Sekundy tłuste jak tygodnie.

Pierwsza.

Dopiero wyszłaś, nieostrożnie przytrzaskując drzwiami swój zapach, który miał źródła gdzieś za uszami, na skórze tak delikatnej, że potrafiła od szeptu się zarumienić. Właśnie tam chowałaś włosy, kiedy chciałaś je skarcić za frywolność. A teraz przytrzasnęłaś swój zapach drzwiami i poszłaś, jakbyś wcale nie zauważyła. Jakbyś uciekała.

Tęsknię. Czy można tęsknić tak szybko? Dopiero co echo oddało dźwięk zamykanych drzwi, którym rozczuliła się jedna ze ścian i tuliła ten dźwięk współczująco, z bezgłośnym szlochem. Fotel wciąż uczy się twojego kształtu i nie zamierza pasować już dla nikogo. Gdybyś widziała, jak się boczy na mnie i stara się mnie zniechęcić, żebym własnym kształtem nie zdeformował jego krótkiej pamięci. On już będzie twój, ale sam się nie przyzna. Widzę po nim, choć usiłuje zgrywać twardziela. Faceci tak mają. Kieliszek, który pocałowałaś i filiżanka z nieodczytaną fusiastą wróżbą ciągle mają zawroty głowy. Oby im serca nie pękły. Nie nawykły do takiego ciepła. Do miękkości. Do ciebie.

Nawet storczyk stojący na parapecie odwrócił się od słońca i sprawdza dokąd poszłaś. Tłuste, dwubarwne motyle skrupulatnie przeszukują skrzydłami powietrze, żeby wykryć twoją obecność. Nie mogą uwierzyć, że wyszłaś, a ja jestem niewiarygodnym posłańcem. Owszem – zerkają na ulicę, choć bez nadziei. Wbrew sobie. A kiedy usłyszą twoje kroki na bruku… nie chcę myśleć nawet. Boję się, że wyskoczą przez okno licząc, że je złapiesz i będziesz ogrzewać w dłoniach. A ty pewnie się nie obejrzysz nawet. Okno poszarzało z bólu. Namalowałaś na nim oddechem różę. Pachnącą, nietrwałą. Pomyślałem, że ją powącham, ale wiem, że to kłamstwo. Podejść chcę, żeby wraz z motylami zerkać jak twoje kroki śpiewają gasnącą pieśń.

Druga.

Zachwycona klatka schodowa wdzięczy się do ciebie smakując każdy twój krok. Zwielokrotnia go, jakby uczyła się na pamięć melodii i rytmu bioder. Pies sąsiadki spod czwórki z zazdrości obszczekał schody, a ona zerka zapewne na ciebie wzrokiem pełnym domysłów skażonych jej nieżyczliwością i impertynencją. Nie przejmuj się – na mnie też tak patrzy, jakby ktoś nadał jej prawo do oceniania i pouczania. Zwolniłaś? Może wrócisz jednak? Storczyki zaczęły się znów stroić, a kieliszek wyprężył się jak struna. Mój oddech zamarł w pół drogi, żebym nie stworzył oddechem bariery i nie zepchnął nadziei w gardziel schodów.

Lustro przedrzeźnia mnie z zawiści. Mam na policzku ślad twoich ust. Czerwony. Samotny. Odrobinkę łaskocze, kiedy skarży się, że lustro usiłuje sobie go przywłaszczyć, tak jak przywłaszczyło sobie mnie. Nieumiejętnie, szyderczo, obracając lewe w prawe. Z pocałunkiem też nie potrafi sobie poradzić i przenosi go na drugi policzek. Cóż to za nieudolny malarz. Trefniś złośliwością własną wykarmiony bezwstydnie.

Skrzypnięcie bramy postawiło kropkę na końcu zdania twoimi krokami pisanego. Pies wciąż łaja schody za brak szacunku dla jego drobnych wysiłków. Sąsiadka pewnie potrafi z pamięci powtórzyć twoje kształty lepiej, niż zrobiłby to twój fotel – zerknąłem – uparciuch usiłuje utrzymać nawet ciepło twoich pośladków i szarpie się z drobniutką falą przeciągu. Zapewne brama wyjściowa wpuściła trochę wiatru, kiedy wychodziłaś. Dla równowagi, żebyśmy tutaj wszyscy ochłonęli.

Trzecia.

Storczyk wachluje skrzydłami moją gorączkę. A może własne tęsknoty uwił z zapachu i usiłuje skrzydłami skierować go za tobą? Filiżanka patrzy na mnie z jawnym wyrzutem, że pozwoliłem ci wyjść, a fotel… Szkoda gadać – całe mieszkanie obraża się na mnie, jakby dopiero znalazło winnego. Mnie znalazło i wytyka mnie palcem. Wyzywa od idiotów…

Ma rację. Wstyd się przyznać, ale ma rację. Jestem kretynem, który pozwolił ci wyjść. Ściany obrzucają mnie słowami, jakie zapamiętały z czasów budowy. Niewybredne, gęste i siarczyste niczym policzek na mrozie wymierzony za głupotę. Szukam sojusznika, chociaż sam siebie przeklinam. Drzwi przyzwalająco zerkają judaszem, żebym je szarpnął i z objęć futryny wyjął. Szarpnąłem. Czemu aż tyle mi to zajęło?

Na wycieraczce… stałaś ty… Bosa, trzymająca buty w ręku. Pies sąsiadki obrzucił właścicielkę spojrzeniem pełnym pogardy i stał u twoich stóp pilnując, żeby krzywda się tobie nie stała.

- Ja tylko… - zaczęłaś mówić, ale przerwałem ci zamykając usta własnymi. Pies warknął ostrzegawczo na sąsiadkę, żeby też milczała. I milczała pierwszy raz w życiu. Z otwartymi ustami milczała, a my… w trójkę, bo pies nie chciał odejść weszliśmy do już twojego mieszkania i zamknęliśmy za nami świat.