Żebrak – chudy jegomość ze sterczącymi żebrami.

 

    Od kliku dni bawi mnie widok deskorolki zaparkowanej starannie obok stojaka na rowery. W autobusie stada nie wiedzieć czemu samotnych kobiet z walizkami. Dla kontrastu trafia się jeden babo-chłop sparowany z chłopem i ponad metrowym wiechciem fioletowych chwastów. Idę przez wyspy, żeby sprawdzić, czy zieloniutki trawnik przed Green-Hotelem znów nawiedzi zieloniutki dzwoniec, by opiórkać wronę. Na wyspach dogorywa ostatnia z wczorajszych imprez. Dziewczęta wulgarnie domagają się pierogów, sącząc przydenną zawartość wysokooktanowych flaszek. Czapla ostrzegawczo po dwakroć krzyknęła, nim spadła z nieba na mieliznę, by brodzić po kolana w mętnej wodzie. Tataraki dojrzale patrolują brzegi Rzeki.

    Młode dziewczę z bujnym, a może i wybujałym biustem maszerowało z werwą, a młode, nieokiełznane piersi siały terror wśród jednostek jednoznacznie męskich. Chłopcy omijali je z szacunkiem szerokim łukiem, z obawy, albo, by nabrać dystansu i właściwej dziełu perspektywy. Wszak obrazy mistrzów oglądać należy z pewnej odległości. Chodnik pachniał schnącymi kurkami, przenosząc doznania w świat metafizyczny.

    Potem wkraczam w świat ludzi ometkowanych i aż mnie kusi rozszyfrować ich zawartość – poznać cenę detaliczną, skład i jakość półproduktów, markę, producenta… Ale tak już mam, że widzenia podrasowane fantazją potrafią wykwitnąć ciągiem dalszym z założenia subiektywnym i adekwatnym do humoru. Dziś, na widok dziewcząt o pupach wyglądających jak przewymiarowane, sterczące twory, ulepione w salonie medycyny estetycznej, wpadłem na pomysł, że dziewczęta wydają się zbyt ubogie, żeby zawodowo modelować ciało. Więc sobie radzą jakimś prostym, domowym sposobem. Cóż może być lepszego jak spanie z pupą w foremce – ukształtuje, przypilnuje, żeby się nie przelało gdzie nie trzeba i żeby sterczało gotowe do odpalenia na żądanie. Grunt, to znaleźć idealną formę.