Dedukcja.

 

Na przystanku, bez niepokoju, udeptywała śnieg pani w okularach i z gałązką jemioły w ręku. Nie wyglądała na jemiołuszkę. Za to w tramwaju naprzeciw mnie siedziała pani wyglądająca jak kasjerka z marketu, a wokół kłębili się starannie spatynowani znajomi z lat szkolnych. Kiedy wysiadła kasjerka, jej miejsce zajął Karampuk. Ponieważ od zewnętrza dzieliła mnie szyba z naklejką złośliwie przyklejoną na wysokości wzroku – skazany byłem na prowadzenie obserwacji wewnątrz pojazdu. Praca detektywa nie jest proste, jeśli nie zamierza zdradzić zainteresowania śledzonym „obiektem”. Karampuk miał brwi nietknięte pęsetą – więc może kobieta? Ale przecież nakazu nie ma, a współcześni faceci poświęcają mnóstwo uwagi wizerunkowi. Plecaczek wydawał się zbyt zadbany nawet na współczesnego mężczyznę, za to martensy z jaskrawo zielonymi sznurowadłami nie wnosiły do sprawy nic. Pikowany płaszczyk okrywający coś więcej jak nerki mógł nosić przedstawiciel dowolnej płci, jednak cała sylwetka w czerni uświadomiła mi, że szanse na jej płeć piękną do obłędu jednak przechylają szalę niepewności. Zanim popadłem w szaleństwo i piekło „gdybań” – karampuk wysiadł i atmosfera zelżała.

 

Śnieg ma cudowną właściwość – świat cichnie w jego otulinie. Brakowało mi takiej ciszy.