O kradzieży odzieży.

 

    Mała Budda postawiła dziś na wygodę tekstylną. Przeglądając wirtualne treści po kolei kontrolowała stan techniczny cielesnych otworów – tych w głowie, żeby nie pozostawiać niedomówień. Łysy brodacz (dziwnie brzmi) szedł chodnikiem, jakby zapomniał, że posiada stawy kolanowe – wyglądał całkiem jak wrona brodząca sztywno po świeżo skoszonym trawniku. W dojrzałej zieleni liści bożodrzewów pojawiły się kiście żółto-zielonych nasion, a kaliny zakwitły ponownie – zapewne nie nacieszyły się krótkotrwałą bielą kwiatów.

    Kobieta, cieleśnie pełna miękkości, a umysłowo pełna drobnych wątków z życia mieszkańców osiedla, dziś wybrała autobus, rezygnując z kolarskich wyczynów na miejskich wertepach. Może wiedziała, że martwy szczur leży na środku ścieżki rowerowej, nieżywa ofiara wypadku komunikacyjnego? Piękniejsza połowa świata wybrała leciutkie sukienki. A przynajmniej część tej połowy, wolna od alternatywnych zadziorności i ekstrawagancji. Owszem, zdarzały się nastolatki w w szortach, uzupełnionych nieco barokowym biustonoszem, albo w halką i glanami, ale to była zdecydowana mniejszość.

    Rzadko komentuję tatuaże, ale dziś udało się mnie oszołomić lekko nadmiarowej dziewczynie stylizowanej na hippiskę z dredami. Nie zdążyłem poczytać wszystkiego – wzrok już nietęgi, więc o notatkach mowy być nie mogło, ale to co dojrzałem wystarczy – marchewka wyrastająca z trampka, chmurka bezapelacyjnie damska, bo miała piersi i to niemałe, oraz pulchna, naga kobieta (autoportret?) wędrująca po sznurze na rękach i zmierzająca w stronę wiszącej na nim sukienki. Było tam coś jeszcze na sznurku, ale nie dałem rady. W ogóle z wieloma innymi obrazkami nie dałem już rady. Widać, byle co mnie rusza i pozbawia spokoju. Może to i lepiej, że nie odcyfrowałem reszty?