"Pomimo wszystko, świat trwać będzie nadal".

 

Śnieg stłumił ludzkie wysiłki i harmider zwiądł. Na dębach niedobitki zeszłorocznych liści trzepoczą niczym mucha uwikłana w sieć pajęczą. Idę skrzypiąc, skrzypię idąc. Kradnę zapach zimy spływający między drobinami śniegu na ziemię. Kosy gorączkowo zwiedzają okolicę, gawrony dostojnie czekają na wynik poszukiwań na czubkach nagich drzew. Jałowce ledwie niosą ciężar mokrego śniegu na grzbietach, asfalt nieśmiało zerka pod niebiosa drobnymi atolami wydziobanymi przez koła autobusowe. W czarno-białym świecie szukam wytchnienia, ale tylko czapka w kolorze przejrzałej cytryny i wzrok niewidzący nic i nikogo w drodze do tam. Miniaturowe szyszki z kosodrzewiny rozrosłej nad miarę, bo przecież halny tu nie sięga, więc można pozwolić sobie na rozpustę i wzrost powyżej karłowatego. Tramwaje jadące gęsiego śledzą się wzajem, a motorniczy wymieniają trwożne uwagi, pełni niepokoju o stan zwrotnic tuż za rogiem – pięć zmian sygnalizacji świetlnej zaledwie. Dziewczęta, nawet te odważne, którym lutowy poranek nie przeszkodził, by wyjść w spódniczce ściskają kolana kurczowo, by nie zaprószył się im między uda śnieg drobny jak kasza manna. Udaję, że mam wpływ na to dzisiaj. Dyskretnie przemieszczam się, markuję strategię, która ma doprowadzić partię do tryumfu. Przecinam drogę starszemu panu, omijam młodszego. Zawisam oddechem nad żywopłotem, przyglądam się krytycznym wzrokiem niemal żywemu złotu psiej ekspresji wymalowanej na stoku wydmy śnieżnej, lecz prócz oczywistej radości nie znajduję głębszej myśli, filozoficznego oświecenia, nadziei, czy pociechy. Dzień, jak poprzednie – dojrzewa nie zwracając uwagi na moje wysiłki. Pozbawia złudzeń. Świt nadejdzie, czy chcę, czy też tupnę niezbyt okazałą stopą, że wolałbym jednak nie.