Tężyzna fizyczna – cecha ludzi tęgich.

 

    Znów przyjechało pół autobusu i tłok, bo przecież każdy musi się zmieścić. Stężenie urody na metr kwadratowy wzrosło skokowo. Może dlatego pani o nosie dwa rozmiary większym od reszty twarzy (Pinokio?) zapomniała wysiąść. Na szczęście kierowca nabijał minutki na przystanku i zdążyła się ocknąć i wysiąść. Panowie, o głowach omszałych, świecących świeżą opalenizną tkwili poutykani między kobietami, jak asparagus w bukiecie goździków. Kobieta ochraniająca osiedle przed nieznanym armagedonem wracała do domu po pracowitej nocy pełnej sukcesów, a senne osiedle zostawiała gotowe do działania przez kolejny dzień istnienia.

    Sikorki, korzystając z rześkiego poranka, harcują w koronie kasztanowca, od czasu do czasu zdobywając ceglaną ścianę bez zabezpieczenia. Jaskółki podniecone czymś, kręcą się nerwowo i drą głośniej niż zwykle. Wrona siedząca na piorunochronie w czasie deszczu miała ogon wystrzępiony jak brzozowa miotła po sezonie jesiennym. Lepiej wybrałaby bezpieczniejsze schronienie.

    Dojrzała kobieta z tępą świadomością własnej urody wyznawała zapewne ideę, że im mniej będzie ukrywać, tym świat będzie piękniejszym. I zgodnie z zasadą „zacznij zmieniać świat od siebie” – pozwoliła urodzie przeglądać się w oczach postronnych. I jeszcze gówniary spod znaku tryzuba. Rozwrzeszczane, bezczelne, hałasujące w autobusie, jakby same były na świecie. Gniotące w nieskończoność puszki po nie wiadomo czym. Starszy facet słusznej budowy zerknął na nie z góry wysiadając i skomentował zachowanie jednym słowem „Dziadostwo”! Kolejna kozacka „diva” lat piętnaście z grubsza ocierała się o dwóch samców, jednemu głaszcząc brzuch, a drugiemu podsuwając pod nos świeżo poukładane w gorsecie piersiątka.

    Musiałem odwrócić wzrok. Na zewnątrz szczuplutka pani w wąskiej sukience biegła na paluszkach przeprowadzając rower przez jezdnię. W koszu na bagażniku wiozła małą, ale doskonale wyposażoną kwiaciarnię.