Eksperyment.

Maskę wyjściową odwiesił na wieszak, jakby kurtkę przeciwdeszczową zdejmował. Strząsnął na podłogę to, co się do niej przykleiło i odwiesił. Niech czeka na kolejną okazję. Na wyjście. Tu może chodzić w czymś bardziej miękkim. Domowym. Przecież z całkiem nagą twarzą nie wypada – odwykł już od niej. A poza tym może kto podgląda, choć żaluzje odcinają ciekawość zewnętrzną, a wewnątrz niby sami swoi. Ale oni też nie zdejmują. Przy dzieciach nago się nie chodzi, bo jeszcze trzeba byłoby wyjaśniać im różnice anatomiczne i odpowiadać na niezbyt łatwe pytania. Co bardziej pruderyjni nawet do wanny zakładają strój, więc maska jest czymś naturalnym i wręcz niezbędnym. Aż dziw, że do golenia trzeba taką zdejmować.

Usiadł w fotelu i światłu wyblaknąć pozwolił. Miał taką możliwość i chętnie z niej korzystał. Teraz to światło było kokieterią w ciemności. Taki umykający, wymykający się zmysłom ogarek, domniemanie podkreślające kontury wieczoru. Księżyc zerknął na chwilę, jednak nic ciekawego nie dostrzegł i poszedł jak niepyszny dalej zostawiając w spokoju te oczy przeszukujące przestrzeń bezcelowo. Zdaje się, że właśnie zajmował się tym, czego żadna z kobiet zrozumieć nie potrafi – robił nic i był w to zajęcie dość mocno zaangażowany. Poprzez letarg zmierzał w stronę medytacji z pominięciem pozycji kwiatów lotosu i innych czarów związanych z wyłamywaniem palców dla osiągnięcia niebiańskiego spokoju.

Podobno gdzieś obok był świat i ten świat pastwił się właśnie nad kimś innym. Szykana niezbyt bolesna, ot, drobne brzęczenie, jakby trzy przecznice stąd ktoś regulował silnik motoroweru. Mrok wlewał się do pokoju i jak niewidomy macał wszystko ciekawskimi łapami. A kiedy trafił na maskę domową, to odejść już nie potrafił, tylko bezczelnie na kolana się władował i szukał ścieżki dostępu. Ciekawe po co? Fotel bez słowa skargi zniósł dodatkowe obciążenie, a medytujący wydawał się być tak odległy mentalnie, że nawet nie usłyszał, jak wieczór korzysta z podbródka jakby był on z pumeksu i ściera dopiero co powstałe odciski na młodym przecież organizmie.

Zdaje się, że ta pieszczota odrobinę maskę odkleiła od oryginału, bo mrok zaczął się poważniej dobijać wnętrza. Klej musiał już skrystalizować, a może wręcz wrosnąć w twarz, zapuścić trwale korzenie i połączyć łańcuchy DNA żywego organizmu z włóknami polimeru w nierozerwalne warkocze, dendryty rozgałęzione i dysponujące niezależną świadomością. Mrok nie takie rzeczy widywał i doświadczenia mu nie brakowało. Otworzył barek i wyjął zeń dyżurne pół litra na wypadek najazdu niespodziewanych gości, wujka z innego kontynentu, albo szwagra z sąsiedniego bloku. Jak mawiają Rosjanie – „biez wodki nie rozbieriosz”.

Siedzący w fotelu osiągnął już tak zaawansowany poziom medytacji, że przekroczył próg energii ucieczki z najbliższego systemu gwiezdnego i ewakuował właśnie co mniej zużyte myśli gdzieś poza zasięg teleskopu Hubble’a, celem transferu w przypadku napotkania istot z zapotrzebowaniem na myśli banalnie ludzkie, albo żeby chociaż osadzić je bezpiecznie w kamiennych tablicach dla narodu wybranego przypadkiem z powodu nieuprawnionego podejrzenia, że jest gotów dorosnąć do realizacji postulatów.

