Bezsilność.

Wiatr wiał, jakby już wiosnę chciał zaanonsować. Podkreślał obłe kształty ludzkich kadłubków skwapliwie wypełniające wnętrza spłowiałych dżinsów i wplątywał się we włosy jeśli trafił na chętne do igraszek. Gość idący pod wiatr zawinął dredy nad czołem w jakąś chustę, czy szalik, lecz włosów miał więcej niż materiału i piętrzył mu się pionowo nad głową zwinięty walec przypominający tornado obżarte lasem iglastym. Panie o dziecięcych buziach patrzyły szeroko otwartymi oczyma na nienarodzone dzieciątka raczące się kawą z sieciówki, albo stołujące się w jednym z wielu paśników. Co zrobić – czas adaptacji do zbiorowego żywienia, grupowych zabaw i towarzystwa miłośników metek nieustannie przesuwa granice rozpoczęcia edukacji. Słońce zajrzało mi w twarz i świata poza nim już nie widziałem, chociaż chciałem. Może dlatego widzeń dziś mniej, niż się spodziewałem, bo wiatr zazwyczaj przynosi nietuzinkowe objawienia. Chyba horyzont przykucnął, bo słońce niziutko. Można byłoby je podrapać za uszami, albo dać buziaka, żeby się zarumieniło. Cokolwiek, żeby choć okiem mrugnęło, a nie prześwietlało kliszę na siatkówce, choć źrenice wytężały się po kres możliwości. Wręcz do łez.