Przestroga.

 

Niektórzy starają się sprawić frajdę najbliższym, w trakcie każdego z ciągnących się niczym guma miesięcy i zakładają eleganckie kapelusze na fryzury kunsztownie ułożone w salonie, by uwieść ich estetyczne zmysły artystyczną fotką, z czułą dedykacją dla każdego z osobna. Inni silą się na coś więcej. Można powiedzieć że eskalują na osi czasu. Bo czymże jest papierowe życie w obliczu granitu wycyzelowanego dłutem mistrza?

 

I tak właśnie zaproszony zostałem w ekskluzywne kazamaty nowobogackiego boga (nowoboga?) celem sporządzenia odpowiednio rozwłóczonej w czasie postury z materiału tak szlachetnego, że nawet kruszył się przez „ę” i „ą”, wymieniając zdawkowe ukłony w kierunku co szlachetniej urodzonych (takich, co nigdy nie sypiali na kamieniu). Pospólstwu materiał zapewne zaserwowałby uśmieszek cyniczny, spatynowany nieco pogardą i niedowierzaniem, że świnie patrzą w gwiazdy tak bezkarnie.

 

Pokłoniłem się po dwakroć – pierworysowi i bryle. Pierworys chrząknął pod nosem jakieś Q z przylepioną sylabą, jednak niezbyt jawnie, żeby grymasem nie pokalać dzieła. Cierpliwość wzorca absolutnie wzorową nie była. Zanim badawczo wypieściłem bryłę dłońmi – już oryginał miał serdecznie dość i pozostawił rynsztunek, samemu ulatniając się jak sen jaki złoty. Ostatecznie – wirtuoz poradzi sobie z dziełem, kiedy ma choć marne zręby. Wszak i potężne dinozaury naukowcy odtwarzają z malutkiej kostki, żeby nie powiedzieć z dziurawego zęba.

 

Zbroja ceremonialna była zdecydowanie cierpliwsza i nie gdakała niekończącego się Q-Q-Q-rykania, co zdecydowanie uprzyjemniało pracę i pozwalało wenie skupić się na detalach. Bóg tymczasem obdarzał łaską własnego towarzystwa odległe kontynenty, a może galaktyki – kto go tam wie. Ucichł, ale chyba nie umarł przed uiszczeniem należności za wiekopomne dzieło? Przynajmniej taką miałem nadzieję zdzierając zewnętrzne warstwy kamienia, który wystarczyłby, żeby wyrzeźbić boga bogatszego o pół tony sadła.

 

Przy boskich zajęciach cud nie jest kwestią przypadku, lecz niejako staje się wartością oczekiwaną. I takoż właśnie było w bieżącym przypadku. Pacholę płci najpiękniejszej, bosymi stópkami polerowało lśniące marmury i boazerię misternie ułożoną z gatunków drzew chronionych i wymarłych na długo przed tą opowieścią. Nawet w labiryntach siedemnastu zbędnych łazienek, sześciu kuchniach całorocznych i dwóch sezonowych, w zawiłościach korytarzy kuszących niedopowiedzianymi szeregami sypialni, bawialni, pokoi na każdą, nawet najbardziej ekstrawagancką okazję, sal kominkowych, bilardowych, czytelni, hal sportowych z prywatnym klimatem zaprogramowanym na wynik – musiało się zdarzyć że…

 

Przybiegła… a ja straciłem głos. Jak dziecko. Jak ryba. Ruszałem ustami, a pacholę podglądało, kto dłużej wytrzyma w beztlenowej atmosferze – ja, czy granit. Granit wygrał. Ja zacząłem się jąkać. I rumienić. Dziewczę (jak sądzę) pochodzenia boskiego, urodą wykraczało poza znane pojęcia i słowa z dowolnego słownika. I uśmiechało się zaledwie nieco złośliwie, patrząc to na zbroję, to na granit.

 

- Tatko znowu coś głupiego wymyślił? – zapytała wprost – Będziesz rzeźbił staruszka?

 

- Taaa, a ttta…

 

Nie ośmieliłbym się nazwać go staruszkiem nawet w myślach, jednak postawiony zostałem przed faktem dokonanym i ujawniło się, jak nędznym jestem dyplomatą. Dziewczę tymczasem okrążyło porzuconą na pastwę moich talentów zbroję i bryłę, ponowiło cykl jeszcze kilkakrotnie, aż wsunęło koniuszek paluszka w usta i prychając niczym źrebię odbiegło poza zasięg moich zmysłów. Nie poradzę, że zmiękłem cały i nawet granitowy obelisk zdał mi się plasteliną. Rzuciłem się na materiał chcąc uzewnętrznić głębię uczuć drzemiącą od-już we mnie. Materiał poddał się mojej woli, a ja rzeźbiłem własne chucie, tak łaskawie potraktowane przez młodziutką boginię. Łatwo rzeźbić idealne kształty bogów wszelakich. A tym bardziej ich młodziutkich córek nie pachnących jeszcze piżmem spełnienia. Dłonie w zapale odtwarzały zapamiętany obraz i zanim zaskoczona świadomość zorientowała się w czym rzecz – bryła miast do ojca, zaczęła upodabniać się do córki. I najwyraźniej - dobrze się z tym czuła.

 

Za to ja nie czułem upływającego czasu. W twórczym szale nie dostrzegałem w przestrzeni  rzeczywistości żadnego z jej banalnych wymiarów. Ze wzrokiem wbitym w kamień doprecyzowywałem każdy łuk. Pieczołowicie ścierałem nadmiarowe linie, sięgając jeśli nie wiernego wizerunku, to przynajmniej rozbudzonego pragnienia. Czas nie czuł się komfortowo w moim towarzystwie i zniknął na chwilę wystarczającą, abym dokończył dzieła.

 

Dziewczę przyglądało mi się z tymczasowego postumentu i wyglądało, jakby zamierzało zeskoczyć i rzucić mi się na szyję, kiedy pojawił się nadworny lokaj w asyście pomniejszej służby. Chrząknął dla orientacji i kiedy właśnie odwracałem się w jego stronę powiedział:

 

- Wasza Wysokość… Pora na podwieczorek. Czy życzy sobie Panienka zjeść z rzemieślnikiem? – ukłony jednoznacznie skierowane były w stronę MOJEJ RZEŹBY!

 

- Nie! – wtrącił się boski głos najwyraźniej niezadowolony – Nie twojej. Rzeźba jest moja. A ty na dodatek zapłacisz za zużyty materiał. Nie powiem „zepsuty”, bo materiał wykorzystałeś rzetelnie. I jeśli coś jest zepsute, to wyłącznie ty. A skoro tak doskonale zmieniasz model w trakcie pracy, odpracujesz tę arogancję, rzeźbiąc całą rodzinę. I nie opuścisz rezydencji dopóki nie skończysz.

 

- Tatku! – pisnęła prześliczna Ich Wysokość nadbiegając bóg-wie-skąd – Ale nasza rodzina ciągle się powiększa!

 

- I dobrze dziecko! Zapamiętaj sobie, jak przyjdzie bieda, to tylko rodzina ci pomoże. Dobrze jest mieć do kogo się zwrócić. A ja… hmmm… robię co mogę, żebyś nie czuła się osamotniona!