Powódź z powodem spłodziła powodzenie.

 

    Dwa różowiutkie teletubisie wtoczyły się na plac zabaw. Jednego od drugiego dzielił wektor czasu o długości z grubsza trzydziestu lat, co nie przeszkadzało im wspólnie bawić się w piaskownicy. Wróble snuły się między dachem, a wystrzyżonymi tujami, Fruczak nażarł się do syta wprost z gardziołków dzwonków i surfinii, psy pokonywały kolejny spacer tą samą ścieżką. Upał, często pozbawiony słońca, wytapia w mózgu bezwładność, chęć zapadania w letarg i przeczekania apogeum dnia.

    Chwasty radzą sobie tylko wtedy, kiedy człowiek im nie przeszkadza. Nie wiadomo skąd, wzdłuż wszystkich dróg rozpleniła się cykoria podróżnik, rosnąc niemal na metr wysoko i ciesząc oko sporą ilością niebieskich kwiatów. Wrotycze obrzucone całymi garściami żółciutkich groszków, spalone kwiaty lawendy, schnące róże i kwitnąca ponownie magnolia. Wszystko zanurzone w tyglu lata, a przecież rośliny nie rosną jak ubiegłego roku. Poznaję po skrzynkach na balkonie, po psującym się syropie z kwiatów czarnego bzu, z drobnych, ale zauważalnych fanaberii mających utrzymać przy życiu naturę. Spalone przymrozkami orzechy, winobluszcze i jesiony przetrwały, ale o owocach pewnie będą musiały zapomnieć w tym roku. Nie tylko one. Polskie morele i śliwki rosną u polskiego producenta na jego plantacjach… w Hiszpanii… Aż dziw, że sprzedawcą jest Polak, co staje się ewenementem.