wytrącał mnie ze swojskiego przyzwyczajenia. Kłócił się i nie zgadzał na uproszczenia. Ciągał mnie przez wszystkie moje codzienności i kazał sobie pokazywać, żebym go więcej nie okłamywał, żebym stał się bardziej dosłowny, a on chociaż ramy miał trwale rozwieszone na moje drobne niedyskrecje i insynuacje. Nogi miał… a raczej ja miałem grzecznie rzecz ujmując mocno zachodzone, ale mózg ignorował skargi rozpraszał je po peryferiach zainteresowań własnych.

Szedł i otrząsał się, jak pies wychodzący z wody, przy kolejnych odsłonach świata zewnętrznego i nadziwić się nie mógł, że naiwnie mi wierzył od tak dawna. Dopiero, kiedy zmierzch zapadł zatęsknił za swoją skorupą i włosy za włosy zaczął szarpać, że dość tego sprzątania wewnątrz, bo szlachta do dom wraca. Włosy przewracały się na drugi bok właśnie jakieś takie przylizane… Zostawić je samym sobie, to zabawa im w głowie i przebieranki. Mózg lekceważąco rzucił je na czubek głowy, jakby przykrywał meble prześcieradłem i ręce w kieszeń wkładając podreptał niespiesznie za miejskim, wątpliwym aromatem do siebie. Ochłonąć po dniu pełnym wrażeń. Trochę się rozpychał bo chałupka większa nie urosła, a on rozbestwił się na zewnątrz i trochę poskrzypiał nim zasnął.

- Ciii… Póki śpi, to powiem, że brzydki jest okropnie. I za duży. Po co to komu aż tyle. Pół, to i tak byłoby za wiele. Kto to widział aż tyle używać? Myśli gotowe się poplątać, albo całkiem zgubić w tym labiryncie. Pewnie sam nie wie, gdzie i co schował. I potem nocami się denerwuje – nogami kopie i pod powieki jakieś historie niestworzone wkłada. Z resztek. Ze strzępów myśli, które wypłyną na wierch oślizłe… błee…