Posługując się żargonem tubylców – chłop drzemkę sobie uciął i nawet aromat parującego destylatu nie skłonił go do kolaboracji z rzeczywistością. Biernie brnął w bezruch i spowalniał oddech do absolutnego minimum nie mając nawet pojęcia, czy absolutem nie będzie zero bezwzględne. Silnik ludzki został schludnie pomyślany w taki sposób, żeby nie angażować umysłu, który często nie dorasta do cielesnej doskonałości, więc procedury podtrzymania życia toczyły się zgodnie z wolą stwórcy, jednak wszystko, co wolą można doprowadzić do bezczynności zmierzało tam jak świeżo oddaną do użytkowania autostradą. I żadne światła w tunelu, czy też ślepia jarzące się w ciemnościach nie zakłóciły procesu oddalania się od tubylczości. Od codzienności tymczasowej, od cykli mierzonych zegarem, kalendarzem, czy posługą dobrosąsiedzką.

Ktoś wszedł. Też miał maskę, również domową, jednak z fotela zrezygnował widząc odpieczętowane opakowanie parujące po próżnicy. Chlapnął słusznie, rękawem szlafroka usta otarł, z przerażeniem postrzegając, że alkohol starł część maski odbierając jej kolory. Stworzenie zadrżało, ale czy to strach, czy też klaps wulgarny z mroku poczęty? Zimna dłoń na udzie? Nie wiem. Na rękawie wyzłośliwiał się makijaż w uśmiechu szyderczym, mrok szeptem kusił, żeby skorzystać z okazji.

I stało się, że ciekawość zwyciężyła. Maska pociła się, gdy rękaw wódką poiła, żeby zwilżyć maskę siedzącego w fotelu i w końcu ją odkleić. Przecież w jednym domu trwali razem, choć słowo obok dokładniej oddawało ideę czynności, którą nazwanie „wspólną” było jawnym nadużyciem. Był taki czas, że dotykali się wzajem. Ostrożnie i z szacunkiem, żeby nie przestraszyć, nie spłoszyć. Posunęli się w intymności na tyle, że w zaciszu domowych, nieopancerzonych masek chodzić mogli ocierając się o siebie nawet wtedy, gdy bielizną zasłaniali oparcia foteli, czy rzucali je na pastwę dębowych klepek.

A dzisiaj… Ciekawość wygrała, gdy umysł siedzącego pokonał kolejną barierę prędkości ucieczki i odsunął się od ciała nieomal na odległość całego życia. Rękaw frotte pił wódkę zachłannie, niczym nałogowiec na głodzie, ale maskę zmiękczał w rewanżu. Czynnik uboczny można było powiedzieć. Maska nie skrzypiała, bo rzeczy wilgotne korzystają z innych możliwości werbalizacji wrażeń. Nim opakowanie osiągnęło dno maska z lekkim cmoknięciem, westchnieniem cichym puściła. Mrok nachylił się chciwie, ale stworzenie odepchnęło ręką. Drugą pot z czoła ocierało wdychając aromat poświęconej gorzałki. A potem… Oburącz i delikatnie, po cichu, jakby bało się spłoszyć prawdę mieszkającą pod spodem uniosło maskę i odrzuciło na dywan…

Pod maską… Wypolerowana na gładko powierzchnia z lekkimi, ledwie widocznymi śladami po gwałcie na przenikających się wzajemnie niciach połączenia milczała niewymownie i anonimowo. Patrzyła się zdumiona, nierozumna i nienapisana. Goła. Tępa i pusta. Rzecz, którą dopiero życiem trzeba napełnić i znaczenia nadać. Patrzyła się ze skargą, a przynajmniej sugestią skargi, którą zrozumieć mógł umysł wrażliwy. Mrok chyba wystraszył się tej bladości, bo cofnął się dwa kroki i łbem trzepnął w telewizor. A stworzenie przechyliło flaszkę pochłaniając resztki i otwartą dłonią wyraziło dezaprobatę dla tego pustogłowia. Klasnęło nieuprzejmie. Może na pisankę się nada, bo święta kiedyś przyjdą? Rano się pomyśli, jak przechować padlinę, a teraz niech siedzi. Dobrze, że żreć nie krzyczy.