Wystrój wnętrz.

 

Lubię rzeczy piękne – powiedziała patrząc na mnie i oblizując się nieco tylko demonstracyjnie. – Rozbierz się, niech się tobą nacieszę! Szybko!

 

Głos w okamgnieniu stał się metaliczny i można było nim ciąć szkło. Drżały mi ręce, kiedy w pośpiechu ściągałem koszulę, a przy spodniach przewróciłem się beznadziejnie. Krew poszła mi z nosa i dorobiłem się kilku siniaków, chcących natychmiast pochwalić się kolorem. Rzuciłem okiem, ale najwyraźniej nie zmieniła zdania i wciąż życzyła sobie obejrzeć mnie dokładniej.

 

- Cóż - wycedziła, kiedy w końcu spadły ze mnie ostatnie szmatki – Zręcznością nie grzeszysz, ale ciała nie sposób ci odmówić. Postawię cię w gościnnym!