Podejrzenie.

Pusto na ulicach, aż wiatr dziczeje i nie wie co z sobą począć, więc kręci wierzbowymi liśćmi i pcha je pod niebo, a te krygują się, lecz tańczą mocną ręką trzymane. Psy załatwiają swoje pilne potrzeby zewnętrzne nieledwie przystając na krawędzi trawnika. Pani ubrana w malowane dżinsy ręce miała jak zwykle zajęte, bo telefon i papieros nie mieściły się w jednej dłoni, więc piesek musiał sobie radzić bez wsparcia. Miał za to czas nauczyć się samodzielności, gdyż rozmowa do ubogich nie należała. Szukając ludzi zerknąłem do galerii. Na ławeczce, w pół drogi pomiędzy ruchomymi schodami siedziała pani górą ubrana w kod kreskowy. Uśmiechała się przy tym, jakby zamierzała zaoferować siebie ze zniżką 10% i możliwością zwrotu w przeciągu siedmiu dni. Nie rozszyfrowałem i nie skorzystałem. Idąc dalej haniebnie podsłuchałem dwóch ochroniarzy poszukujących nie wiadomo czego w tłumie, ponieważ w męskiej toalecie „cuchnie, jakby coś zdechło, ale nie było tam nikogo”. Zawsze łatwiej tubylców podsłuchać, niż obcych, których przybywa nieustannie – nawiało ich zamiast śniegu? I żadnej dyskryminacji. Z każdej krawędzi kompasu się zjeżdżają. Może ten jarmark jest jednak jakąś wartością…